Εάν το ρολόι του χρόνου είχε σταματήσει στα Χριστούγεννα του 2009, τότε που ο τόπος δεν είχε μπει ακόμη στην περιπέτεια των Μνημονίων, σήμερα οι εργαζόμενοι και οι  συνταξιούχοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι με τον 13ο μισθό, θα είχαν γεμάτες τις τσέπες και θα είχαν ξεχυθεί στα μαγαζιά να ξοδέψουν από το περίσσευμα των χρημάτων τους. Θα ζούσαν με την  ψευδαίσθηση πλούτου.

Είχαμε όλοι άγνοια κινδύνου για τα όσα έρχονταν και όλα αυτά που ήρθαν μας βρήκαν όλους λίγο – πολύ απροετοίμαστους. Από τη μια μέρα στην άλλη όλα άλλαξαν. Δώδεκα χρόνια μετά, η μελαγχολία σε πολλούς παραμένει. Παρά τα όσα μεσολάβησαν, δεν έχουμε επιστρέψει στην κανονικότητα.

Δειλά δειλά δοκιμάζουμε να βγάλουμε το κεφάλι πάνω από το νερό, αλλά όλο και κάτι συμβαίνει, σαν κάποιος να μας τιμωρεί για τα «καλά χρόνια» που ζήσαμε.  Πανδημίες, πόλεμος, ενεργειακή κρίση. Δεν ξέρεις πού να σταθείς για να ακουμπήσεις, καθώς όλα έγιναν ύλη και σκόρπισαν τη μαγεία των ημερών.

Δυστυχώς και αυτά τα Χριστούγεννα είναι δύσκολα για πολλούς συνανθρώπους μας. Και όσο και αν τα… pass μπήκαν στη ζωή μας, όσο και εάν γίναμε περισσότεροι αυτοί που κατανοούμε τις δυσκολίες του άλλου, η τοξικότητα, ο θυμός, οι συγκρούσεις έχουν μπει στην καθημερινότητά μας.

Διαβάζουμε, ακούμε, βλέπουμε λες και το σύμπαν έχει μπει σε μια τροχιά αυτοκαταστροφής του. Αυτές τις ώρες, ίσως έχουμε περισσότερο από ποτέ την ανάγκη να ανταμώσουμε το πνεύμα των Χριστουγέννων. Αυτό που μας έκανε…παιδιά και ας είχαμε μεγαλώσει. Αυτό που κρατούσε ζωντανό το όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο που ο αξιακός του κώδικας ζούσε σε μια φάτνη ταπεινή, θεϊκή και ανθρώπινη. Καλά Χριστούγεννα, αγαπητοί αναγνώστες. Να προσέχετε τους εαυτούς σας και τους δικούς σας ανθρώπους.