Η αρχηγός της Εθνικής Συσπείρωσης ανταποκρίθηκε μάλιστα στην πρόσκλησή του, την ώρα που ο Μελανσόν τον σνόμπαρε, στέλνοντας στο προεδρικό μέγαρο δύο «υπαρχηγούς». Αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά και υποδηλώνουν, αν μη τι άλλο, τη ρευστοποίηση της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας μέσα στη χοάνη των κοσμογονικών αλλαγών.

Η ουσία είναι ότι από τη στιγμή που ο Μακρόν αποφάσισε να υπερβεί τις διαχωριστικές γραμμές για λόγους εθνικού συμφέροντος, δεν πολυ-δικαιούται να απαιτεί διαφορετική συμπεριφορά από τους αντιπάλους του. Ειδικότερα από το νέο «αστέρι» της γαλλικής Αριστεράς, τη Ρασέλ Κεκέ, η οποία αποκαλύφθηκε, κατόπιν εορτής, ότι μεταπήδησε με σχετική ευκολία από τη Λεπέν στον Μελανσόν.

Οι ψηφοφόροι της στα φτωχά προάστια του Παρισιού ίσως να μην την έστελναν πανηγυρικά στη Βουλή αν γνώριζαν αυτή τη λεπτομέρεια. Ισως πάλι και να μην τους ένοιαζε, δεδομένου ότι ο πολύχρονος συνδικαλιστικός αγώνας της μετανάστριας από την Ακτή Ελεφαντοστού, που έφτασε στη Γαλλία 26 χρονών το 2000, αποτέλεσε φάρο για τα εργατικά στρώματα.

Οντας μια απλή καμαριέρα σε γνωστή αλυσίδα παρισινών ξενοδοχείων, η Κεκέ κατόρθωσε να βελτιώσει τις εργασιακές συνθήκες για την ίδια και τις συναδέλφους της, κερδίζοντας μία θέση στα ψηφοδέλτια του Μελανσόν. Μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος, η ηττημένη αντίπαλός της, μακρονική υπουργός Αθλητισμού, Ροξάνα Μαρασινεάνου, έφερε στο φως κάποια ποσταρίσματα του 2017 στο facebook της Κεκέ υπέρ της… Λεπέν, με ξενοφοβικό περιεχόμενο.

«Οι αναρτήσεις εκείνες δεν εκφράζουν τις σημερινές μου θέσεις και τους πολιτικούς μου αγώνες», δικαιολογήθηκε η αριστερή ακτιβίστρια, δηλώνοντας ότι ασπάζεται πλήρως τις θέσεις της Ενωμένης Αριστεράς. Κανείς δεν έχει λόγο να την αμφισβητήσει. Οπως και τις προσπάθειες του Μακρόν να «κολυμπήσει» ανάμεσα στα συγκοινωνούντα «άκρα», μήπως και βρει κανένα κοινοβουλευτικό σωσίβιο.