Το θέμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας -επανέρχομαι, μετά τα μηνύματά σας, εξαιτίας του χθεσινού άρθρου μου, στον «Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής»- αφορά στις οικογένειες, στα παιδιά που ήδη φοιτούν ή σε όσα τον Σεπτέμβρη θα ενταχθούν στην ακαδημαϊκή κοινωνία και όχι όλους μας;

Το θεωρούμε ζήτημα κομματικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στην Κεντροδεξιά και στην Αριστερά; Πιστεύω ότι είναι ζήτημα αρχών, ανάμεσα στις δυνάμεις της προόδου και του εκσυγχρονισμού και σε εκείνες της ιδεοληψίας, της οπισθοδρόμησης και της μιζέριας.

Κάθε χρόνο, σε συγκεκριμένα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, μπαχαλάκηδες και αριστεριστές φοιτητές τα σπάνε, χωρίς «λογαριασμό», ενώ η Αριστερά τούς υπερασπίζεται.

Συλλήψεις δεν γίνονται. Πειθαρχικό δεν συνέρχεται. Είναι αόρατοι για την Αστυνομία και για την πρυτανεία; Αποκαθίστανται τα «σπασμένα» με εντολές πρυτάνεως. Oμως, τα πληρώνουμε εμείς, οι εθελοντές της φορολογικής συνέπειας.

Οσοι Ελληνες -πλέον είναι χιλιάδες- φοιτούν ή φοίτησαν ή επισκέφθηκαν πανεπιστήμια στο εξωτερικό και όχι μόνον στα ακαδημαϊκά «θηρία» -με προϋπολογισμό όσο το ένα τρίτο του Προϋπολογισμού του ελληνικού κράτους- αλλά και μικρότερα, γνωρίζουν ότι η είσοδος στον πανεπιστημιακό χώρο γίνεται μόνον με χρήση κάρτας, με φωτογραφία, όνομα και τμήμα, είτε είσαι φοιτητής είτε επισκέπτης στη βιβλιοθήκη είτε παρακολουθείς σειρά διαλέξεων.

Στα τουρνικέ περνάς υπό το άγρυπνο μάτι ένστολου υπαλλήλου που μπορεί να ελέγξει το σακίδιό σου. Τι, λοιπόν, δεν καταλαβαίνουμε;

Θέλουμε η λεγόμενη πανεπιστημιακή αστυνομία να έχει ρόλο ένστολου ελεγκτή της φοιτητικής ιδιότητας, της ασφάλειας και της διαφύλαξης του χώρου και της πανεπιστημιακής περιουσίας; Αν το βρίσκουμε υπερβολικό ή δεν ξέρω τι άλλο, υπάρχουν εταιρίες με προσωπικό ανάλογης εκπαίδευσης. Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους οι πρυτάνεις, γιατί, φαίνεται, κάποιοι δεν ξέρουν τι ακριβώς θέλουν.

Στα πανεπιστήμια, με τα τεράστια campus, υπάρχει πανεπιστημιακή αστυνομία. Πολλώ δε μάλλον σε περιοχές μεγαλουπόλεων των ΗΠΑ που δεν θα τις έλεγες και εντελώς ασφαλείς.

Κάνει επικουρικά και διακριτικά τη δουλειά της, λειτουργώντας εντός του πανεπιστημίου, στελεχωμένη με αστυνομικούς εκπαιδευμένους να προλάβουν καβγάδες, τυχόν έκνομα φαινόμενα, να διαφυλάξουν την περιουσία του πανεπιστημίου, μέχρι να διευκολύνουν και να στηρίξουν φοιτητές που ζητούν τη βοήθειά τους για ποικίλα προβλήματα.

Το πανεπιστημιακό άσυλο θεσπίστηκε το 1982 από το ΠΑΣΟΚ για καθαρά κομματικούς λόγους, στο πλαίσιο αποφάσεων που προήγαγαν, συν τω χρόνω, τη διάλυση των πανεπιστημίων.

Το άσυλο δεν επέτρεπε την επέμβαση καμίας δημόσιας δύναμης στον πανεπιστημιακό χώρο. Ομως, η Ελλαδα από το 1974 είχε αποτινάξει τη δικτατορία που πολεμούσε την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών, το δικαίωμα ελευθερίας του λόγου, τη διακίνηση ιδεών.

Οπότε, τι πιο λογικό; Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατάργησε το άσυλο, το οποίο προστάτευε την ανομία εντός του πανεπιστημιακού χώρου. Και τι έκανε σύμπασα η Αριστερά; Λύσσαξε, αλλά δεν της πέρασε. Το ίδιο έκανε και κάνει με την πανεπιστημιακή αστυνομία.

Δεν ξέρω πώς βλέπει το θέμα ο υπουργός Παιδείας, αλλά είναι ανάγκη να ανακαλύψουμε και σε αυτό την πυρίτιδα;