Η υπόθεση της ταινίας έχει χτιστεί πάνω σ’ έναν ιντριγκαδόρικο αστικό μύθο: πως η «ζωντανή» κάλυψη της προσσελήνωσης του Απόλλο 11 τον Ιούλιο του 1969, με το «τεράστιο βήμα για την ανθρωπότητα» του Armostrong, δεν ήταν παρά προϊόν τηλεοπτικού γυρίσματος σε στούντιο.

Μετά το “Moonwalkers” του 2015 (στο οποίο το σενάριο κλείνει το μάτι, με μια αναφορά για σινεφίλ) το “Fly Me to the Moon” παίρνει αυτήν την ιστορία συνομωσίας σαν δεδομένο, και σκαρφίζεται μια κωμωδία γύρω από το πώς θα μπορούσε να είχε προκύψει.

Χιούστον, έχουμε ρομαντική κομεντί

Η Κέλι Τζόουνς (Σκάρλετ Γιόχανσον) είναι μια καπάτσα Νεοϋορκέζα διαφημίστρια που προσλαμβάνεται για να ενισχύσει το πρεστίζ της NASA. Οι πρωτότυπες -κι ενίοτε αθέμιτες- πρακτικές της, τη φέρνουν σε κόντρα με τον τυπικό και νομοταγή Διευθυντή Εκτόξευσης, Κόουλ Ντέιβις (Τσάνινγκ Τέιτουμ). Με τον ψυχρό πόλεμο και την κούρσα για το φεγγάρι να μαίνεται, η Τζόουνς λαμβάνει εντολή να ενορχηστρώσει μια ψεύτικη, εφεδρική προσσελήνωση, με απρόσμενα αποτελέσματα ως προς στη σχέση των δύο γοητευτικών συνεργατών.

Γιόχανσον + Τέιτουμ = ❤

Ό,τι κι αν πω για την Σκάρλετ Γιόχανσον θα είναι λίγο. Και τί δεν μπορεί να υποστηρίξει αυτή η υπέροχη ηθοποιός. Από μικρές ανεξάρτητες ταινίες, μέχρι μπλοκμπάστερ της Μάρβελ. Παραλίγο να αλλάξει ο κανονισμός των Όσκαρ, ώστε να προταθεί για μια ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί μόνο με τη φωνή της (το ποιητικό, σπαρακτικό “Her”). Επίσης υπέροχος και ο Τσάνινγκ Τέιτουμ, αν και – δυστυχώς- ο συγκεκριμένος ρόλος δεν τον αφήνει να τσαλακωθεί αρκετά ώστε να αναδείξει σε υπερθετικό βαθμό το κωμικό ταλέντο του, όπως έκανε στο ξεκαρδιστικό “Lost City”.

Καθένας ξεχωριστά, αλλά κυρίως συνδυαστικά, Γιόχανσον και Τέιτουμ προσφέρουν στην ταινία ένα πολύτιμο, μαγικό συστατικό: την ερμηνευτική ειλικρίνεια και φρεσκάδα του σήμερα, με την οποία μοιράζονται μια ερωτική ιστορία που ξεπερνά τις όποιες στιλιστικές φόρμες θα μπορούσαν να την περιορίσουν.

Technicolor και ξερό ψωμί

Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε θα είναι η τελευταία, που εμπνέουν οι χολιγουντιανές κωμωδίες από τα μέσα του 20ου αιώνα, τότε που το φιλμ δεν έγινε απλώς έγχρωμο αλλά “technicolor”, δίνοντας στα χρώματα μια υπερρεαλιστική φωτεινότητα. Αυτή η πολυχρωμία μετακύλησε και σε άλλα καλλιτεχνικά στοιχεία: ρούχα, σκηνικά, μουσική, ερμηνείες. Το στιλ των θρυλικών κωμωδιών της Ντόρις Ντέι και του Ροκ Χάντσον έχουν μιμηθεί αρκετές πρόσφατες ταινίες, όπως το χαριτωμένο “Down with Love” (2003) με την Ρενέ Ζελβέγκερ και τον Γιούαν Μακγκρέγκορ.

Προσωπικά, βρίσκω πως οι περισσότερες αναβιώσεις αυτού του στιλ τείνουν να μοιάζουν σχηματικές και ψεύτικες, αν όχι καθολικά, τότε σίγουρα σε σημεία. Στη συγκεκριμένη ταινία, τα έχω βάλει λίγο με το ενδυματολογικό. Δυσκολεύομαι να συγχωρήσω την/τον επαγγελματία που διάλεξε τις περούκες της Γιόχανσον και την έντυσε σα θείτσα. Ή που αιχμαλώτισε τον Τέιτουμ σε αυτά τα αστεία ζιβάγκο, με το μυώδες κορμί του να προσπαθεί να δραπετεύσει και -δυστυχώς για εμάς- να μην τα καταφέρνει. Η στερεοτυπική απεικόνιση του δύσκολου, εκκεντρικού γκέι σκηνοθέτη, επίσης κλωτσάει εν έτει 2024.

Όλα αυτά, όμως, είναι ήσσονος σημασίας. Το “Fly me to the Moon” παραμένει μια σφιχτή, καλοδουλεμένη, απολαυστική ταινία με την οποία μπορείς να χαλαρώσεις και να ταξιδέψεις… Κυριολεκτικά μέχρι το φεγγάρι.