Ωστόσο, το αξιοσημείωτο ύφος που τον έχει ωθήσει προς αυτή την κορυφή είναι οι σκηνές που σε βάζουν στην διαδικασία να αισθάνεσαι ότι είσαι μέσα στην ταινία.  Ένα παράδειγμα είναι τα προσεκτικά σχεδιασμένα σκηνικά.

Δεν το παρακάνει με τις μεγάλες καμπύλες ηθικής  και όπως είπε και ο ίδιος: «Μου αρέσει όταν κάποιος μου λέει μια ιστορία, και πραγματικά νιώθω ότι αυτό έχει αρχίσει να γίνεται σαν χαμένη τέχνη στον αμερικανικό κινηματογράφο».

Οι καίριες σκηνές του είναι οι ατάκες μέσα στις ιστορίες του. Είναι οι στιγμές που σπρώχνει την αφήγηση προς μια άκρη, και με τον Ταραντίνο, αυτή η άκρη είναι συνήθως πολύ αιχμηρή.

Μαζέψαμε τις καλύτερες σκηνές από όλες τις ταινίες του μέχρι σήμερα. Όλες με μία άκρως ταραντινική ματιά:

• Reservoir Dogs (1992) – «Είναι μια μεγάλη έκπληξη, είμαι σίγουρος ότι θα σας αρέσει»

Υπάρχει άφθονο αιματηρό στυλ στην καταιγιστική έναρξη της ταινίας Reservoir Dogs. Τα πράγματα καταφθάνουν τόσο γρήγορα και πυκνά, που ο θεατής μένει κυριολεκτικά άφωνος.

Βλέπουμε το «πορτ-μπαγκάζ να ανοίγει» για να αποκαλύψει ένα πλάνο με τον κύριο Ροζ (Στιβ Μπουσέμι), τον κύριο Λευκό (Χάρβεϊ Καϊτελ) και τον κύριο Ξανθό (Μάικλ Μάντσεν) να στέκονται πάνω από την κάμερα, σε μια ξεδιάντροπη δήλωση κυριαρχίας. Εκεί βρίσκεται ένας αστυνομικός σε δύσκολη θέση.

Δεν ξέρουμε τι υπάρχει στο πορτμπαγκάζ ή με τι γελούν, γεγονός που όχι μόνο προσθέτει ένταση αλλά και προσδίδει στο σασπένς για το μέλλον του άτυχου αστυνομικού – μια κατάμαυρη αίσθηση του χιούμορ. Και ξαφνικά, η ταινία αποκτά μια νότα ελαφρότητας που την ανεβάζει στην υψηλότερη ταχύτητα.

Δείτε τη σκηνή

• Pulp Fiction (1994) – «Κάθε γ@μημένος τελευταίος από εσάς»

Αν ο Ταραντίνο ασχολείται με την αφήγηση ιστοριών, τότε είναι λογικό να ασχολείται και με τις συναρπαστικές εισαγωγικές ατάκες. Αυτή η σκηνή είναι το ισοδύναμο εκείνης της στιγμής του δείπνου όπου κάποιος λέει κάτι μοιραίο όπως «Νομίζω ότι είχα μια φορά μια συνάντηση με φάντασμα» και ξέρεις ότι σε περιμένουν συναρπαστικές επόμενες ώρες. Αυτό ακριβώς κάνει εδώ, σε καλωσορίζει στον κινηματογραφικό του κόσμο.

Έξοχα παιγμένη ταινία από τους Τιμ Ροθ και Αμάντα Πλάμερ, υπάρχει μια γοητευτική αίσθηση του χαρακτήρα που παρουσιάζεται σε αυτό το ασυμβίβαστο άνοιγμα. Δεν υπακούει στους συνήθεις κινηματογραφικούς κανόνες της προετοιμασίας των πραγμάτων, απλά πετάει το λάσο και τραβάει το σαστισμένο κοινό στη δράση. Αυτό αντιγράφεται έκτοτε με μανία. Όπως είπε ο Τζεφ Μπρίτζες: «Κάθε τόσο, έρχεται μια ταινία που καθαρίζει τα πάντα και ξεκινάει από την αρχή».

Αυτό ήταν εμφανές με το Pulp Fiction.

Δείτε τη σκηνή

• Jackie Brown (1997) – «Πώς κατάφερες να ληστέψεις μια τράπεζα;»

Πολλοί ισχυρίζονται ότι η ταινία του Ταραντίνο, «Jackie Brown», του 1997 είναι η καλύτερη του σε τόνο και ύφος. Με πρωταγωνίστρια την Παμ Γκρίερ, η οποία υποδύεται τον ομώνυμο χαρακτήρα, μια αεροσυνοδό που συλλαμβάνεται για λαθρεμπόριο ναρκωτικών και μετατρέπεται σε πληροφοριοδότη, η αγαπημένη μας στιγμή στο Jackie Brown δεν περιλαμβάνει καν την πρωταγωνίστρια, παρόλο που η ηθοποιός δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία.

Είναι η μοναδική φορά που ο Ταραντίνο συνεργάστηκε με τον Ντε Νίρο, σε μια σκηνή θαύμα ρυθμού και σεναρίου που τελειώνει με τον χαρακτήρα του Ντε Νίρο να χάνει την ψυχραιμία του.

Δείτε τη σκηνή

• Kill Bill Vol. 1 (2003) – «Η μητέρα σου το άξιζε»

Γεννημένο από τη δική του αγάπη για τις ταινίες πολεμικών τεχνών, το Kill Bill είναι μια άγρια οδύσσεια δύο μερών που αφηγείται την ιστορία μιας πρώην δολοφόνου που ξυπνάει από τετραετές κώμα και παίρνει εκδίκηση από την ομάδα δολοφόνων που την πρόδωσε. Μια βίαιη και οπτικά ηλεκτρισμένη ταινία, θα μπορούσαμε να επιλέξουμε μια σειρά από σκηνές ως τις καλύτερες, με προφανή τη μάχη της Νύφης ενάντια στους «Τρελούς 88», αλλά αντ’ αυτού επιλέξαμε κάτι λίγο διαφορετικό.

Ξεχειλίζει από στυλ, ειρωνικό χιούμορ και φινέτσα, η στιγμή στην οποία η Νύφη της Ούμα Θέρμαν σκοτώνει τη Βερνίτα της Βιβίκα Α. Φοξ είναι καθαρή ποιότητα Ταραντίνο. Σκοτώνοντας βάναυσα την πρώην φίλη της με άγριο στυλ, γυρίζει προς την κόρη της Βερνίτα, η οποία στέκεται στην πόρτα και ξεστομίζει: «Όταν μεγαλώσεις… Αν ακόμα νιώθεις άσχημα γι’ αυτό… θα σε περιμένω». Αφήνοντας την ατάκα να πέσει σιωπηλά, βγαίνει από το δωμάτιο πατώντας πάνω στα χυμένα στο πάτωμα δημητριακά.

Δείτε τη σκηνή

• Django, Ο τιμωρός (2012) – «Πού ήμασταν;»

Ο Ταραντίνο κάθε άλλο παρά χλιαρός είναι. Ως σκηνοθέτης δεν φοβήθηκε ποτέ να αναποδογυρίσει τα τραπέζια και αυτό το tour de force της έντασης είναι κάτι που μένει για καιρό στη μνήμη. Εδώ αφήνει την αληθινή φρίκη του ήρωά του Κάλβιν Κάντι του Λεονάρντο Ντι Κάπριο να λάμψει σε όλη της την ασχήμια, χωρίς ούτε μια περαστική σκέψη για εγκράτεια. Όπως λέει περήφανα ο ίδιος: «Αν υπάρχει κάτι μαγικό στις συνεργασίες που έχω με τους ηθοποιούς, είναι επειδή βάζω πρώτα τον χαρακτήρα».

Ο Ταραντίνο καταπιάνεται με το «τρόπαιο του Τζέιμς Μποντ», δηλαδή να αφαιρείς από τους ήρωές σου τις δυνάμεις τους και να τους βάζεις σε μια φαινομενικά ανυπέρβλητη θέση κινδύνου για χάρη του σασπένς. Σε μια ταινία διάρκειας σχεδόν μιας ώρας, ήταν απαραίτητο να κορυφωθούν τα πράγματα απότομα, και αυτή η στιγμή το κάνει με μια γροθιά στο στομάχι και μια αιματοβαμμένη σεκάνς.

Δείτε τη σκηνή

• «Κάποτε στο Χόλιγουντ» (2019) – «Ε, μπορώ να σας βοηθήσω;»

Το να πει κανείς ότι το «Κάποτε στο Χόλιγουτντ» αφορά μόνο το φινάλε είναι σαν να υποβαθμίζει το σπουδαίο σινεμά που προηγείται. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι είναι σίγουρα μια συμφωνία που χτίζεται προς ένα κρεσέντο. Όταν αυτό φτάνει, το κάνει με τόσο ικανοποιητικό τρόπο, ώστε σχεδόν πρέπει να χάσεις τις αναστολές σου και να χειροκροτήσεις σαν βλάκ@ όταν οι τίτλοι τέλους πέσουν.

Δείτε τη σκηνή

Ειδήσεις σήμερα