Ευλογημένοι καλλιτεχνικά, τόσο η Μαρία όσο και ο Βασίλης έχουν δημιουργήσει έναν επαγγελματικό δρόμο στρωμένο με προσεγμένες δουλειές που χαίρουν εκτίμησης από κοινό και κριτικούς. Λίγο πριν ρίξει αυλαία η σειρά του καναλιού της Κάντζας, οι ταλαντούχοι ηθοποιοί αποκαλύπτονται…

Αποτελείτε αναπόσπαστο κομμάτι της πιο πολυσυζητημένης, τηλεοπτικά, σειράς της φετινής σεζόν. Τι συναισθήματα σας διακατέχουν;
Μαρία Πρωτόπαππα: Ευχαριστιέμαι που η δουλειά μας αγαπιέται και χαίρει εκτίμησης. Αισθάνομαι ιδιαίτερη ηθική ικανοποίηση για την ανταπόκριση που αντιλαμβάνομαι πως έχει εξαιτίας του θέματός της, το μείζον θέμα της αποδοχής της διαφορετικότητας.

Βασίλης Μπισμπίκης: Νιώθω πολύ χαρούμενος και ευτυχισμένος που αφορά στον κόσμο. Παίρνουμε ένα αντίκρισμα αγάπης σε σχέση με τον κόπο που έχουμε καταβάλει όλο το καλοκαίρι για τα γυρίσματα. Αισθάνομαι γεμάτος και, για να είμαι ειλικρινής, είναι συγκινητική η μεγάλη επιτυχία λόγω του ιδιαίτερου θέματος.

Πώς είναι η συνεργασία με τον ταλαντούχο Θοδωρή Παπαδουλάκη, έναν άνθρωπο που έχει συνδέσει το όνομά του με μεγάλες επιτυχίες;
Μ. ΠΡ.: Η δουλειά μαζί του είναι περιπετειώδης, χωράει διάλογο και ανταλλαγή απόψεων, άρα και ελευθερία σε όρια. Κυρίως, όμως, στρώνει χαλί ανθρωπιάς και απλότητας για τις σχέσεις ανάμεσα στους συνεργάτες, η ατμόσφαιρα γύρω του είναι ζεστή και οικεία.

Β. ΜΠ.: Από την πρώτη στιγμή μέχρι και τώρα, έχουμε απόλυτη επικοινωνία, συνεννοούμαστε. Αφέθηκα πάνω του να με καθοδηγήσει, κάτι που μου συμβαίνει σπάνια, με έπεισε, τον σεβάστηκα. Είναι ένας άνθρωπος που δεν δημιουργεί ένταση στα γυρίσματα, σε κάνει να αισθάνεσαι ασφάλεια και αυτό είναι σπουδαίο.

Η σειρά πραγματεύεται ένα ιδιαίτερα λεπτό θέμα, αυτό του αυτισμού. Φοβηθήκατε, στην αρχή, όταν πληροφορηθήκατε το σενάριο, ότι μπορεί να υπάρχουν αντιδράσεις όταν βγει η σειρά στον αέρα;
Μ. ΠΡ.: Οχι. Αλλωστε, γιατί να φοβηθώ; Οι προθέσεις ήταν καλές και αγαθές, δεν υπήρχε πρόθεση να το παίξουμε έξυπνοι ή επιστήμονες από τη δραματουργία ακόμα ούτε ένιωσα πως υπήρχε πρόθεση -από πλευράς ύφους σεναρίου ή παραγωγής- να εκμεταλλευτεί κανείς ένα τόσο σοβαρό θέμα και να το ρίξει στο μελόδραμα για να προκαλέσει… φθηνή συγκίνηση. Διέκρινα τιμιότητα και πάθος στους οργανωτές, οπότε δεν υπήρξε κανείς λόγος για να φοβηθώ το θέμα.

Β. ΜΠ.: Θα συμφωνήσω με τη Μαρία. Πίστεψα, από την πρώτη στιγμή, ότι θα λειτουργήσει θετικά στην κοινωνία. Ημουν σίγουρος ότι ο κόσμος θα ευαισθητοποιηθεί σε ένα θέμα-ταμπού. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι, εκτός από τον αυτισμό, το μεγαλύτερο θέμα που πραγματεύεται το έργο είναι οι σχέσεις των ανθρώπων και πώς επηρεάζονται μέσα από ένα τέτοιο γεγονός.

Οι ρόλοι σας, υποδύεστε τους γονείς του μικρού, σας δυσκόλεψαν; Πόσο καιρό σάς πήρε να τους μελετήσετε;
Μ. ΠΡ.: Και βέβαια μας δυσκόλεψαν. Ψάχναμε σε κάθε γύρισμα να βρούμε την ισορροπία των σχέσεων και τις ακριβείς προθέσεις των χαρακτήρων. Κάποιες στιγμές είχαμε δίπλα μας ανθρώπους που έχουν εμπειρία επί του θέματος να μας συμπαραστέκονται, να μας μιλούν, να μοιράζονται την πραγματικότητά τους, αυτό ήταν σπουδαίο δώρο. Μέχρι τελευταία μέρα γυρισμάτων η μελέτη δεν σταματάει. Προσπαθείς, καταθέτεις ό,τι μπορείς και μετά κάνεις το σταυρό σου να πιάσει τόπο, να είσαι εύστοχος. Κάτι το οποίο μαθαίνεις μετά το μοντέρ, όσο παίζεται η σειρά, μαζί με τους τηλεθεατές της.

Β. ΜΠ.: Εμεινα σε ένα χωριό στα Χανιά, για ένα μήνα περίπου, προσαρμόστηκα αρκετά με τον τόπο και το χώρο. Μετά, σε σχέση με το σενάριο, επειδή είμαι κι εγώ γονιός, έχω παιδί, μου ήταν εύκολο να μπω στο σενάριο και παράλληλα δύσκολο και οδυνηρό, γιατί σκεφτόμουν το πώς θα αντιδρούσα.

Υπήρξαν σκηνές που σας φόρτισαν πολύ συναισθηματικά και τις θυμάστε ακόμα;
Μ. ΠΡ.: Για εμένα, όλες οι σκηνές κρύβουν από πίσω συναισθηματική φόρτιση και έχω διαφορετικούς λόγους για να τις θυμάμαι.
Β. ΜΠ.: Και πάλι θα συμφωνήσω με τη Μαρία. Ωστόσο, θα αναφέρω κάποιες που ακόμα θυμάμαι. Μία από αυτές ήταν όταν μάλωσα τον τηλεοπτικό μου γιο κι έπειτα τον είδα να χτυπά το κεφάλι του στον τοίχο.

Θεωρείτε, κ. Μπισμπίκη, ότι στην Ελλάδα του 2016 τέτοια θέματα συνεχίζουν να είναι ταμπού για την κοινωνία;
Θα συνεχιστεί αυτή η νοοτροπία, είναι σίγουρο. Γνωρίζω κόσμο και βλέπω πώς το διαχειρίζονται. Το κρύβουν από τον περίγυρό τους. Και το κράτος όμως δεν είναι έτοιμο. Σε άλλες χώρες τα παιδιά αυτά είναι 100% ενταγμένα στην κοινωνία.

Εσείς, κ. Πρωτόπαπα, έχετε σκεφτεί πώς θα αντιδρούσατε αν μαθαίνατε την ύπαρξη ενός τέτοιου προβλήματος στο στενό σας κύκλο;
Σε ώρες ανησυχίας φαντάζομαι άσχημα πράγματα να συμβαίνουν, η έγνοιά μου γιγαντώνεται κάποτε κι έπειτα ησυχάζει. Ας ζούμε το τώρα. Ο πόνος και ο φόβος δεν θα μας εγκαταλείψουν ποτέ, οπότε «οφείλουμε» να απολαμβάνουμε στο έπακρο, με ευγνωμοσύνη, τις ειρηνικές στιγμές, να τις χορταίνουμε και να τις μοιραζόμαστε.

Θεατρικά, ο Βασίλης Μπισμπίκης σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο έργο «Δεσποινίς Τζούλια», που κάνει πρεμιέρα στις 17 Φεβρουαρίου, στο χώρο «Cartel», στον Βοτανικό. Ενα έργο-αριστούργημα του Αυγούστου Στρίντμπεργκ στο οποίο ο ηθοποιός-σκηνοθέτης προσπαθεί να «ζουμάρει» στην κατεύθυνση του ψυχικού φόνου.

Η Μαρία Πρωτόπαππα πρωταγωνιστεί στον «Αύγουστο», στο Θέατρο Δημήτρης Χορν. Είναι μια δραματική κομεντί με τρομερά γρήγορες εναλλαγές καταστάσεων, συναισθημάτων. Ενας μηχανισμός που με χιούμορ εξερευνά την αλληλεπίδραση των γενεών, την αντίφαση των συναισθημάτων έλξης και απώθησης μέσα στην οικογένεια. Ο συγγραφέας του είναι ένας θαυμάσιος… ταχυδακτυλουργός. Υποδύεται την Μπάρμπαρα, μία από τις τρεις κόρες της φαμίλιας.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Από το ένθετο Glam της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής