Στη διήγηση των ενεργειών κατά της τρομοκρατίας κάποιος διακρίνει το πρόβλημα του διαχωρισμού των πληροφοριών. Με κλασικό παράδειγμα τις ιστορίες της Μαρίας Τσιντέρη και του «Χι», με την πρώτη να αποδεικνύεται ψεύτικη άκρη, αλλά τον δεύτερο να δίνει πολύτιμες πληροφορίες. Επίσης, την ανάλυση της γραφής των προκηρύξεων της «17Ν» όπου διακρινόταν η γαλλική κουλτούρα. Επιπρόσθετα, την καταγραφή των πολιτικών θέσεων αυτών που είχαν μετάσχει στον αντιδικτατορικό αγώνα, με την προσοχή να επικεντρώνεται σε αυτούς που είχαν πει ότι και μετά την επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή ο ένοπλος αγώνας πρέπει να συνεχιστεί.

Το ερώτημα που παραμένει είναι αν μετά τη σύλληψη του Γιωτόπουλου, του Κουφοντίνα και των Ξηρών οι έρευνες συνεχίστηκαν και προς άλλες κατευθύνσεις. Ενα ερώτημα που αμφιβάλλω ότι τώρα ή στο μέλλον πρόκειται να απαντηθεί.

Αντίθετα με το ευκολοδιάβαστο βιβλίο του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, η αυτοβιογραφία της Ανγκελα Μέρκελ, που αρχίζει από την παιδική της ηλικία και τελειώνει στα 16 χρόνια στην καγκελαρία, απευθύνεται στους φανατικούς της πολιτικής. Φυσικά, περιλαμβάνει απόψεις για την κρίση στην Ελλάδα και περιγραφές Ελλήνων πολιτικών, με τον Γιώργο Παπανδρέου να αναφέρεται «ολύμπιος έως και απαθής», ενώ ο Τσίπρας «συμπαθής και συνεργάσιμος σε όλα». Το βιβλίο, όμως, από τα εκτενή αποσπάσματα που διάβασα αφορά τη γερμανική πολιτική και τη στάση των Ευρωπαίων ηγετών σε μια κρίσιμη περίοδο.

Οχι τόσο μακρινή περίοδος, αφού το ΔΝΤ στην Ελλάδα ξυπνάει ακόμα τραυματικές εμπειρίες. Και ας ελπίσουμε διδακτικές, αφού η κλασική σαχλαμάρα που επαναλαμβάνεται «οι αριθμοί ευημερούν, οι άνθρωποι όχι» έχει ως αντίλογο την εποχή που οι Ελληνες ξεκινούσαν τη μέρα τους ακούγοντας τα… spreads και τον καιρό. Κάποιοι αριθμοί απλώς αργούν να επηρεάσουν την πραγματική οικονομία. Οταν αρχίσουν, όμως, να την επηρεάζουν, τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει τις εξελίξεις.

Το τελευταίο θα μπορούσε να αφορά τον Παύλο Πολάκη και την άνεσή του με τις κρατικοποιήσεις. Αν, βέβαια, είχε βγει πρόεδρος και αν ο ίδιος συγκέντρωνε κάτι περισσότερο από το 43% του 8% που δίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ οι τελευταίες δημοσκοπήσεις.

Η έννοια «λαϊκιστής» στην πάροδο των χρόνων

Στην Ελλάδα λαϊκιστής αποκαλείται συνήθως αυτός που προτείνει απλοϊκές λύσεις σε περίπλοκα προβλήματα. Κλασικό παράδειγμα το «Θα καταργήσουμε το Μνημόνιο με έναν νόμο και ένα άρθρο», που είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας πριν γίνει το αγαπημένο παιδί της Ανγκελα Μέρκελ.

Σε άλλες χώρες λαϊκιστής είναι αυτός που αντιμετωπίζει τον λαό σαν μια καταπιεσμένη από την ελίτ πλειοψηφία. Υπόσχεται ότι θα τον βοηθήσει να διατηρήσουν τον τρόπο που έμαθαν να ζουν. Στην Ελλάδα το λαϊκιστής, από την «προχώ» κουλτούρα και τα Μέσα της, έχει αντικαταστήσει το «φασίστας», που αποκαλούσαν οι κομμουνιστές καθέναν που δεν συμφωνούσε μαζί τους. Ενοχοποιώντας καθέναν που προσπαθεί να διατηρήσει τρόπους ζωής δοκιμασμένους σε δεκαετίες. Μόνο που το εκκρεμές της ιστορίας με τη woke κουλτούρα έφτασε στο απόγειο της τροχιάς του. Κινείται τώρα προς την άλλη κατεύθυνση, όπου ο κόσμος θα μπορεί να ζει χωρίς να ντρέπεται για αυτό που πιστεύει και είναι.

Αυτό δεν αποτελεί αφηρημένη πολιτική θεωρία. Η κυβέρνηση μπορεί να το καταλάβει. Η Ν.Δ. να θεωρήσει την «ποταμίσια» της περίοδο απλώς μια φάση και να επιστρέψει στον ρόλο της σαν μοχλός προσεκτικής εξέλιξης και όχι όργανο έξαλλων θεωριών.

ΝΟΘΕΥΜΕΝΗ ΒΕΝΖΙΝΗ

Τη δεκαετία του ’80 θυμάμαι να λένε ότι υπήρχε ένα βενζινάδικο κοντά στην πλατεία Καραϊσκάκη στην Αθήνα. Οι ψαγμένοι συμπλήρωναν ότι έχει καθαρή βενζίνη. Κάτι αξιοσημείωτο για την εποχή που τις περισσότερες φορές που γέμιζες το ντεπόζιτο σε άγνωστο βενζινάδικο τα… πιράκια ακούγονταν σαν κλακέτες ισπανικού Πάσο Ντόμπλε.

Σταδιακά το κακό περιορίστηκε. Το ίδιο όπως και με τη διατίμηση, που όποτε ήταν να ανέβει η τιμή της βενζίνης τα πρατήρια έμεναν κλειστά τα Σαββατοκύριακα, η αγορά απέκτησε δυτικοευρωπαϊκό χαρακτήρα. Πήγαινες σε ένα τυχαίο πρατήριο βενζίνης χωρίς να φοβάσαι ότι την επόμενη μέρα θα τρέχεις στον μάστορα. Με την κρίση, όμως, το κακό με τη νοθευμένη βενζίνη και τους μετρητές που κλέβουν επανήλθε. Σε δύο χρόνια έχω πάει τρεις φορές στον μάστορα για να διαπιστώσει ότι η ένδειξη που έδειχνε ότι υπάρχει πρόβλημα στο μοτέρ οφειλόταν σε νοθευμένη βενζίνη. Οι έλεγχοι στα πρατήρια καυσίμων που αφορούν όχι μόνο τη λαθρεμπορία αλλά και τη νοθεία στα καύσιμα είναι απαραίτητοι.

Οπως απαραίτητη είναι και μια επέμβαση στη σήμανση των οδών των δήμων. Οπως για παράδειγμα στον παράδρομο της Αττικής Οδού στο ύψος των Βριλησσίων το βάψιμο με κίτρινων «STOP» της ασφάλτου χωρίς να συνοδεύεται με την αντίστοιχη πινακίδα. Κάτι που μπορεί να θεωρηθεί καλλιτεχνική παρέμβαση, αλλά σε καμία περίπτωση οδική σήμανση.