Κυριαρχούμενη από τους υπερορθόδοξους, η θρησκευτική Δεξιά του Ισραήλ ψιθυρίζει ότι ίσως ήρθε η ώρα να συνεργαστεί με τις ισλαμικές παρατάξεις που αποτελούν την άλλη σημαντική θρησκευτική κίνηση της χώρας, με την ελπίδα ότι ένα ενιαίο μέτωπο θα μπορούσε να βοηθήσει και τις δύο πλευρές να διατηρήσουν τα μακροχρόνια ειδικά προνόμιά τους, αποκρούοντας τις προκλήσεις από την κοσμική κοινότητα του Ισραήλ.

Στις 2 Απριλίου, ο ραβίνος Chaim Kanievsky, ο πνευματικός ηγέτης του κόμματος Ενωμένος Ιουδαϊσμός της Τορά, εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία ανέφερε ότι «η συνεργασία με εκείνους που σέβονται τη θρησκεία και την εβραϊκή παράδοση είναι καλύτερη από εκείνους που καταδιώκουν τη θρησκεία».

Για τους υπερορθόδοξους η μακροπρόθεσμη πολιτική κατεύθυνση της χώρας αποτελεί πρόκληση. Αν και αυξάνουν το μερίδιό τους στον ισραηλινό πληθυσμό, αυτή ακριβώς η επιτυχία τούς έχει αποξενώσει από άλλα τμήματα της κοινωνίας, τα οποία ανησυχούν ότι η εξαίρεσή τους από τη θητεία στις ισραηλινές αμυντικές δυνάμεις μπορεί να επηρεάσει τη στρατιωτική ετοιμότητα της χώρας. Υπάρχουν επίσης αυξανόμενοι φόβοι ότι τα υπερορθόδοξα σχολεία δεν προετοιμάζουν τους Ισραηλινούς να εργαστούν και να ζήσουν στον 21ο αιώνα.

Την τελευταία δεκαετία, τα υπερορθόδοξα κόμματα κατάφεραν να προστατεύσουν αυτές τις εξαιρέσεις μέσω του συνασπισμού υπό τον Νετανιάχου. Ωστόσο, η διακυβέρνηση Νετανιάχου είναι υπό διάλυση και κοσμικοί, όπως ο Λίμπερμαν, έχουν κάνει σαφές ότι δεν θα υπηρετήσουν σε μελλοντικές δεξιές κυβερνήσεις που προστατεύουν τους υπερορθόδοξους. Στην ένταση αυτή έχει συμβάλει και η συμπεριφορά της υπερορθόδοξης κοινότητας των Χαρέντι στη διάρκεια της πανδημίας, καθώς πολλές πόλεις και γειτονιές των Χαρέντι αψήφησαν τους περιορισμούς και στη συνέχεια έγιναν εστίες του ιού. Καθώς οι τάξεις των συμμάχων των υπερορθόδοξων λιγοστεύουν, οι ισλαμιστές του Ισραήλ στο κόμμα Ράαμ ενστερνίζονται τον πραγματισμό ύστερα από δεκαετίες αδιαλλαξίας.

Ο αυξανόμενος πολιτικός κατακερματισμός του Ισραήλ θα μπορούσε να ευνοεί όλο και περισσότερο μικρά κόμματα, όπως το Ράαμ, την ώρα που δημιουργείται μεγάλο χάσμα μεταξύ δεξιών κοσμικών και θρησκευτικών κομμάτων.

Η συμμαχία θα στηριζόταν σε κάτι περισσότερο από μια απλή ρεαλιστική πολιτική, καθώς το Ράαμ και οι υπερορθόδοξοι έχουν κοινά συμφέροντα. Ως θρησκευτικά κόμματα και τα δύο απειλούνται από τους κοσμικούς που παραδοσιακά κυριαρχούν στο Ισραήλ και χρησιμοποιούν την επιρροή τους στα σχολεία, τα δικαστήρια και τα ΜΜΕ για να υπονομεύσουν τις θρησκευτικές ηθικές αναστολές που και τα δύο θεωρούν ιερές.

Οι ισλαμιστικές και οι υπερορθόδοξες κοινότητες του Ισραήλ συμφωνούν επίσης σε ορισμένες μεγάλες ιδέες, όπως η προσπάθεια να μειωθεί ο ρόλος των ΛΟΑΤΚΙ στο Ισραήλ και η διατήρηση των παραδοσιακών ρόλων για τις γυναίκες, ενώ και οι δύο θέλουν να διατηρήσουν την εξαίρεσή τους από τις αμυντικές δυνάμεις (IDF). Υπάρχουν ακόμη εμπόδια για μια τέτοια συμμαχία, αλλά δεν είναι ανυπέρβλητα. Το πιο σημαντικό είναι ότι ο ισλαμισμός και ο σιωνισμός περιέχουν αντιφάσεις που θα πρέπει ή να αγνοηθούν ή να επιλυθούν για να λειτουργήσει μια πολιτική σχέση.

Επιπλέον, το Ράαμ εξακολουθεί να πιστεύει σε ένα παλαιστινιακό κράτος, ενώ οι υπερορθόδοξοι γενικά όχι, αν και αυτή η διαφωνία γίνεται σταθερά σε θεωρητική βάση, καθώς το Ισραήλ επεκτείνει τους εποικισμούς και η διεθνής κοινότητα χάνει το ενδιαφέρον της για τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους.

Εάν μια τέτοια συμμαχία μπορέσει να σχηματιστεί, θα επιφέρει σημαντικές αλλαγές στην πολιτική, την εσωτερική σταθερότητα και τις διεθνείς σχέσεις του Ισραήλ. Μια συμμαχία ισλαμιστών-Χαρέντι θα δημιουργούσε ένα νέο πολιτικό μπλοκ που θα μπορούσε να αλλάξει τους συσχετισμούς υπέρ του, κερδίζοντας παραχωρήσεις.

Μια πιο ενωμένη θρησκευτική Δεξιά θα βοηθούσε επίσης να εδραιωθεί ο επεκτατισμός του Ισραήλ στη Δυτική Οχθη, καθώς οι Ισραηλινοί ισλαμιστές θα αποδυναμώνουν την ισραηλινή αραβική αντίθεση στους εποικισμούς, παρέχοντας μια εναλλακτική πολιτική πορεία για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων. Αυτό θα οδηγούσε το Ισραήλ προς την κατεύθυνση ενός ενιαίου κράτους που θα επέκτεινε τους πολιτικούς και κοινωνικούς ρόλους των Αράβων και που δεν θα στηριζόταν σε ένα ολοένα και περισσότερο μη βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος.

Οι κυβερνήσεις συνασπισμού θα μπορούσαν να γίνουν με λιγότερες παραχωρήσεις σε ό,τι έχει απομείνει στην ισραηλινή Αριστερά, η οποία εξακολουθεί να ευνοεί τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Η αντίθεση στον ισραηλινό επεκτατισμό θα μπορούσε ακόμη και να αποδυναμωθεί μεταξύ των Παλαιστινίων, ιδίως αν δουν τους Ισραηλινούς ισλαμιστές να κερδίζουν παραχωρήσεις στο εσωτερικό του Ισραήλ. Αυτό θα έκανε προφανές ότι τα παλαιστινιακά δικαιώματα διασφαλίζονται καλύτερα μέσω της δημοκρατίας του Ισραήλ παρά με μια λύση δύο κρατών.

Τέλος, μια πιο ενωμένη θρησκευτική Δεξιά θα μπορούσε να αλλάξει τις σχέσεις του Ισραήλ με τα αραβικά κράτη του Κόλπου και την προσπάθεια εξομάλυνσης, ψυχραίνοντας τους δεσμούς του με ορισμένες χώρες και ενθαρρύνοντας την ανάπτυξη με άλλες.