Δίπλα του ήταν τρεις μαύροι, ντυμένοι στα λευκά, Λατινοαμερικάνοι με στρατιωτικό χιτώνιο και ο Μαδούρο σε νηφάλια κατάσταση. Κατά μία εκδοχή, ο δικός μας κατάφερε πάλι να εκτεθεί στιλιστικά. Στην Ευρώπη κυκλοφορεί χωρίς γραβάτα, εκεί εμφανίστηκε με ακριβό κοστούμι. Και εντάξει, το ταξίδι μάς κόστισε σχεδόν διακόσια χιλιάρικα, αλλά μύρισε επανάσταση. Δεν θέλω να σας θυμίσω τι πληρώσαμε όταν είπαμε να αγοράσουμε αξιοπρέπεια.

Ας υποθέσουμε ότι καλά έκανε και πήγε. Είχε ένα όνειρο να εκπληρώσει και ένα κόμμα να χαϊδέψει, ασχέτως αν ως πρωθυπουργός πρέπει να μας εκπροσωπεί όλους. Αλλωστε το non paper του Μαξίμου μάς ενημέρωσε ότι έγιναν σημαντικές επαφές με ηγέτες της Λατινικής Αμερικής. Δεν είναι και λίγο να μιλήσεις με τον Ορτέγκα. Του κάνεις και μία πετυχημένη μίμηση του Ανδρέα και τον συγκινείς μέχρις δακρύων – μεγάλος άνθρωπος είναι.

Στην αρχή με εντυπωσίασαν αυτά που είπε ο πρωθυπουργός και μάλιστα σε κοινό μεγαλύτερο από αυτό που μάζεψαν οι Rolling Stones στην Αβάνα. Ελαφρώς vintage επαναστατικά, για λαούς που ακολουθούν ηγέτες, επαναστατικές φλόγες και πάει λέγοντας. Και κατάλαβα ότι ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν πετύχει κάτι το μοναδικό: τα τελευταία χρόνια κατάφεραν να επαναφέρουν στη διαλεκτική του συρμού, έννοιες, ιδέες, λέξεις και απόψεις που μάζευαν αράχνες στη ανατολή των ‘70s. Προσέξτε τι ακούγεται στη Βουλή, πώς διαλέγονται οι του ΣΥΡΙΖΑ στα τηλεοπτικά πάνελ και με τι ενθουσιάζονται οι οπαδοί του κυβερνώντος κόμματος. Ετσι δε και ξεχαστείς ακούγοντας κουβέντα στην ΕΡΤ ή στη δημόσια ραδιοφωνία, πας στην ντουλάπα και ψάχνεις το τζάκετ και στον καθρέφτη μήπως βρεις τα μαλλιά που σου λείπουν.

Είναι συγκλονιστικό. Ο κυρίαρχος, ο ηγεμονικός πολιτικός λόγος στην Ελλάδα έχει υιοθετήσει πάλι κώδικες που επιβεβαιώνουν τον αναχρονιστικό χαρακτήρα του. Βγαίνει ο πρωθυπουργός στη Βουλή και μιλάει με ύφος κνίτη της δεκαετίας του ’70. Και υπάρχει ακροατήριο που υποδέχεται θετικά όσα λέει. Πριν από δέκα με είκοσι χρόνια συζητούσαμε, ας πούμε, για τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας και σήμερα έχουμε φτάσει να συζητάμε για το αν οι αγορές πρέπει να λειτουργούν ελεύθερα, αν ο Κάστρο ήταν δικτάτορας και αν η χώρα πρέπει να στραφεί προς τη Ρωσία ή την Κίνα.

Γιατί μας συμβαίνει αυτό; Δεν είναι μόνο ο εθισμός μας στο λαϊκισμό. Είναι και που σε αυτό τον τόπο για να πετύχει κάτι καινούργιο, πρέπει να θυμίζει κάτι παλιό. Αλλά και αντίστροφα: συχνά το παλιό έρχεται και εμφανίζεται ως καινούργιο. Θα αλλάξει αυτό; Ναι, αλλά θέλει χρόνο. Γιατί δεν είναι μόνο τα χείλη που μιλούν, είναι, κυρίως, τα αφτιά που ακούν.

Η απορία

Αν έχεις να διαλέξεις μεταξύ Κούβας και Σαουδικής Αραβίας, η επιλογή δεν είναι δύσκολη. Θα πας στην Αβάνα. Διότι στο Ριάντ τα πράγματα είναι χειρότερα. Στην Κούβα μπορεί να βρεθείς χωρίς φαγητό. Στη Σαουδική Αραβία μπορεί να βρεθείς χωρίς κεφάλι. Και είναι και άλλα: κοιτάζεις γυναίκα και είναι σαν να βλέπεις τη βιτρίνα του «Χυτήρογλου».

Δεν μπορείς να βρεις αλκοόλ. Η πρόσβαση στο Ιnternet ελέγχεται, τα νέα λογοκρίνονται και κανένας δεν ξέρει πόσοι άνθρωποι βρίσκονται σε φυλακές και πόσοι περιμένουν τη συνάντησή τους με τον Προφήτη, με ενδιάμεσο το δήμιο. Είναι ένα αυταρχικό, απολυταρχικό καθεστώς. Ομως, γιατί στην κηδεία του βασιλιά Αμπντάλα πήγε όλος ο καλός κόσμος με πρώτο πρώτο τον Ομπάμα; Δηλαδή τι είχε ο Αμπντάλα και δεν είχε ο Κάστρο; Δύσκολο, ε;

To πρόσωπο

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΟΥΖΑΛΑΣ :ΠΙΣΣΑ ΚΑΙ…ΠΟΥΠΟΥΛΑ

Είναι λογικό να σε ενοχλούν πολιτικά και αισθητικά ο Ζουράρις και ο Πολάκης. Ομως, δεδομένων των συνθηκών, είναι σαν να λες ότι πήγες στο Μέτσοβο και έχεις δυσανεξία στα τυριά. Κοινώς δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς και, εν προκειμένω, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στους καλούς τρόπους και στην αστική ευγένεια. Οταν, λοιπόν, τίθεται θέμα για τον Ζουράρι, αυτό ακούγεται σαν μία εστέτ πολυτέλεια. Αυτές τις μέρες η αντιπολίτευση όφειλε να ετοιμάζει ένα μεγάλο καζάνι γεμάτο πίσσα και πούπουλα για τον Γιάννη Μουζάλα. Χιλιάδες άνθρωποι, πρόσφυγες και οικονομικοί μετανάστες, είναι εκτεθειμένοι στη λάσπη, στα χιόνια, στην παγωνιά. Και όμως, ούτε μομφή ούτε κουβέντα για τον αρμόδιο υπουργό. Γιατί; Ελάτε τώρα, λες και δεν ξέρετε. Μα, η Νέα Δημοκρατία κάνει σαν να ντρέπεται να πει για τους πρόσφυγες κάτι περισσότερο από τα τυπικά, ενώ όλοι οι άλλοι δεν ακούγονται. Και είναι από τις λίγες περιπτώσεις που δεν παγώνει μόνο το θέμα, αλλά και οι άνθρωποι.

Strass και Trash

Ενας πάμπλουτος τύπος μαζεύει τους φίλους του και κάνει κυβέρνηση που θα θυμίζει το cast της «Δυναστείας». Και αυτό, να με θυμηθείτε, θα πουλήσει μια χαρά στο αμερικανικό κοινό και όχι μόνο. Πλούσιοι, λαμπεροί, πετυχημένοι και αν σκάσει και κανένα σεξουαλικό σκάνδαλο, η Αμερική δεν θα βλέπει τίποτα άλλο εκτός από strass και trash. Μοναδική ελπίδα των Δημοκρατικών, να δεχθεί η Κιμ η Καρντάσιαν να είναι υποψήφια το 2020.

Από την ανατρεπτική στήλη του Κώστα Γιαννακίδη στον Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής