Η διάσταση αυτή, όμως, δεν ενισχύει την πεποίθηση για άνοιγμα του δρόμου προς την ειρήνευση, όπως διστακτικά αφέθηκε να κυκλοφορήσει σε διεθνές επίπεδο. Ακόμα και η Κάμαλα Χάρις εξέφρασε την αισιοδοξία της. Πολύ συγκρατημένα, αλλά εκφράστηκε στο πλαίσιο της γενικότερης λογικής που έχει επικρατήσει στις δυτικές μεθόδους καταστολής της τρομοκρατίας και κυρίως αυτήν που τιτλοφορείται «ηγετικός αποκεφαλισμός». Και το ερώτημα είναι πολύ συγκεκριμένο: Πόσο αποτελεσματική είναι η μέθοδος της εξάλειψης των ηγεσιών των τρομοκρατικών, εξτρεμιστικών οργανώσεων και σε ποιο βαθμό εξασφαλίζουν τη διακοπή της αιματηρής τους δράσης; Η απάντηση δεν είναι καθόλου απλή. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που οι πανηγυρισμοί των Ισραηλινών, μετά το άκουσμα της είδησης του θανάτου του Σινουάρ, μόνο με εργαλεία μαζικής συναισθηματικής εκτόνωσης μπορούν να αναλυθούν.

Οι στοχευμένες δολοφονίες ηγετικών στελεχών ήταν ο βασικός άξονας της στρατηγικής των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» που ακολούθησε τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Ηταν μια καθιερωμένη και δοκιμασμένη μέθοδος από το παρελθόν. Οταν η Μοσάντ είχε εξολοθρεύσει τον Ουάντι Χαντάντ, ηγέτη μιας ομάδας του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, ο οποίος εφέρετο ως υπεύθυνος για πολλές τρομοκρατικές ενέργειες στη δεκαετία του ’70, η ομάδα διαλύθηκε, ανεξάρτητα από το αν οι τρομοκρατικές ενέργειες συνεχίστηκαν από άλλους. Τότε η μέθοδος του «ηγετικού αποκεφαλισμού» λειτούργησε. Δεν έγινε το ίδιο στο Ιράκ. Οι αμερικανικές δυνάμεις σκότωναν τον έναν μετά τον άλλον τους αρχηγούς εξτρεμιστικών τζιχαντιστικών οργανώσεων. Χαρακτηριστική ήταν η εξόντωση, το 2006, του Αμπού Μουσάμπ αλ-Ζαρκάουι, ηγέτη της μετεξελιγμένης Αλ Κάιντα. Στη θέση του, σχεδόν ακαριαία, εμφανίζονταν άλλες ηγετικές μορφές.

Το ίδιο συνέβη και τον περασμένο μήνα με τον Χασάν Νασράλα, ηγέτη της Χεζμπολάχ από το 1992. Τόσο αυτός όσο και όλο το ηγετικό κλιμάκιο εξολοθρεύτηκαν από τον ισραηλινό στρατό. Η ανανέωση, και εδώ, έγινε σχεδόν αυτόματα. Κανείς δεν ξέρει τι θα ακολουθήσει ούτε και μετά τον Σινουάρ. Σίγουρη είναι μόνο η αβεβαιότητα. Και το αίμα…