Υπό κανονικές συνθήκες οι Αγώνες θα ξεκινούσαν στην ιαπωνική πρωτεύουσα στις 24 Ιουλίου, ενώ η τελετή λήξης θα γινόταν στις 9 Αυγούστου. Πλέον, η διεξαγωγή τους μετατίθεται για την περίοδο έως και το επόμενο καλοκαίρι.

Μπροστά σε μια πανδημία, ο αθλητισμός υποχωρεί, όπως τόσα άλλα. Και δεν είναι η πρώτη φορά που δεν θα γίνουν (τουλάχιστον όχι στην ώρα τους, όπως όλα δείχνουν) οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Από το 1896 μέχρι σήμερα το πρόγραμμα έχει τρία κενά. Το 1916, το 1940 και το 1944. Αυτές τις χρονιές δεν διεξήχθησαν οι Αγώνες, αλλά αποφασίστηκε να μην αλλάξει η αρίθμηση και να συνεχιστεί κανονικά. Η ιστορία που επιστρέφει (με διαφορετικά πρόσωπα) έχει… κέφια. Για δεύτερη φορά το Τόκιο εμπλέκεται σε πρόβλημα με τους Ολυμπιακούς.

1916

Οι Αγώνες επρόκειτο να γίνουν στο Βερολίνο. Από το 1912 είχε γίνει η επιλογή της πόλης και μάλιστα το Βερολίνο νίκησε με ευκολία τους αντιπάλους του, που ήταν η Αλεξάνδρεια, οι Βρυξέλλες, το Αμστερνταμ, η Βουδαπέστη και το Κλίβελαντ. Πήρε τη διοργάνωση παμψηφεί. Κι αυτό γιατί οι Γερμανοί υπόσχονταν άρτια διοργάνωση, με τα σχέδιά τους σε όλους τους τομείς να υπερτερούν. Το στάδιο των Αγώνων ήταν το «Ντόιτσε Στάντιον», είχε αρχικά χωρητικότητα 33.000 θεατών και κατασκευάστηκε ειδικά για την περίσταση από τον Γερμανό αρχιτέκτονα Οτο Μαρχ. Μόνο που ο ίδιος δεν κατάφερε να δει το έργο του. Πέθανε την 1^η Απριλίου 1913 και τα εγκαίνια του σταδίου έγιναν στις 8 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς. Στο Βερολίνο το 1916 θα έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή της η ολυμπιακή σημαία με τους πέντε κύκλους που συμβολίζουν την ειρηνική συνύπαρξη των λαών των πέντε ηπείρων. Το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όμως, άλλαξε τα πάντα. Οι Αγώνες δεν έγιναν ποτέ. Το στάδιο χρησιμοποιήθηκε ως νοσοκομείο για τραυματίες πολέμου. Υπήρξε πάντως η σκέψη οι Ολυμπιακοί να διεξαχθούν σε πέντε πόλεις των ΗΠΑ που ενδιαφέρθηκαν, η ιδέα όμως απορρίφθηκε.

Ο Πιερ ντε Κουμπερτέν, πάντως, αν και ματαιώθηκαν οι Αγώνες, αρνήθηκε να αλλάξει η αρίθμηση. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Βερολίνου, που δεν έγιναν, ήταν οι 6^οι και οι επόμενοι στην Αντβέρπ του Βελγίου ήταν οι 7^οι. Το Βερολίνο ξαναπήρε τη διοργάνωση μετά από 20 χρόνια, το 1936 και οι Αγώνες τότε έγιναν στο νέο «Ολιμπιαστάντιον» του Βερολίνου το οποίο κατασκεύασαν οι γιοι του Οτο Μαρχ, Βάλτερ και Βέρνερ.

1940

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1940 θα γίνονταν βάσει προγράμματος στο Τόκιο, 21 Σεπτεμβρίου με 6 Οκτωβρίου. Οι Ιάπωνες επικράτησαν της Ρώμης, του Ελσίνκι και της Βαρκελώνης και ετοίμαζαν το μεγάλο στάδιο «Μέι Ζίνγκου», 40.000 θεατών. Σε αυτό έγιναν τελικά οι Ολυμπιακοί του 1964. Τα πρώτα… σύννεφα για τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του 1940 μαζεύτηκαν το 1937. Τότε ξέσπασε ο δεύτερος Σινοϊαπωνικός πόλεμος ανάμεσα σε Κίνα και Ιαπωνία, ο οποίος διήρκεσε μέχρι το 1945. Ο πρώτος είχε γίνει το 1894-95. Οι Ιάπωνες επέμεναν ότι ήταν σε θέση να διοργανώσουν κανονικά τους Αγώνες, αλλά η διεθνής κοινή γνώμη ήταν σε βάρος τους για τα όσα γίνονταν στη σύρραξη των δύο χωρών. Πολλά κράτη ζήτησαν να αλλάξει η πόλη διεξαγωγής αλλιώς δεν θα συμμετείχαν στους Αγώνες. Οι αντιδράσεις έφεραν αποτέλεσμα. Η διοργάνωση αφαιρέθηκε από το Τόκιο και δόθηκε στο Ελσίνκι, που ήταν υποψήφια πόλη αλλά είχε χάσει στην τελική ψηφοφορία. Οι Αγώνες επαναπρογραμματίστηκαν για το διάστημα 20 Ιουλίου-4 Αυγούστου 1940, αλλά δεν έγιναν ποτέ λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Στην ιστορία έχει μείνει πάντως η κίνηση αιχμαλώτων πολέμου σε ένα καμπ έξω από τη Νυρεμβέργη. Αιχμάλωτοι από τη Νορβηγία, την Πολωνία, το Βέλγιο, την Αγγλία, τη Γαλλία και την Ολλανδία πήραν άδεια και τον Αύγουστο του 1940 διοργάνωσαν τους «Ολυμπιακούς Αγώνες αιχμαλώτων» μέσα στο καμπ. Μάλιστα έφτιαξαν την ολυμπιακή σημαία από μια φανέλα αιχμαλώτου στην οποία ζωγράφισαν με το χέρι τους πέντε ολυμπιακούς κύκλους. Ο Πολωνός σκηνοθέτης Αντρέι Κοτκόφσκι το 1980 δημιούργησε μια ταινία με αυτό το θέμα και τίτλο «Η Ολυμπιάδα του 1940».

1944

Οι 13^οι Ολυμπιακοί είχαν την τύχη των αμέσως προηγούμενων. Επρόκειτο να γίνουν στο Λονδίνο. Η ΔΟΕ πρόλαβε λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, το 1939, να δώσει τους Αγώνες στην αγγλική πρωτεύουσα. Το Λονδίνο νίκησε τη Ρώμη, τη Λωζάννη, το Ντιτρόιτ, τη Βουδαπέστη, το Ελσίνκι, το Μόντρεαλ και την Αθήνα που υπήρξαν υποψήφιες πόλεις. Το 1942, εν μέσω πολέμου, ο Αδόλφος Χίτλερ έστειλε εκπρόσωπό του στην Ελβετία, που ήταν η έδρα της ΔΟΕ, για να ζητήσει να γίνουν κανονικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1944. Ο τότε πρόεδρος της ΔΟΕ, ο Βέλγος Ανρί ντε Μπαγιέ Λατούρ, όχι μόνο αρνήθηκε να γίνουν οι Αγώνες, αλλά ούτε καν δέχθηκε να συναντήσει τον εκπρόσωπο του Χίτλερ.

Οι Αγώνες ματαιώθηκαν και διεξήχθησαν πάλι το 1948, με διοργανώτρια πόλη το Λονδίνο.

Το Ολυμπιακό πνεύμα πάντως θριάμβευσε και το 1944, μέσα στον πόλεμο, όπως έγινε και τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Πάλι σε καμπ αιχμαλώτων, στο Ντομπιεγκνιάου της Πολωνίας αυτή τη φορά, οι Γερμανοί έδωσαν άδεια σε αιχμαλώτους να διοργανώσουν αγώνες από τις 23 Ιουλίου έως τις 13 Αυγούστου 1944. Η ολυμπιακή σημαία φτιάχτηκε από σεντόνι και οι ολυμπιακοί κύκλοι από χρωματιστά κασκόλ.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής