Μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης, στόχος του Κεμάλ ήταν να αυξήσει αρκετά τον πληθυσμό της Τουρκίας, ώστε κάποια στιγμή η χώρα να είναι σε θέση να πραγματοποιήσει τους εδαφικούς στόχους του «Εθνικού Ορκου». Το πλήρωμα του χρόνου φαίνεται πως έφτασε. Αναλυτές στην απέναντι όχθη του Αιγαίου επισείουν όλο και πιο συχνά το νεανικό σφρίγος της μεγάλης πληθυσμιακά Τουρκίας απέναντι σε μια συρρικνούμενη και γηράσκουσα Ελλάδα.

Αναμφίβολα, η Ρωσία είναι μία από τις τρεις μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη. Η θέση της όμως κινδυνεύει εξαιτίας της χρόνιας δημογραφικής κατάρρευσης, που έχει τις ρίζες της στην τραγική δεκαετία του ’90. Οταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ενωση οι Ρώσοι μετρήθηκαν 148,2 εκατομμύρια, αλλά σήμερα έπεσαν στα 146,1 εκατ. βάσει της τελευταίας απογραφής της Rosstat. Οι δυσοίωνες προβλέψεις κάνουν λόγο για περαιτέρω μείωση του ρωσικού πληθυσμού στα 140 ή και στα 130 εκατομμύρια το 2050.

Για τον Πούτιν, που θεωρεί τον πληθυσμό μιας χώρας ισοδύναμο της γεωπολιτικής της ισχύος, αυτό ισοδυναμεί με εφιάλτη. Από τις αρχές του 2000 προσπάθησε να βελτιώσει το σύστημα Υγείας και έδωσε σοβαρά οικογενειακά κίνητρα, χωρίς όμως ιδιαίτερο αποτέλεσμα.

Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του 2020, ο νέος «τσάρος» διακήρυξε ότι «το πεπρωμένο της Ρωσίας και οι ιστορικές της προοπτικές εξαρτώνται από το πόσοι είμαστε». Ετσι εξηγείται το γεγονός ότι στην τελευταία απογραφή τα 2,4 εκατομμύρια κατοίκων του Ντονμπάς συμπεριλήφθηκαν στον ρωσικό πληθυσμό, όπως και το ότι ο Πούτιν αντιμετωπίζει δυνητικά ένα μεγάλο μέρος των 44 εκατομμυρίων Ουκρανών ως δεξαμενή τροφοδότησης του φθίνοντος ρωσικού έθνους.

Το ρίσκο του όμως μπορεί να φέρει αντίθετα αποτελέσματα. Εριξε στη μάχη 165.000 στρατιώτες, έχασε τουλάχιστον 150.000 εγκεφάλους στο εξωτερικό, ενώ ο διακεκριμένος Ρώσος δημογράφος Αλεξέι Ράκσα προβλέπει μείωση των γεννήσεων στη Ρωσία από τον Δεκέμβριο, κάτι που θα φανεί περισσότερο το 2023.