ΕΧΟΥΝ ψηφιστεί αρκετοί νόμοι από κυβερνήσεις, αλλά οι περισσότεροι ουδέποτε εφαρμόστηκαν. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει κάνει αρκετά βήματα για την αξιολόγηση στο Δημόσιο, αλλά και στην εκπαίδευση. Εχει προχωρήσει η αξιολόγηση των σχολικών μονάδων, ενώ τώρα εφαρμόζεται και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.

ΒΕΒΑΙΑ, και πάλι, οι πειθαρχικές ποινές που προβλέπονται για όσους πάρουν κάτω από τη βάση αφορούν κυρίως τη μετεκπαίδευσή τους και όχι τη μετάταξη ή ακόμα και την απόλυσή τους. Εστω και έτσι, όμως, με αυτό το επιεικές σύστημα αξιολόγησης, επιτέλους, κάτι γίνεται.

ΣΕ μια φυσιολογική χώρα, όπου δεν θα έκαναν κουμάντο οι εργατοπατέρες συνδικαλιστές, κανονικά οι εκπαιδευτικοί και οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπρεπε να απεργούν για να αξιολογηθούν. Εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Και είναι προκλητικό. Δυστυχώς, οι ιδεοληψίες φρενάρουν την πραγματική μεταρρύθμιση στον κρατικό μηχανισμό.

ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ στον ευαίσθητο τομέα της Παιδείας έπρεπε να είναι αυτονόητο πως θα υπάρχει αξιολόγηση δασκάλων και καθηγητών. Οι οικογένειες με παιδιά βιώνουν καθημερινά όσα συμβαίνουν στα σχολεία. Εκεί όπου ισχύει ο «κανόνας του ενός τρίτου», δηλαδή, το ένα τρίτο των εκπαιδευτικών κάνουν άριστα και με υπερπροσπάθεια το λειτούργημά τους, το ένα τρίτο κάνει τα απολύτως απαραίτητα και το ένα τρίτο δεν κάνει για αυτή τη δουλειά. Απόδειξη της πραγματικότητας αποτελεί η υπερφροντιστηριοποίηση της Παιδείας από το Δημοτικό με τα «κέντρα μελέτης» έως το Γυμνάσιο και το Λύκειο με τα φροντιστήρια.

ΤΟ υπουργείο Παιδείας έχει τη βούληση να εφαρμόσει για πρώτη φορά πραγματική αξιολόγηση και έχει στο πλάι του τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, όσες απεργίες και αν κάνουν οι συνδικαλιστές.