Να δείχνει, με περηφάνια, φωτογραφίες με τα εγγόνια του, καμαρώνοντας τον μικρό Βαρδή με κρητική φορεσιά. Ακόμη για τους καλούς του τρόπους, που δεν σήκωνε τηλέφωνο, όσο ήσουν στο γραφείο του, παρά μόνον αν ήταν η Μαριάννα από το διπλανό. Να ρίχνει κλεφτές ματιές στο κομπιούτερ, πλάι του, στις μετοχές που «έτρεχαν», στη μικρή οθόνη. Ολα τα προλάβαινε. Και πάντα να με συνοδεύσει ως τη πόρτα μουρμουρίζοντας, που δεν μοιράστηκα την τσικουδιά μαζί του. Είχε και αυτή την ώρα της. Ενας άνθρωπος ήταν ο Βαρδής που αγαπούσε τους ανθρώπους.

Η επόμενη ερώτηση ήταν «αν τον είχαν χαλάσει τα χρήματα που απέκτησε. Η αλήθεια είναι ότι μου έλεγε… την αγωνία του, ιδίως τον καιρό των Μνημονίων. Μην κόψουν κι άλλο τις συντάξεις των αξιωματικών, οπότε και τη δική του, «γιατί αυτά τα χρήματα -με κοίταζε περιπαικτικά, κάτω από τα παχιά του φρύδια- είναι τα δικά μου λεφτά». Αν δεν τον ήξερες, το να ακούς τον Βαρδή να χαίρεται που τα παιδιά του κάνουν εκατομμυρίων επένδυση στην πράσινη ενέργεια και από την άλλη να έχει έγνοια για τους συναδέλφους του στο Πολεμικό Ναυτικό, θα σου φαινόταν παράξενο. Κάθε που αποστρατευόταν ο αρχηγός του Ναυτικού, αντιναύαρχος, έλεγε: «Ντροπή είναι η σύνταξη 1.700 ευρώ, σ’ αυτόν που κρατούσε ως τώρα το Αιγαίο». Ισως ήταν λόγος που πολλοί συνεργάτες του προέρχονται από το Πολεμικό Ναυτικό. Πόσες φορές γύριζε την κουβέντα στο «Κίνημα του Ναυτικού» και «τη βλακεία των στρατιωτικών συμβούλων του Κωνσταντίνου να τον πάνε στην Αλεξανδρούπολη, στα τεθωρακισμένα, ενώ τον περίμενε όλος ο στόλος, έτοιμος στη Σούδα». Ο Βαρδής είχε κανονίσει να μη λείψει ο ανεφοδιασμός του στόλου, σε καύσιμα. «Ετσι χάσαμε έξι χρόνια». Μιλούσαμε πάντα για τα πολιτικά. Διαφωνούσαμε, αλλά συμφωνούσαμε ότι η Ελλάδα πρέπει να περνάει πρώτη σε όποια πολιτική απόφαση.

Η συχνότερη ερώτηση είναι για τη Μαριάννα. Του έλεγα, «χωρίς τη Μαριάννα δεν θα είχες κατορθώσει το ακατόρθωτο». «Λίγα λες» απαντούσε. Τους ήξερα από τον καιρό της Φωκίωνος Νέγρη. Τόσα χρόνια και ποτέ δεν σκέφτηκα τον έναν χωρίς τον άλλο. Δε γνωρίζω άλλο ζευγάρι που να ήταν «ένα».

Εφυγε η Μαριάννα σαν αεράκι. Και μου λείπει. Τώρα έφυγε ο Βαρδής, που λέγαμε πως θα φύγει πρώτος. Μα, έφυγαν; Χιλιάδες άνθρωποι θα τους θυμούνται και θα μιλούν για εκείνους στα παιδιά τους…