Αναλυτικά η δήλωση του Νίκου Παρασκευόπουλου:

«Οι συζητήσεις και οι επιθέσεις στο “νόμο Παρασκευόπουλου”, έχουν ξεπεράσει κάθε όριο. Μάλλον, δεν έχουμε άλλο ανάλογο παράδειγμα πολεμοχαρούς εκστρατείας παραπληροφόρησης στην μεταπολιτευτική περίοδο.

Η εμπάθεια μάλιστα οδηγεί ορισμένους να αποκαλούν “νόμο Παρασκευόπουλου” ό,τι είναι φιλελεύθερο, δικαιοκρατικό και εγγυητικό για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Νομοθεσία για τη χορήγηση αδειών (περίπτωση Δ. Κουφοντίνα) σε κρατουμένους θεσπίστηκε πρώτη φορά με τον Ν.3312/1955. Η ρύθμιση εντάχθηκε στον Σωφρονιστικό Κώδικα του 1989 (Ν. 1851/1989),καθώς και στον ισχύοντα (Ν.2776/1999), και βελτιώθηκε με πολλά επόμενα νομοθετήματα.

Έτσι όμως αυτό που βάλλεται είναι ο πολιτισμός του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας. Αν οι λασπολόγοι είχαν την στοιχειώδη παιδεία, θα θυμόντουσαν ότι η ιδρυτική πράξη της δημοκρατίας συνδέεται με την εγκατάλειψη της εκδικητικής τιμωρίας και ανταπόδοσης. Αλλά ποιος από αυτούς έχει διαβάσει την Ορέστεια;

Αν είχαν κάνει εξάλλου τον κόπο να ανατρέξουν σε μια σύγχρονη έρευνα θα ήξεραν ότι αυτό που προλαβαίνει την επανάληψη της εγκληματικότητας είναι η κοινωνική επανένταξη κι όχι η επιμήκυνση του χρόνου κράτησης. Αλλά οι κατήγοροι δεν κάνουν καν τον κόπο να υποκριθούν ότι μπορούν πριν μιλήσουν να σκέπτονται. Λασπολογούν και κυκλοφορούν άκριτα ο ένας τη λάσπη του άλλου.

Ας επαναλάβουμε με καρτερικότητα κάποια στοιχεία:

-Ρυθμίσεις για πρόωρη αποφυλάκιση ανθρώπων με προβλήματα υγείας ισχύουν από το 1993 (αρ. 33 παρ. 3 Ν. 2172/1993). Είκοσι και χρόνια, δηλαδή, πριν τον «Νόμο Παρασκευόπουλου». Έκτοτε οι κατηγορίες προβλημάτων υγείας που υπάγονται στη ρύθμιση σταδιακά αυξάνονται. Ο Ν. 4356/2015 εισήγαγε πάντως για πρώτη φορά ελάχιστους χρόνους παραμονής στη φυλακή πριν τη σχετική αποφυλάκιση.

-Το φως της δημοσιότητας έχουν δει εντυπωσιακές ενδείξεις ότι η «υπόθεση Φλώρου» στηρίχτηκε σε γνωμάτευση που έπασχε ουσιαστικά και τυπικά. Ο έλεγχος της εφαρμογής του νόμου, όμως, δεν είναι θέμα του νομοθέτη, αλλά της Δικαιοσύνης. Γι αυτό πολύ ορθά κινήθηκαν διαδικασίες δικαστικού και διοικητικού ελέγχου, παρά τις απόψεις ότι τα λάθη είναι λόγω του νόμου ανέλεγκτα. Αλίμονο, αν κάθε φορά που θα αντιμετωπίζαμε πρόβλημα μιας κακής εφαρμογής του νόμου σε δίκες π.χ. ανθρωποκτονίας, βιασμού ή ληστείας, θα αναθεματίζαμε (ή πολύ περισσότερο θα καταργούσαμε) τις αντίστοιχες ρυθμίσεις.

-Νομοθεσία για τη χορήγηση αδειών (περίπτωση Δ. Κουφοντίνα) σε κρατουμένους θεσπίστηκε πρώτη φορά με τον Ν.3312/1955. Η ρύθμιση εντάχθηκε στον Σωφρονιστικό Κώδικα του 1989 (Ν. 1851/1989),καθώς και στον ισχύοντα (Ν.2776/1999), και βελτιώθηκε με πολλά επόμενα νομοθετήματα.

-Θεσμοί πρόωρης υπό όρους απόλυσης κρατουμένων ίσχυαν από τη ψήφιση του Ποινικού Κώδικα (1950) και ακόμη νωρίτερα. Αποσυμφορητικοί των φυλακών νόμοι ψηφίζονται εδώ και 30 χρόνια, κατά την τελευταία δεκαετία μάλιστα ετησίως. Προβλέπουν, συντομότερα χρονικά όρια για την υπό όρους απόλυση.

Και οι τέσσερις παραπάνω θεσμοί έχουν καταξιωθεί. Όχι μόνο εγγυώνται έναν ανθρώπινο σωφρονισμό, αλλά και διευκολύνουν την επανένταξη και επομένως την πρόληψη και την ασφάλεια. Τροποποιήσεις γίνονται (συνήθως με φιλελεύθερη κατεύθυνση) και πρέπει να γίνονται. Σωστά όμως οι ρυθμίσεις δεν καταργήθηκαν από καμία κυβέρνηση. Μια εγκατάλειψή τους θα συνεπαγόταν κατάλυση του κράτους δικαίου, επιστροφή στην εκδίκηση και αύξηση της μετά την αποφυλάκιση εγκληματικότητας».