Ομως το ριζοσπαστικό κύμα που τον ανέβασε στο 40% το 2017, μόλις 2,3 μονάδες πίσω από τους Συντηρητικούς της Τερέζα Μέι, εκφυλίστηκε γρήγορα λόγω και του εσωκομματικού πολέμου. Σαστισμένη από το Brexit και εξουθενωμένη από την οικονομική κρίση, η βρετανική κοινωνία δεν άντεχε ριζοσπαστικές πολιτικές της δεκαετίας του ’50 και του ’60 που πρέσβευε ο Κόρμπιν, έχοντας βιωματικά ενσωματώσει την ΤΙΝΑ της θατσερο-μπλερικής «επανεκπαίδευσης».

Ακμαίος πολιτικά στα 75 του χρόνια, ο Κόρμπιν εξελέγη πανηγυρικά ως ανεξάρτητος στην περιφέρεια του Αϊλιγκτον, στο Βόρειο Λονδίνο με μεγάλη διαφορά από τον Εργατικό υποψήφιο. Δεν το είδε σαν ρεβάνς για τη σκαιά μεταχείρισή του από τον Κιρ Στάρμερ, ο οποίος τον πέταξε σαν την τρίχα από το ζυμάρι το 2020 και μπλόκαρε την υποψηφιότητά του με τους Εργατικούς το 2023. Οι κατηγορίες που του προσάφθηκαν για «αντισημιτισμό» ήταν αστείες, αλλά η στήριξή του στους Παλαιστινίους πραγματική. Κι αυτά, σε συνδυασμό με τις σοσιαλιστικές του προτάσεις, ήταν κόκκινες γραμμές για το βρετανικό κατεστημένο που «ψηφίζει» τώρα με τα δύο χέρια το διάδοχό του.

Ο Κορμπιν χαρακτήρισε το μανιφέστο του Στάρμερ «πολύ αδύναμο» για να αποτελέσει σοβαρή εναλλακτική στη συντηρητική διακυβέρνηση. «Οι λαϊκές απαιτήσεις από αυτόν θα είναι τεράστιες. Αν δεν αυξήσει τις δαπάνες για τις δραματικές κοινωνικές ανάγκες, τότε θα έχει προβλήματα. Εγώ θα τον στηρίζω όποτε κάνει κάτι καλό. Π.χ. για το επίδομα δύο παιδιών και το πλαφόν στα ενοίκια θα είμαι μαζί του. Αλλιώς, θα με βρει απέναντι…».

Το ωραίο είναι ότι πολλοί μπερδεύτηκαν και ψήφισαν τον Κόρμπιν πιστεύοντας ότι ανήκει ακόμη στους Εργατικούς! Στο βάθος δεν είχαν άδικο.