Δεν χρειαζόταν να διαβάσω τα παράπονα των Ελλήνων της διασποράς για το «περίμενε και περίμενε» -κι από τότε πέρασαν μήνες, αν όχι χρόνος- όταν χρειάζεται να κάνουν διάφορες καταγραφές και δηλώσεις, στα ελληνικά προξενεία, ανά τον κόσμο.

Ούτε χρειάζεται να διαβάσω πόσο φόρτο εργασίας έχουν τα προξενεία, εκεί όπου υπάρχει μεγάλη, «ζωντανή» ομογένεια που διεκδικεί τα δικαιώματά της. Σε επαφές με ομογενείς στην Αμερική, στην Αυστραλία, αλλά και στην Ευρώπη, τα παράπονά τους για την εξυπηρέτηση στα προξενεία είναι και συνεχή και δικαιολογημένα. Τι να κάνει ένας ομογενής, όταν το διαβατήριό του λήγει τον Απρίλη και το προξενείο τού δίνει ραντεβού -και αυτό μέσω του απρόσωπου σάιτ- έξι μήνες μετά. Και επιχειρώντας να μοιραστεί το πρόβλημά του με τις προξενικές αρχές, διαπιστώνει ότι είτε δεν σηκώνουν το τηλέφωνο είτε το σηκώνουν για να τον παραπέμψουν σε ραντεβού μέσω σάιτ. Μύλος!

Το προξενείο του Σικάγου το 2021 είχε την καταγραφή 175 γεννήσεων αλλά το 2023 είχε 481. Σε αυτή την αλματώδη αύξηση βοήθησε και η πανδημία, όταν οι ομογενείς ανακάλυψαν ότι το ελληνικό διαβατήριο διευκόλυνε στην πρόσβασή τους στην Ευρώπη. Παλιά, η διαδικασία ήταν υποβολή της δήλωσης στο ελληνικό προξενείο, μετά αποστολή στο Ειδικό Ληξιαρχείο Αθηνών και από εκεί καταχώριση στον δήμο. Τώρα, τα προξενεία συνδέονται απευθείας με τους δήμους, καταχωρίζοντας τις πράξεις στις οικογενειακές μερίδες. Δηλαδή, αφαιρέθηκε η διαδικασία Ειδικού Ληξιαρχείου, που τυπικά σημαίνει λιγότερος χρόνος, λιγότερα έξοδα, μη μεσολάβηση εντόπιου δικηγόρου.

Αλλά γιατί έχουν πελαγώσει οι ομογενείς όταν χρειάζεται να διεκπεραιώσουν υποθέσεις τους και γιατί έχουν πελαγώσει και οι προξενικές αρχές που καταβάλλουν φιλότιμες προσπάθειες, κάνοντας ό,τι μπορούν, για να διευκολύνουν τις καταστάσεις; Η απάντηση είναι απλή: Οταν πάρθηκε η απόφαση να περάσουν κατευθείαν οι καταγραφές στις προξενικές αρχές και αυτές να κάνουν τις διαβιβάσεις στους δήμους, χαιρετίστηκε ως βήμα για τη μείωση της γραφειοκρατίας. Ηταν μια απόφαση εκσυγχρονισμού που μπορεί να δουλέψει άριστα κάτω από μία καίρια προϋπόθεση: αν η μείωση του προσωπικού στα προξενεία -στις πρεσβείες είναι άλλη, μεγαλύτερη πονεμένη ιστορία- δεν είναι σχεδόν απαγορευτική για την ταχύτερη διεκπεραίωση του όγκου των απαιτήσεων, ο οποίος και βαίνει αυξανόμενος.

Τι είναι ο μεγάλος στόχος της κυβέρνησης Μητσοτάκη; Ο ομογενής να νιώθει ότι η Ελλάδα τον θέλει, τον χρειάζεται, τον τιμά. Τι θέλει το υπουργείο Εξωτερικών μέσω των προξενικών αρχών; Να φέρει τους ομογενείς κοντά του. Και τι επιχειρείται με την επιστολική ψήφο; Ο ομογενής να ασκεί πλήρως τα δικαιώματά του ως Ελληνας εκεί όπου ζει. Συμπέρασμα: Οσο πιο γρήγορα βρεθούν τρόποι αύξησης του διοικητικού προσωπικού των προξενείων τόσο καλύτερα. Δεν είναι δα και η ανάγνωση του… δίσκου της Κνωσού. Στην ομογένεια υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που μια εντόπια σύμβαση μπορούν να προσφέρουν. Το ζήτημα είναι οι ομογενείς να ξέρουν ότι το τοπικό προξενείο είναι «σπίτι» τους.