Γράφει χαρακτηριστικά ο Δημήτρης Καμπουράκης: «Επιστρέφω στην αρχή: πώς βίωσα και βιώνω εγώ προσωπικά την κατάρρευση του Mega, στο οποίο δούλεψα έντεκα συναπτά έτη; Ας το πάω λογοτεχνικά ή ίσως φιλοσοφικά. Ο Γαλλορουμάνος φιλόσοφος Εμίλ Σιοράν έγραφε ότι ο άντρας στα 50 του πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στον δρόμο για το πορνείο (μπουρ…λο το λέει ο Σιοράν, αλλά ας είναι) και στον δρόμο για το μοναστήρι. Ιδού το δίλημμά μου.

Η έξοδος από το Mega στα 55 μου με έβγαλε κατευθείαν σε αυτή τη μυστήρια διχάλα. Δεν γνωρίζω ποιον δρόμο θα ακολουθήσω εντέλει. Εξάλλου, ποιο είναι το πορνείο και ποιο το μοναστήρι στο χαοτικό μπουρ…λο που ονομάζεται “Ελλάδα του Αλέξη”; Επίσης, ποιος μπορεί να μου εγγυηθεί ότι ο δρόμος προς το μοναστήρι οδηγεί υποχρεωτικά στον παράδεισο, ενώ ο δρόμος προς το πορνείο θα με στείλει κατευθείαν στη κόλαση; Και αν συμβαίνει το ανάποδο;».

Και συνεχίζει: «Προσγειώνομαι. Για πολλούς αγαπητούς συναδέλφους, δημοσιογράφους, τεχνικούς, διοικητικούς του Mega, η κατάρρευση του μαγαζιού από το οποίο έβγαζαν το ψωμί της οικογένειας ισοδυναμεί με ένα μικρό πρακτικό και ψυχολογικό θάνατο. Έτσι νιώθουν όλοι όσοι βρίσκονται ξαφνικά στο δρόμο. Ομολογώ ότι δεν νιώθω το ίδιο. Για να ακριβολογώ, δεν ξέρω πως νιώθω. Φυσικά, κάπου πρέπει να δουλέψω κι εγώ για να επιζήσω κι άντε να βρει κανείς δουλειά στο βομβαρδισμένο τοπίο που άφησε πίσω του ο αισχρός διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες.

Μια χώρα με τέσσερα κρατικά και τέσσερα ιδιωτικά κανάλια (δύο εκ των οποίων δεν υφίστανται καν), δεν είναι δα και ο παράδεισος ευρέσεως δημοσιογραφικής εργασίας. Ίσως τελικά καταλήξω κι εγώ στον ΟΑΕΔ, εκλιπαρώντας για ένα συριζαίικο voucher ελεημοσύνης. Από την άλλη μεριά, μπορεί αυτό που βιώνω να είναι η έλευση της ίδιας της θεάς Νέμεσης, που έρχεται, με τη φρικτή τρισυπόστατη μορφή των Παππά, Κατρούγκαλου και Σπίρτζη, να με κατακεραυνώσει για τα διαπλεκόμενα κρίματά μου. Παίζει και αυτό».