Από την άλλη πλευρά, όμως, επισημαίνει ότι υπάρχουν περιθώρια για ανθρώπινες δράσεις και πολιτικές που μπορούν να παίξουν κρίσιμο ρόλο ώστε να μειώσουν τον κίνδυνο της φωτιάς.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον δρα Μάθιου Τζόουνς του Κέντρου Ερευνών Tyndall για την Κλιματική Αλλαγή στο Πανεπιστήμιο της Ανατολικής Αγγλίας, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Γεωφυσικής «Reviews of Geophysics», επιβεβαιώνουν ότι η ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή συνιστά βασικό παράγοντα για την αύξηση κινδύνου των δασικών πυρκαγιών παγκοσμίως, καθώς δημιουργούνται ξηρές και καυτές συνθήκες που ευνοούν το ξεκίνημα και την εξάπλωση μίας μεγάλης και δύσκολα ελεγχόμενης πυρκαγιάς. Όσο αυξάνεται η θερμοκρασία του πλανήτη στο μέλλον τόσο θα αυξάνεται ο κίνδυνος των πυρκαγιών.

Τα κλιματικά μοντέλα δείχνουν ότι αυτό ισχύει ιδιαίτερα για περιοχές όπως η Μεσόγειος (όπου και η Ελλάδα) και η Αμαζονία στη Νότια Αμερική. Εάν, πάντως, η άνοδος της μέσης παγκόσμιας θερμοκρασίας φθάσει τελικά τους 2 έως 3 βαθμούς σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα, τότε εκτιμάται ότι σχεδόν όλες οι περιοχές του πλανήτη θα γίνουν πιο «φιλικές» για τις πυρκαγιές.

Σύμφωνα με τη μελέτη:

– Η διάρκεια της ετήσιας περιόδου πυρκαγιών έχει -κατά μέσο όρο- αυξηθεί παγκοσμίως κατά 14 ημέρες ετησίως (27%) στη διάρκεια της περιόδου 1979-2019.

– Η συχνότητα των ημερών με ακραίο καιρό ιδανικό για πυρκαγιές έχει αυξηθεί κατά 10 ημέρες ετησίως (54%) κατά μέσο όρο παγκοσμίως στη διάρκεια της ίδιας περιόδου.

– Από την άλλη πλευρά, σε παγκόσμιο επίπεδο, η συνολική έκταση που έχει καεί από πυρκαγιές εμφάνισε μείωση περίπου κατά το ένα τέταρτο ή 1,1 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα κατά τα έτη 2011-2019. Μεγάλο μέρος αυτής της μείωσης (590.000 τ.χλμ.) έχει υπάρξει στις αφρικανικές σαβάνες, όπου το 60% έως 70% των παγκόσμιων καμμένων εκτάσεων συμβαίνει κάθε χρόνο. Όμως, μεγάλες αυξήσεις στις καμένες εκτάσεις παρατηρούνται σε άλλες περιοχές του κόσμου, π.χ. στα σιβηρικά και βορειοαμερικανικά δάση.

Σύνδεσμος για την επιστημονική δημοσίευση:

https://agupubs.onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1029/2020RG000726