Λογικό να εκνευρίζονται όταν ακούνε για μέτρα στήριξης που διαρκούν έξι μήνες, άρα δεν μπορούν να τα χαρακτηρίσουν προεκλογικά. Λογικό να εκνευρίζονται όταν τους θυμίζουν ότι εκείνοι λίγα 24ωρα πριν από την κάλπη ρήμαζαν τα δημόσια ταμεία και πάγωναν μεταρρυθμίσεις. Λογικό να εκνευρίζονται και να ψάχνουν απεγνωσμένα για επιχειρήματα όταν βλέπουν μια κυβέρνηση να επιστρέφει στους πολίτες μέρος από τα υπερκέρδη των εταιριών ενέργειας, των διυλιστηρίων και των τραπεζών. Είναι απολύτως λογικό να εκνευρίζονται όταν η κυβέρνηση που φορολογεί τους λίγους και τα δίνει στους πολλούς είναι η «επάρατη νεοφιλελεύθερη».

Ομως δεν είναι μόνο η κατάρρευση του αφηγήματος της αντιπολίτευσης που ακούγεται με κρότο. Είναι και κάτι άλλο που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τον τρόπο που αντιπολιτεύονται ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝ.ΑΛ., αφού όσο και να προσπαθούν να το κρύψουν, η χαρά δεν τους αφήνει. Μετά την περίφημη ρήση Ανδρουλάκη «η Ν.Δ. στην αντιπολίτευση», οι ανακοινώσεις και η γραμμή τους τον τελευταίο καιρό σχεδόν ταυτίζονται.

Και επειδή θα ήταν άδικο να κατηγορήσουμε τους λογογράφους τους για ένδεια έμπνευσης, υποπτευόμαστε πως αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχει πραγματική σύμπτωση απόψεων. «Ο πρωθυπουργός των υποκλοπών», γράφει ο ΣΥΡΙΖΑ, «ο πρωθυπουργός των υποκλοπών», λέει ο Ανδρουλάκης. Τον πληθωρισμό στο ψωμί επικαλείται το ΚΙΝ.ΑΛ., τον πληθωρισμό στο γάλα συμπληρώνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και μετά προσβάλλονται στη Χαριλάου Τρικούπη όταν ακούνε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αναρωτιέται αν αναλαμβάνουν το ρόλο του «σοσιαλ-Καμμένου του ΣΥΡΙΖΑ».

Η απάντηση του επικεφαλής του ΚΙΝ.ΑΛ. ήταν τουλάχιστον ατυχής. «Θέλει να μας κάνει να ξεχάσουμε ότι είναι παιδιά της ίδιας πολιτικής μήτρας και συνυπήρξαν για πάρα πολλά χρόνια στην ίδια Κοινοβουλευτική Ομάδα», είπε ο κ. Ανδρουλάκης για κάποιον που δεν έχει καμία σχέση με τη Νέα Δημοκρατία εδώ και δέκα ολόκληρα χρόνια. Σε αντίθεση με την κυρία Καϊλή, η οποία ήταν εξέχων μέλος του κινήματος μέχρι την περασμένη εβδομάδα…