Για το ρατσισμό ο Πύρρος Δήμας δήλωσε:

Ο ρατσισμός, όμως, είναι ένα σύνθετο φαινόμενο. Έχει να κάνει με την εποχή, τις συνθήκες υπό τις οποίες ζει κάθε κοινωνία, τον πλούτο και, κυρίως, τη φτώχεια των ανθρώπων. 22.11.2018 Ο χουλιγκανισμός της διπλανής πόρτας.

Εγώ ήρθα στην Ελλάδα πριν από τριάντα χρόνια, όταν στη χώρα έφτανε ένα μεγάλο κύμα μεταναστών όχι μόνο από την Αλβανία, αλλά από ολόκληρη την ανατολική Ευρώπη. Σε μια κλειστή κοινωνία σαν την ελληνική ήταν λογικό να εκδηλωθεί αντίδραση. Δεν ήταν, φυσικά, καλό, αλλά ήταν κάτι που δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε. Τριάντα χρόνια μετά έχουν γίνει αρκετά βήματα προόδου, δεν γίνεται να μην το παραδεχτούμε αυτό. Όμως πρέπει να γίνουν περισσότερα.

Όποιος έχει παιδιά ξέρει ότι οι κοινωνίες αλλάζουν με τις γενιές που έρχονται. Σε κάποια πράγματα πιο εύκολα φεύγουν οι άνθρωποι παρά οι ιδέες τους. Ένας Έλληνας 30 ετών έχει πάει σχολείο με παιδιά άλλων εθνικοτήτων, έχει δουλέψει, έχει κάνει σχέσεις μαζί τους. Δεν κουβαλάει τον συντηρητισμό που είχαν οι γονείς του, είναι φυσιολογικό αυτό. Τότε που ήρθα εγώ στην Ελλάδα, όμως, ήταν αλλιώς.

Εδώ ήμουν Αλβανός, στην Αλβανία ήμουν Έλληνας, μπέρδεμα. Έχουν συμβεί διάφορα περιστατικά που θα μπορούσα να σας διηγηθώ, αλλά, εντάξει, εγώ, ας πούμε, ήμουν τυχερός. Άλλοι έχουν περάσει και περνάνε χειρότερα. Και ξέρετε κάτι; Το θέμα δεν είναι το κάθε περιστατικό, αλλά ο μόνιμος φόβος που βάζει μέσα σου.

Εγώ έμπαινα στο λεωφορείο και πιανόμουν από την ψηλότερη λαβή για να φαίνονται τα χέρια μου. Φοβόμουν ότι έτσι και χανόταν κανένα πορτοφόλι θα κατηγορούσαν εμένα…

Έφυγα για επαγγελματικούς και οικογενειακούς λόγους. Δέχτηκα μια τιμητική πρόταση από την Αμερικανική Ομοσπονδία Άρσης Βαρών να αναλάβω τεχνικός διευθυντής. Ξέρετε τι είναι να σου ζητούν οι Αμερικανοί να στήσεις ένα άθλημα από την αρχή; Ποιος θα μπορούσε να αρνηθεί αυτή την πρόταση; Μετά, ήταν και τα παιδιά που μέτρησαν στην απόφαση, αφού είχαμε αποφασίσει να σπουδάσουν σε αμερικανικά πανεπιστήμια.

Για την ζωή του τώρα:

Η βάση μου είναι στο Σικάγο. Κανονικά έπρεπε να είναι στο Κολοράντο, όμως οι άνθρωποι της Ομοσπονδίας εκτίμησαν ότι, αφού θα έχω μαζί μου τον μικρό μου γιο, θα ήταν καλύτερα να μείνω στον Σικάγο, όπου ζει η μεγάλη μου κόρη. Απίστευτο δεν ακούγεται; Κι όμως το έκαναν.

Στην Αμερική ο επαγγελματισμός σου αμείβεται και με το παραπάνω. Ε, κι αυτοί εκτίμησαν ότι από τότε που ανέλαβα την τεχνική διεύθυνση της Ομοσπονδίας, η Αμερικανική Άρση Βαρών μπήκε στον παγκόσμιο χάρτη. Έδρα μου, λοιπόν, είναι το Σικάγο. Και μετακινούμαι σε όλη τη χώρα προκειμένω να δω αθλητές, να μιλήσω με τους προπονητές τους. Είναι τεράστια χώρα, με πολλούς ανθρώπους, δεν είναι κάτι που ελέγχεται εύκολα.

Μετά, έχω τα ταξίδια για αγώνες αλλά και τις υποχρεώσεις με την Παγκόσμια Ομοσπονδία Άρσης Βαρών της οποίας είμαι αντιπρόεδρος. Ξέρετε, συνεδριάσεις, αγώνες, όλα αυτά. Γράφω μίλια, είναι η αλήθεια. Και να φανταστείτε ότι κάποια περίοδο της ζωής μου φοβόμουν τα αεροπλάνα…

Για το βάρος της απουσίας της γυναίκας του:

Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η έλλειψη της συνειδητοποίησης. Νομίζεις ότι είναι εδώ. Αμέσως καταλαβαίνεις ότι δεν είναι. Το ξεχνάς, αλλά μόλις έχεις περάσει ένα πένθος της στιγμής. Κι αυτό συμβαίνει πολλές φορές. Πενθείς πολλές φορές. Θα φύγει, βέβαια, αλλά δεν θα χαθεί. Ο πόνος μένει σαν τις πληγές που λέγαμε.

Η χειρότερη μορφή του καρκίνου σε σκοτώνει, αλλά κάνει και τους δικούς σου να αργοπεθαίνουν. Κοιτάζουμε πάντα τον άνθρωπο στο κρεβάτι και καλά κάνουμε. Ας μην ξεχνάμε, όμως, κι αυτούς που είναι γύρω από το κρεβάτι. Και αυτοί με κομμάτια ζωής το πληρώνουν όλο αυτό.

Με την Αναστασία, που λέτε, εξαντλήσαμε κάθε περιθώριο. Γι’ αυτό και νίκησε και τη στατιστική και έζησε πέρα από τις προγνώσεις. Δοκιμάσαμε οτιδήποτε υπήρχε, ως την τελευταία στιγμή. Και μετά άρχισε να σβήνει. Εκεί, ναι, ο θάνατος προβάλλει ως λύτρωση. Όχι για σένα που κρατάς τον σφυγμό του ανθρώπου σου, αλλά για τον ίδιο. Και μετά για τους άλλους, για την αγωνία τους. Η ζωή, ούτως ή άλλως, είχε τελειώσει. Ήταν μόνο μαρτύριο.

Πηγή: www.lifo.gr

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]