Ο ίδιος αν και αγαπούσε τα γράμματα από μικρός, δεν κατάφερε να τις συνεχίσει λόγω τους Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ωστόσο ακόμη και τότε κατά την διάρκεια της θητείας του παρακολούθησε σεμινάρια στην Θεσσαλονίκη ώστε να μάθει να διαβάζει.

Ο Μιχάλης Φανουράκης ξεκίνησε να σπουδάζει στο Ανοιχτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο, ενώ όταν διαπίστωσε πως έχει αρκετό ελεύθερο χρόνο για να παρακολουθήσει και κάτι ακόμη, ο ίδιος εγγράφηκε στο Ελεύθερο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο του Δήμου Χερσονήσου, όπου εκεί έχει επιλέξει την κατεύθυνση που τον ενδιαφέρει.

Ο ίδιος ανέφερε πως η παιδεία ανοίγει ορίζοντες πνευματικούς στον άνθρωπο, σε οποιαδήποτε ηλικία και αν είναι. «Ξέρετε πόσο καλό μού κάνει εμένα αυτό το πράγμα, έναν άνθρωπο 91 ετών, να έρχομαι και να κάθομαι δίπλα σε έναν νεαρό άνθρωπο και να κουβεντιάζουμε;».

Τα… χρόνια της Κατοχής

Αναφερόμενος στα χρόνια της κατοχής είπε: «Όλοι μας εκείνα τα χρόνια της Κατοχής περάσαμε πολλά βάσανα. Γεγονός που μας επηρέασε, αλλά μας άνδρωσε κιόλας. Η Επισκοπή ήταν κέντρο διακομιδής αιχμαλώτων και τραυματιών. Τους πήγαιναν στο παλιό δημοτικό σχολείο και εκεί τους πρόσφεραν τη θεραπεία και την περιποίηση που χρειάζονταν.

Θυμάμαι μια μέρα είχαμε ξεμείνει από επιδέσμους και μια γυναίκα του χωριού προσφέρθηκε να χαρίσει τα σεντόνια της προίκας της, που ήταν απείραχτα, προκειμένου να τα χρησιμοποιήσουμε στους τραυματίες. Τα σεντόνια κόπηκαν και έγιναν επίδεσμοι. Αυτή είναι η ελληνική ψυχή. Αυτός είναι ο Έλληνας», μας λέει, και συνεχώς τα μάτια του βουρκώνουν και η φωνή βγαίνει δύσκολα, φέρνοντας στη θύμηση όλες αυτές τις δυνατές στιγμές, που αποτελούν ζωντανές αναμνήσεις.

Τότε, σε περίοδο πολέμου, οι άνθρωποι ήταν δύσκολο να βρουν ένα πιάτο φαΐ, κάτι που, δυστυχώς, συμβαίνει και στις μέρες μας, εν καιρώ ειρήνης, με τα συναισθήματα για τον ίδιο να είναι πικρά αναφορικά με τα όσα βιώνουμε σαν λαός. Τα προβλήματα αυτά θα πρέπει, όπως υπογραμμίζει ο κ. Φανουράκης, να τα αντιμετωπίσουμε “θαρραλέα”, καθότι είμαστε δυνατός λαός.

«Θα πρέπει να έχουμε πίστη στον Χριστό και στην πατρίδα. Είναι άσχημο που πολλοί άνθρωποι της ηλικίας μου δεν έχουν να πάρουν τα φάρμακά τους, φτάνοντας ακόμα στο σημείο να υποσιτίζονται. Όλοι οι δανειστές μας έχουν την ίδια ψυχολογία, πιστεύουν μόνο στην οικονομία. Δε θα μας λυπηθούν, γι’ αυτό προσοχή μη διχαστούμε», λέει, σημειώνοντας την ίδια ώρα ότι «πρέπει να αγωνιστούμε και να φύγουμε από τη λαίλαπα αυτή. Να ελευθερώσουμε τη χώρα μας από αυτή τη μέγγενη νόμιμα. Πράγμα για το οποίο χρειάζεται όμως να υπάρχει αγάπη, ενότητα κα σύμπνοια μεταξύ μας. Έτσι μόνο να βγούμε από την κρίση. Αλίμονο ένας λαός αν χάσει την αισιοδοξία του», μας λέει, και τα λόγια του μας γεμίζουν θετικότητα για το δύσκολο δρόμο που έχουμε μπροστά μας.

Η επιστροφή στα θρανία

«Το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο είναι πραγματικά πάρα πολύ ωραίο. Από μικρό παιδί μου άρεσε η γνώση. Πάντα με θυμάμαι να κρατάω ένα βιβλίο και να διαβάζω. Ο πόλεμος όμως κατέστρεψε πάρα πολλά παιδιά που είχαν ταλέντα. Αν δε γινόταν, θα ήταν διαφορετική η ανθρωπότητα», τόνισε για την ευκαιρία που έχασε τότε, αλλά ήρθε η ώρα να πραγματοποιήσει τώρα. Ο κ. Φανουράκης, όταν τον ρωτήσαμε αν μπορούσε να αλλάξει κάτι στη ζωή του σήμερα τι θα ήταν αυτό, με όλη την ειλικρίνεια, τη συμπόνια και την αγάπη προς το συνάνθρωπο που τον διακρίνει, μας είπε: «… δε θέλω να βλέπω ανθρώπους στους κάδους ή ανθρώπους χωρίς κατοικία. Θέλω να βλέπω το συνάνθρωπό μου να γελά… Ο καθένας μας ήρθε στον κόσμο για να ζήσει και αυτό πρέπει να γίνει», μας λέει, και τα λόγια του μας συγκινούν.

Πηγή: neakriti.gr