Οπως συμβαίνει με κάθε μείζον διεθνές ή εγχώριο ζήτημα εθνικού συμφέροντος, όπως η κρίση στα σύνορα του Εβρου τον Μάρτιο του 2020, το μεταναστευτικό, η κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ή η αναγκαία ενίσχυση της άμυνας της χώρας, έτσι και σήμερα με τον πόλεμο στην Ουκρανία ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να κρύψει την αμηχανία του και εκπέμπει, πρωτίστως προς την ελληνική κοινή γνώμη, σήμα θολό και θέσεις ασαφείς.

Κανείς, ούτε καν οι ψηφοφόροι του κ. Τσίπρα, δεν έχουν καταλάβει μετά δέκα ημέρες ραγδαίων εξελίξεων και εξαιρετικά κρίσιμων γεγονότων στην ευρωπαϊκή γειτονιά μας, τι θα έκανε ο κ. Τσίπρας αν ήταν πρωθυπουργός.

Διφορούμενος

Η ελληνική κοινή γνώμη βλέπει την αξιωματική αντιπολίτευση να φοβάται να πάρει ξεκάθαρη θέση στα πράγματα και να μην αντιλαμβάνεται αν ο ΣΥΡΙΖΑ διαφωνεί περισσότερο με τις κυρώσεις της Ε.Ε. και της Δύσης κατά της Ρωσίας ή με την εισβολή του Πούτιν και τις επιθέσεις κατά αμάχων στην Ουκρανία.

Οι Ελληνες πολίτες άκουσαν τον Αλέξη Τσίπρα να καταδικάζει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, τον άκουσαν όμως και να διαφωνεί με την αποστολή αμυντικού υλικού στους Ουκρανούς. Τον άκουσαν να αναδεικνύει τις ευθύνες της Δύσης, της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ για την απόφαση του Πούτιν να εισβάλει σε μία ανεξάρτητη ευρωπαϊκή χώρα και την ίδια στιγμή να κατακεραυνώνει την κυβέρνηση επειδή ως χώρα-μέλος της Ε.Ε. συμμετέχει χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις και υλοποιεί την ευρωπαϊκή πολιτική.

Και τη στιγμή που από παντού γράφεται ότι «η Ε.Ε. ξυπνά από τον λήθαργο δεκαετιών», ο κ. Τσίπρας δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο για τα ρούβλια του ρωσικού τουρισμού που θα πάνε στην Τουρκία και λιγότερο για το τι θα σημαίνει και για τη στάση του Ερντογάν αν επικρατήσει ο «αναθεωρητισμός» του Πούτιν…

Και δεν άκουσαν μόνο τον κ. Τσίπρα. Είδαν τον ΣΥΡΙΖΑ να καταψηφίζει λίγες ημέρες πριν την αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία και να δηλώνει ότι θα καταψηφίσει και την αμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ. Ακουσαν και τον εξάδελφο Γιώργο Τσίπρα στη Βουλή να λέει ότι «η άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός».

Οσο και αν ο κ. Τσίπρας προσπάθησε στη Βουλή να κινηθεί σε χαμηλούς τόνους, η Κουμουνδούρου δείχνει να αγνοεί τη σημασία της εθνικής συνεννόησης στα μεγάλα θέματα. Ο πρωθυπουργός προκάλεσε τη συζήτηση στη Βουλή για τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, και για να ενημερώσει αλλά προφανώς και επειδή είχε σκοπό να φανεί η «γύμνια» του ΣΥΡΙΖΑ όταν τα πράγματα σοβαρεύουν, και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατέληξε και την πρωτολογία του και τη δευτερόλογία του με αίτημα για πρόωρες εκλογές.

Σύγκριση

Η σύγκριση του Αλέξη Τσίπρα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, χαώδης, αλλά ακόμα και η σύγκριση με τον Νίκο Ανδρουλάκη ή και τον Δημήτρη Κουτσούμπα, που καταδίκασε με πιο ξεκάθαρο τρόπο από τον Αλέξη Τσίπρα τον Πούτιν και τα σχέδιά του, αναπόφευκτη για τον κ. Τσίπρα.

Η συζήτηση στη Βουλή ανέδειξε ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχει σαφές γεωστρατηγικό αφήγημα. Είχε όλο τον χρόνο αλλά δεν εξήγησε ούτε στο ελάχιστο την άρνησή του για αποστολή αμυντικού εξοπλισμού στην Ουκρανία. Και μία ημέρα μετά, έκανε τηλεδιάσκεψη με τους Ελληνες της Ουκρανίας για να εκφράσει τη συμπαράστασή του. Και έβαζε τον εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Νάσο Ηλιόπουλο να δηλώνει ότι «η κυβέρνηση κρύβεται πίσω από τον πόλεμο», μήπως και επαναφέρει στην κορυφή της ατζέντας την ακρίβεια -που αντικειμενικά φθείρει κάθε κυβέρνηση και βολεύει κάθε αντιπολίτευση- γιατί  με την κρίση στην Ουκρανία, τα δημοσκοπικά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ ξαναπέφτουν…

Ο κ. Τσίπρας δείχνει και είναι αμήχανος στα εθνικά θέματα, στις σχέσεις της Ελλάδας με τις ΗΠΑ, την Ε.Ε., την Κίνα, τη Ρωσία, δεν εκπέμπει εμπιστοσύνη ή αποφασιστικότητα. Και πολλοί κατάλαβαν ότι η επιθετική στάση εναντίον του Κυριάκου  Μητσοτάκη είναι δείγμα αδυναμίας, την οποία προσπαθεί να κρύψει. Η ιδεοληψία του να προσπαθεί να μη δυσαρεστήσει ετερόκλητα ακροατήρια -«αντισυστημικό» ακροδεξιό, λούμπεν, «αντισυστημικό» ακροαριστερό κ.λπ.- αποδεικνύεται δίνη που τον «καταπίνει» κάθε φορά που τα πράγματα σοβαρεύουν.

Ηττα στη Βουλή

Η συζήτηση στη Βουλή για τις εξελίξεις στην Ουκρανία ήταν για τον κ. Τσίπρα άλλη μία ήττα και μάλιστα διπλή. Ηττα από τον παρόντα Κυριάκο Μητσοτάκη που έδειξε ότι γνωρίζει τι θέλει να κάνει και γιατί, έδειξε ποιοι και γιατί είναι σύμμαχοι της Ελλάδας και γιατί όχι απλά ανήκομεν αλλά «είμαστε η Δύση». Ηττα όμως και από τον απόντα Νίκο Ανδρουλάκη, ο οποίος έμεινε με σαφήνεια και χωρίς αστερίσκους και υποσημειώσεις εντός ευρωπαϊκού δρόμου. Καταδίκασε με σαφήνεια τον Πούτιν, όπως και με σαφήνεια στήριξε την αποστολή αμυντικού εξοπλισμού στην Ουκρανία, αφήνοντας τον κ. Τσίπρα να αναζητά τις ευθύνες της Δύσης, την ώρα που ο Πούτιν εισβάλλει βίαια στη γειτονική Ουκρανία, σκοτώνοντας αμάχους και κάνοντας «κουρελόχαρτο» το διεθνές δίκαιο.

Ακόμα και η προσπάθεια του κ. Τσίπρα να εμφανίσει ότι η κυβέρνηση επιχειρεί λογοκρισία στον ρωσικό πολιτισμό, ήταν ένα απονενοημένο διάβημα παραπληροφόρησης και επικοινωνιακού αντιπερισπασμού. Μία «σπέκουλα» που απλά έδειξε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κατώτερος των περιστάσεων και δεν διστάζει να υιοθετήσει -αν δεν καθοδηγεί- κάθε «κατεργάρη» troll του Διαδικτύου που δουλειά του είναι η δημιουργία εντυπώσεων, κατά σύστημα ψευδών.

Εκανε ότι δεν ξέρει ο κ. Τσίπρας ότι η Ε.Ε. στέλνει στρατό, αλλά έχει αποφασίσει κυρώσεις. Κυρώσεις που σκοπό έχουν να αποκλείσουν τη Ρωσία του Πούτιν από τα διεθνή δρώμενα, οικονομικά, πολιτιστικά, αθλητικά. Και ότι στην Ελλάδα δεν έγινε τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από ό,τι έγινε στην Μπιενάλε της Βενετίας, στη Ρόαγιαλ Οπερα του Λονδίνου, στην Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης, στη Συμφωνική Ορχήστρα των Παρισίων, στο Κάρνεγκι Χολ του Λονδίνου ή στη Σκάλα του Μιλάνου. Αποκλεισμός των ρωσικών οργανισμών, που θα αποκλείονταν ακόμα και αν έπαιζαν Βιβάλντι και όχι Τσαϊκόφσκι. Καθώς αυτό δεν έχει να κάνει με τον Τσαϊκόφσκι, τον Τσέχοφ, τον Τολστόι ή τον Ντοστογιέφσκι (σ.σ.: τους οποίους η Ρωσία του Πούτιν έχει λογοκρίνει και απαγορεύσει την ίδια περίοδο που η Ευρώπη τούς υμνεί) αλλά με την ανάγκη στήριξης στον λαό της Ουκρανίας.