Αφησε το παρατσούκλι του: «Ιπτάμενος τερματοφύλακας». Τον τίτλο τιμής του: «Ηρωας του Τάμπερε». Ηταν ο άνθρωπος που έκανε τους Ιταλούς της Ιντερ να παραμιλάνε και να παρακαλάνε τον Πανιώνιο να τους τον δώσει. Ο ίδιος ανάμεσα σε δύο αγάπες. Την πρώτη (και παντοτινή) και την καινούργια.

Ο Νίκος Πεντζαρόπουλος γεννήθηκε το 1927 στην Καλλιθέα. Παιδί της Κατοχής, δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο από το να βρει διέξοδο στο ποδόσφαιρο. Το 1943 τα τσικό του Πανιωνίου έπαιξαν έναν αγώνα με μια ανεξάρτητη ομάδα της Καλλιθέας. Ο Νίκος, ξυπόλητος, με μια μισοσκισμένη μαύρη φανέλα, παίζει με αυταπάρνηση. Βουτάει στα πόδια των αντιπάλων. Δεν καταλαβαίνει τίποτα. Τερματοφύλακας με πάθος, αντίληψη και αυτοθυσία. Τον είδε ο Γιώργος Ρουσσόπουλος, γενικός αρχηγός του Πανιωνίου, τερματοφύλακας και ο ίδιος, ο οποίος αναζητούσε ταλέντα.

Είδε κι έπαθε να πείσει την οικογένειά του να υπογράψει στον Πανιώνιο. Ηταν Παναθηναϊκοί, βλέπετε…
Ο Νίκος τελικά μπήκε στον Πανιώνιο και άρχισε να δείχνει το ταλέντο του. Ηρθε και μια σύμπτωση, το 1946, που τον καθιέρωσε. Ο Ρουσσόπουλος είχε πάει στο νοσοκομείο κάποιον δικό του άνθρωπο και δεν πρόλαβε να επιστρέψει εγκαίρως για ένα παιχνίδι της πρώτης ομάδας. Τον αντικατέστησε ο Πεντζαρόπουλος και άφησε άφωνους συμπαίκτες και αντιπάλους. Γίνεται πλέον ο βασικός τερματοφύλακας των Νεοσμυρνιωτών και οι εμφανίσεις του είναι η μία καλύτερη από την άλλη.

Τον Δεκέμβριο του 1946, σε αγώνα με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη (νίκησε 5-4 ο Πανιώνιος), ο Πεντζαρόπουλος κάνει μια καταπληκτική απόκρουση σε σουτ του Μουράτη που αναγκάζει τον αντίπαλό του να σπεύσει να τον φιλήσει. Κι ας του στέρησε το γκολ!

Ηταν τόσο καλός που δεν μπορούσε να μην περάσει και την πόρτα της Εθνικής Ελλάδος με την οποία αγωνίστηκε σε 11 ματς. Το ντεμπούτο του ήταν τον Νοέμβριο του 1948 στην Κωνσταντινούπολη σε φιλικό με την Τουρκία. Οι γείτονες επικράτησαν με 2-1, αλλά ο Πεντζαρόπουλος καταχειροκροτήθηκε γιατί είχε σωτήριες επεμβάσεις.
Φτάνουμε στην Τρίτη 15 Ιουλίου 1952. Η Ολυμπιακή ομάδα της Ελλάδας αντιμετωπίζει τη Δανία στο Τάμπερε της Φινλανδίας για το Ολυμπιακό τουρνουά. Οι Δανοί προηγούνται 2-0 μέχρι το 37’, αλλά ο Πεντζαρόπουλος «κατεβάζει τα ρολά». Ο,τι κι αν έκαναν οι αντίπαλοι δεν μπορούν να σκοράρουν τρίτο γκολ, αν και είναι καταιγιστικοί. Στο 84’ η Ελλάδα μειώνει σε 2-1 και οι Δανοί επικρατούν με πολύ άγχος, αν και ήταν σαφώς ανώτεροι. Ο Πεντζαρόπουλος κράτησε όρθια την Ελλάδα και χειροκροτείται από 7.000 Φινλανδούς φιλάθλους. Τότε τον χαρακτήρισαν «Ηρωα του Τάμπερε». Εγινε το δεύτερο όνομά του.

Τον αγώνα παρακολούθησε και ο προπονητής τότε της Ιντερ, Αλμπέρτο Φόνι. Θαμπώθηκε από τον Νίκο. Του πρότεινε αμέσως επαγγελματικό συμβόλαιο. Συμβόλαιο σε έναν παίκτη που έπαιζε μόνο για το κέφι του και καταγόταν από οικογένεια που με το ζόρι κέρδιζε τα προς το ζην. Είχε αναφέρει ότι η Ιντερ πρόσφερε 100.000 δρχ. στον Πανιώνιο για να του δώσει την ελευθέρας του και να γίνει η μεταγραφή. Το ποσό ήταν τεράστιο για την εποχή. Με αυτό φτιαχνόταν μεγάλη εξέδρα στο γήπεδο.

Ο Πεντζαρόπουλος ταξίδεψε στην Ιταλία και ξεκίνησε προπονήσεις με την Ιντερ. Αγωνίστηκε μάλιστα σε φιλικά ματς και ήταν εκπληκτικός. Ιταλική εφημερίδα είχε τίτλο μετά από ένα τέτοιο ματς: «Ο Πεντζαρόπουλος… πετάει», με μεγάλη φωτογραφία του, που τον έδειχνε οριζοντιωμένο δίπλα στο οριζόντιο δοκάρι. Εμεινε 7 μήνες στην Ιταλία περιμένοντας να γίνει η μεταγραφή του.

Στο Δ.Σ. του Πανιωνίου υπήρξαν θυελλώδεις διαφωνίες. Τελικά η ελευθέρας δεν δόθηκε και ο Πεντζαρόπουλος επέστρεψε στην Ελλάδα. Το μεγάλο του όνειρο έσβησε πριν το ζήσει. Αγγιξε το χρυσάφι, αλλά του το πήραν μέσα από τα χέρια. Εμεινε με μια μικρή… επίγευση επιτυχίας στην καρδιά, που όμως ήταν πλέον «παγωμένη». Κι ας τον υποδέχθηκαν στο Σταθμό Λαρίσης πολλοί θαυμαστές του. Αγωνίστηκε ξανά για τον Πανιώνιο την επόμενη χρονιά, αλλά δεν ήταν ποτέ ο ίδιος. Από την Ιταλία επέστρεψε ένας άλλος άνθρωπος. Το 1955, στα 28 του, σταμάτησε το ποδόσφαιρο.

Δεν το εγκατέλειψε πάντως. Ο καιρός κύλησε και βρήκε τον εαυτό του και έναν άλλο τρόπο για να προσφέρει στον Πανιώνιο. Ασχολήθηκε με την προπονητική και με τις εφηβικές ομάδες του Πανιωνίου. Δημιούργημά του ήταν ο Αντώνης Μανίκας. Σχεδίαζε να ιδρύσει σχολή τερματοφυλάκων, αλλά ούτε και αυτό το όνειρό του έγινε πραγματικότητα. Κάποιες φορές η προσπάθεια να αποφύγεις το πεπρωμένο σου σε οδηγεί ακριβώς σε αυτό.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ

 [email protected]

Aπό την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής \

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]