Τόσο, ώστε να κάνει έξαλλο το καθεστώς Ερντογάν. Ενίσχυση των Eνόπλων Δυνάμεων και της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας, νέες συμφωνίες (Γαλλία, ΗΠΑ, Ισραήλ, Αίγυπτος, ΗΑΕ), επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια στο Ιόνιο και ενίσχυση της εικόνας της χώρας ως σοβαρού και αξιόπιστου παράγοντα ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή. Και την ώρα της αδίστακτης εισβολής του Πούτιν στην Ουκρανία, δεν δίστασε να βρεθεί εξαρχής και χωρίς ταλαντεύσεις στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Γιατί είδε «κι έπιασε στον αέρα» ότι ο αναθεωρητισμός του Πούτιν, που συγκλόνισε λαούς και κυβερνήσεις, βοηθούσε να γίνει πιο αντιληπτός ο τουρκικός αναθεωρητισμός. Ενώ η Ελλάδα παρέμενε σταθερά προσηλωμένη στο Διεθνές Δίκαιο και στην υπεράσπιση της Δημοκρατίας.

Ο ΕΡΝΤΟΓΑΝ, την ίδια περίοδο, έκανε το λάθος που έκανε και ο Πούτιν στην Ουκρανία. Υποτίμησε τον αντίπαλό του. Και νόμισε ότι του δόθηκε η χρυσή ευκαιρία, απέχοντας από τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και με επιτήδεια ουδετερότητα, να πετύχει το ακατόρθωτο: Να έχει και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη. Ατύχησε όμως. Γιατί μέσα σε λίγες εβδομάδες η Δύση έκανε όσα δεν είχε κάνει σε πολλές δεκαετίες. Σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα, συμπεριφερόμενος αλαζονικά, άργησε να καταλάβει ότι απέναντί του δεν είχε κάποιον διστακτικό και πρόθυμο να ανταποκριθεί στα κελεύσματα είτε των ΗΠΑ είτε της μερκελικής Γερμανίας υπογράφοντας με μια «κυβέρνηση-κουρελού» είτε τις Πρέσπες είτε τη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας για το μεταναστευτικό. Η οποία αποδείχθηκε οικονομικά ωφέλιμη για την Τουρκία και εξαιρετικά δυσάρεστη για την Ευρώπη, που βρέθηκε φορτωμένη με εκατομμύρια μετανάστες. Την πρώτη σοβαρή ψυχρολουσία ο Τ. Ερντογάν τη δέχθηκε τον Φεβρουάριο του 2020 στο Εβρο, όταν ηττήθηκε κατά κράτος στον υβριδικό πόλεμο που επιχείρησε εργαλειοποιώντας το μεταναστευτικό. Κι όταν τα ελληνικά σύνορα αναγνωρίστηκαν εμπράκτως ως ευρωπαϊκά σύνορα. Ακολούθησε το ταραγμένο καλοκαίρι του 2020 στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου συνειδητοποίησε ότι απέναντί του δεν είχε έναν φοβισμένο και αδύναμο γείτονα, αλλά ένα ισχυρό και αποφασισμένο κράτος, που δεν διαπραγματεύεται σπιθαμή των κυριαρχικών του δικαιωμάτων, αλλά μπορεί και να συνομιλεί σαν ένας κοσμοπολίτης εταίρος του ΝΑΤΟ και μέλος της Ε.Ε.

ΤΟ επόμενο βήμα στον κατήφορο του αναθεωρητισμού ήρθε αναγκαστικά. Πιο έντονη αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης, απαίτηση για… αποστρατιωτικοποίηση ελληνικών νησιών, το αίσχος της Αγ. Σοφίας που έγινε τζαμί και η ωμή παραβίαση του καθεστώτος στα Βαρώσια και την Αμμόχωστο, μαζί με την εξοργιστική απαίτηση για διχοτόμηση της Κύπρου σε πείσμα όλων των ψηφισμάτων του ΟΗΕ. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν αυτό που έδειξε ο Κ. Μητσοτάκης στον Τζ. Μπάιντεν και στη Ν. Πελόζι, ο χάρτης της «Γαλάζιας Πατρίδας». Αυτό μαζί με την αποφασιστικότητα του πρωθυπουργού ενόχλησαν σφόδρα τον Τ. Ερντογάν. Τότε εξερράγη και εκστόμισε το απολίτιστο και διπλωματικά βάρβαρο «Μητσοτάκης γιοκ». Ο χάρτης της «Γαλάζιας Πατρίδας» δεν ήταν κάποιο μυστικό που «κάρφωσε» ο Κ. Μητσοτάκης. Ηταν το ισοδύναμο της άμεσης πρόσκλησης της ευρωπαϊκής ηγεσίας, τον Φεβρουάριο του 2020, να πάει στον Εβρο και να δει ιδίοις όμμασι τι γινόταν. Το τι γινόταν, επίσης δεν ήταν μυστικό. Αλλά όπως αποδείχθηκε είχε άλλη χάρη η επιτόπια και από πρώτο χέρι συνειδητοποίηση του τι επιχειρούσε ο Σουλτάνος. Ετσι και τώρα. Ο χάρτης της «Γαλάζιας Πατρίδας» αποτύπωνε σε όλη την κυνικότητά του τον τουρκικό αναθεωρητισμό. Και η Τουρκία, από εχθρός τής μονίμως παραπονούμενης Ελλάδας, έγινε πρόβλημα του ΝΑΤΟ, της Δύσης και του Διεθνούς Δικαίου. Τα F-35, τα F-16 και η άρση των κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας είναι μεγάλα θέματα για τον Τ. Ερντογάν. Το πραγματικά μεγάλο του πρόβλημα είναι η ανάδειξη του αναθεωρητισμού του, και μάλιστα τη στιγμή που με το βέτο στην ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ αποκαλύπτει τον τυχοδιωκτισμό του και παίρνει σχεδόν ανοικτά θέση στο πλάι του Πούτιν.

ΜΕ το γάντι και χωρίς καν να αναφέρει τις λέξεις «Τουρκία» ή «Ερντογάν», ο Κ. Μητσοτάκης πέτυχε να εκθέσει ανεπανόρθωτα τον τουρκικό αναθεωρητισμό, και μάλιστα σε μια περίοδο που η Δύση είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη λόγω του πολέμου στην Ουκρανία. Και χθες… για όποιον δεν κατάλαβε, που λέει και το γνωστό ανέκδοτο, από το Νταβός έστειλε το πεντακάθαρο μήνυμα του πεδίου: «Εάν ο πρόεδρος Ερντογάν πιστεύει ότι δεν θα υπερασπιστώ την κυριαρχία της Ελλάδας και δεν θα επισημαίνω στο διεθνές ακροατήριο ότι η Τουρκία συμπεριφέρεται ως αναθεωρητική δύναμη, τότε κάνει λάθος».

ΙΣΧΥΡΗ διπλωματία και ισχυρές Ενοπλες Δυνάμεις είναι ο συνδυασμός που «σκοτώνει» και βγάζει τον Ερντογάν από τα ρούχα του. Κάτι που ασφαλώς δεν είναι αυτοσκοπός. Οπως δεν είναι σώφρον να ανταποκριθεί η Ελλάδα στο παιχνίδι της έντασης, το οποίο είναι και το μόνο «όπλο» της Αγκυρας. Αλλά είναι εξαιρετικά ενδεικτικό για το ποια πολιτική και ποια στάση ενοχλούν αβάσταχτα την Τουρκία. Η οργή και το πολιτικό ξεσάλωμα του Τούρκου προέδρου είναι όντως η καλύτερη απόδειξη για το πόσο έχει αποδώσει η ελληνική πολιτική και πόσο πετυχημένο ήταν το ταξίδι του Κ. Μητσοτάκη στις ΗΠΑ.

ΑΙΧΜΗ

ΠΡΟΣ ΤΙ Η ΕΝΟΧΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΥΠΕΘΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΩΣΤΗ ΑΠΟΦΑΣΗ;

Ισως το υπ. Εθνικής Αμυνας να έπρεπε να είχε ενημερώσει πιο έγκαιρα την κοινή γνώμη ότι η Ελλάδα συνεχίζει να στέλνει βοήθεια στην Ουκρανία. Και να μην περίμενε να το πει ο Αμερικανός υπουργός Αμυνας, ώστε να «πατήσει» πάνω του ο προπαγανδιστικός και σεναριολογικός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ και των ρωσόφιλων. Ισως πίσω απ’ αυτήν την καθυστερημένη παραδοχή να υποκρύπτεται -εκτός του εξόφθαλμου επικοινωνιακού λάθους- κάποια ενοχικότητα ή πολιτική κουτοπονηριά. Η ουσία όμως δεν αλλάζει: Ορθώς η Ελλάδα ενισχύει την Ουκρανία και ορθώς παραμένει στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Και ορθώς στέλνει όπλα και όχι… σταφίδες στην Ουκρανία, όπως μεγαλοφυώς είχε πει παράγοντας του ΣΥΡΙΖΑ. Στην Ουκρανία γίνεται πόλεμος. Και ο πόλεμος δεν γίνεται με σταφίδες.

Η στάση της Ελλάδας να στείλει οβίδες και πυρομαχικά είναι υπεύθυνη και συνεπής. Πόσω μάλλον που η ελληνική βοήθεια στην Ουκρανία είναι από το περίσσευμα των ελληνικών Ε.Δ. και δεν απομειώνει την αμυντική ισχύ της χώρας. Σε μεγάλες και σωστές αποφάσεις δεν χωρούν ενοχικότητα, δισταγμοί και κουτοπονηριές.

Πώς βρέθηκαν 10.000 Ελληνες στο Βελιγράδι;

Προ μεγάλης εκπλήξεως βρέθηκε ο Χρ. Σταϊκούρας στο τελευταίο Eurogroup. Οταν γινόταν η συζήτηση για τη γενική οικονομική κατάσταση στην Ευρώπη και ο υπουργός Οικονομικών προσπαθούσε να επισημάνει τις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας, που έχει βγει από μια δεκαετή οικονομική κρίση, άκουσε ομόλογό του να λέει «σωστά όλα αυτά, αλλά πώς γίνεται να πήγαν στο Βελιγράδι για το Final 4 της Euroleague 10.000 Ελληνες και μόνο 1.000 Ισπανοί, οι οποίοι είχαν και δύο ομάδες στη διοργάνωση;». Το «καρφί» και ο στόχος του ήταν προφανείς, και ο Χρ. Σταϊκούρας μπορεί να το απέφυγε με ευελιξία, όμως πληθαίνουν τα ερωτήματα της Ευρώπης…

…Και οι αντιφάσεις

…Και πληθαίνουν, γιατί όπως έδειξε, π.χ., η έκθεση του ΟΟΣΑ, η Ελλάδα έως το 2021 έκανε δωδεκαπλάσιες παροχές από τον μέσο όρων των παροχών που έκαναν οι χώρες-μέλη του ΟΟΣΑ. Ή γιατί, όπως πιστοποιούν άλλα στοιχεία, περίπου 2.000.000 τραπεζικοί λογαριασμοί -όχι πάμπλουτων συμπολιτών μας- με κατατεθειμένα ποσά από 5.000-50.000 ευρώ αύξησαν τις καταθέσεις τους κατά 7,6 δισ. ευρώ. Προφανώς, η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια μαστίζουν την καθημερινότητα του Ελληνα. Αλλά προφανώς δεν ισχύει μόνο η εικόνα των αποσπασματικών τηλεοπτικών ρεπορτάζ και των προπαγανδιστικών μηχανισμών της καταστροφολογίας. Υπάρχει και μια άλλη όψη, την οποία συνεχίζει να την παρατηρεί και η Ευρώπη…