Στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ είδαμε το «If I had legs I’d kick you» της Μέρι Μπρόνσταϊν με την Ρόουζ Μπερν, η οποία σχεδόν σηκώνει στους ώμους της ολόκληρη την ταινία και υπογράφει μια αξιοθαύμαστη αλλά στα όρια της υστερίας ερμηνεία.

Υποδύεται τη Λίντα, μια μητέρα μόνη που φροντίζει την κόρη της που χρειάζεται διαρκή παρακολούθηση και υποστήριξη εξαιτίας ενός προβλήματος υγείας που αντιμετωπίζει. Μια μέρα που επιστρέφει στο σπίτι της, αυτό πέφτει και την πλακώνει, καθώς μια διαρροή νερού από τον παραπάνω όροφο σπάει το ταβάνι της. Ο πατέρας του παιδιού ακούγεται μόνο στα απεγνωσμένα τηλεφωνήματά της και προτιμάει να πηγαίνει να βλέπει αγώνες μπέιζμπολ παρά την κόρη του, ενώ η Λίντα προσπαθεί να αντιμετωπίσει με ψυχραιμία και τους ασθενείς της στο ιατρείο της που της εκμυστηρεύονται κάθε όνειρο και φοβία τους που θέλουν να το κάνουν και δικό της πρόβλημα.

Η αλληλουχία των γεγονότων είναι σχεδόν καταιγιστική και απελπιστική και η Λίντα προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία της και την καθαρότητα της σκέψης της αλλά είναι φανερό ότι η πίεση που της ασκείται από όλες τις πλευρές, την έχει λυγίσει. Η αφήγηση δύσκολα σε αφήνει να πάρεις ανάσα, τα κοντινά πλάνα είναι διαρκή και τα ντεσιμπέλ συχνά ανεβαίνουν, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια χαοτική ατμόσφαιρα μέσα σε μια μητρόπολη που έχει ήδη πατημένο το γκάζι.

Επίσης στο διαγωνιστικό τμήμα είδαμε το γερμανικό «What Marielle knows» του Φρένετρικ Χάμπαλεκ, μια κομεντί που με όπλο το χιούμορ και τη σάτιρα εξετάζει τις διαπροσωπικές και οικογενειακές σχέσεις που είναι κτισμένες πάνω στην υποκρισία, τα μυστικά, ακόμα και τα λευκά, ανώδυνα ψέματα. Η Τζούλια και ο Τομπάιας είναι ένα οικονομικά εύρωστο ζευγάρι αλλά όταν η έφηβη κόρη τους αρχίζει να ακούει και να βλέπει τι κάνουν και τι συζητάνε σε οποιοδήποτε μέρος κι αν βρίσκονται, η αλήθεια στέκει γυμνή μπροστά τους. Η Τζούλια έχει μια παθιασμένη ερωτική σχέση με έναν συνάδελφό της στη δουλειά και ο Τομπάιας, αν και προϊστάμενος τμήματος στον εκδοτικό οίκο που εργάζεται, αδυνατεί να επιβάλει τις απόψεις του σε έναν επίμονο συνάδελφό του. Η μικρή θα τους ξεμπροστιάσει εν μέρει, καθώς τα βλέπει και τα ακούει όλα, μέχρι που οι γονείς της υποχρεώνονται να μιλήσουν με ειλικρίνεια για το ποιοι πραγματικά είναι και τι αισθάνονται για τις μεταξύ τους σχέσεις. Εκεί που πάει να κουράσει η ταινία καθώς μοιάζει να στερεύει σεναριακά, κάνει μια εξαιρετική ντρίμπλα, σεναριακά και πάλι και σου δίνει νέο ενδιαφέρον για να φτάσεις έως το φινάλε αυτής της καλοβαλμένης οικογενειακής περιπέτειας που χάρισε αρκετά γέλια στη δημοσιογραφική της προβολή.

Τέλος, στο παράλληλο τμήμα «Panorama» είδαμε το «Olmo» του Φερνάντο Ιμπκε όπου Ολμο είναι ένας 14χρονος πιτσιρικάς στο Νέο Μεξικό στα τέλη της δεκαετίας του ’70 που μαζί με την αδελφή του φροντίζουν τον κατάκοιτο πατέρα τους στο σπίτι, ενώ η μητέρα τους δουλεύει διπλοβάρδιες για να αντεπέξελθουν οικονομικά. Ομως ο Ολμο έχει κουρασθεί από τη φροντίδα που παρέχει στον πατέρα του και έχει σεξουαλικές φαντασιώσεις με τη λίγο μεγαλύτερή του και σαφώς πιο έμπειρη γειτόνισσα η οποία τον καλεί σε ένα πάρτι και αυτή είναι η ευκαιρία του για να την εντυπωσιάσει και να την κερδίσει.

Χαριτωμένη κομεντί για το πέρασμα στην ενηλικίωση με καλογραμμένο σενάριο και αρκετά πετυχημένο κάστινγκ από έναν βραβευμένο δημιουργό που ξέρει πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλάει και έχει και τον τρόπο να το μεταφέρει αυτό στη μεγάλη οθόνη βιωματικά και με αποτελεσματικό χιούμορ.