ΥΠΑΡΧΕΙ προσβλητικότερη πρόταση προς τους οπαδούς ενός κόμματος από το να καλούνται να πάρουν το μέρος της μίας ή της άλλης φατρίας, αλλά ταυτόχρονα να αντιλαμβάνονται ότι κανείς πλέον δεν παίρνει στα σοβαρά το ίδιο το κόμμα; Η μάχη δίνεται για «ένα κολλητό πουκάμισο, για έναν Κασσελάκη»…

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που γεννήθηκε στην αντάρα της οικονομικής δυσπραγίας και τράφηκε με την οργή του κόσμου, ποτέ δεν ανδρώθηκε. Ούτε και ωρίμασε πολιτικά. Για να κυβερνήσει αναγκάστηκε, προδίδοντας την ιδεολογία της Αριστεράς, να εναγκαλιστεί τη λαϊκή Δεξιά -εντέλει την ενθυλάκωσε- υπηρετώντας ακριβώς όλα εκείνα τα οποία αποκήρυσσε μετά βδελυγμίας.

Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ του ΣΥΡΙΖΑ εγκαταστάθηκε στο Μαξίμου ως σε «πολυκατάστημα» και μετήλθε κάθε μέσον για να κρατηθεί στην εξουσία, αποστέλλοντας τον Ν. Παππά να αναζητήσει οικονομικά στηρίγματα στον Μαδούρο. Ο ίδιος έσπευσε να αναζητήσει λιμάνι απάνεμο στην… Αγία Πετρούπολη, παρουσία του Πούτιν. Δεν διδάχθηκε τίποτε από τις ήττες του. Η έπαρσή του δεν του επέτρεψε να κάνει την αυτοκριτική του. Ως κτήτωρ, με την αποχώρησή του, σύστησε τον «Σκέτο» στους διάδοχους του, ως τον «από μηχανής Θεό»…

ΑΥΤΟΣ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ως άγγελος-εξάγγελος, κρατώντας τον Πολάκη δεκανίκι. Γυάλιζε ως νόμισμα νέας κοπής και με ΑΝΕΛλήνιστες και ανιστόρητες αριστεροπαπάντζες εξέπληξε το -πεινασμένο για εξουσία- κόμμα. Ηταν η τελευταία πράξη για να ολοκληρωθεί η απώλεια της ιδεολογικής του ταυτότητας. Το «ούτε δεξιά» «ούτε αριστερά» θα είχε ίσως νόημα. Αλλά τώρα βίωνε το τίποτα, λειτουργώντας χωρίς πολιτικό στίγμα. Οι δήθεν πολιτικές τοποθετήσεις του αρχηγού γέμιζαν εμφατικά τις παραπολιτικές στήλες. Οι εμφανίσεις του μετά του συζύγου έδιναν τροφή στα «πρωινάδικα», ενώ τα «σπίτια» τους κοσμούσαν τα εξώφυλλα ιλουστρασιόν περιοδικών. Τέτοιες «δόξες» πού είχε ξαναδεί ο ΣΥΡΙΖΑ;

ΔΙΝΟΝΤΑΣ η παραγωγή πολιτικής τη θέση της στις, από καιρό, υποβόσκουσες εσωκομματικές συγκρούσεις, δημιούργησε τη Νέα Αριστερά. Για τους πολίτες το διακύβευμα δεν ήταν πλέον το ζύγι της αριστεροσύνης, αλλά η κατοχή «της καρέκλας». Αλλά κόμμα που μέριμνα του είναι «η σφραγίδα» της κρατικής επιχορήγησης, πρωτίστως λειτουργεί επικίνδυνα για τον λαό. Δηλώσεις και αντιδηλώσεις, απειλές και υπαινιγμοί, καβγάδες και ύβρεις αφήνουν αδιάφορους τους πολίτες. Ωστόσο, δημιουργείται ακροατήριο, όχι επειδή νοιάζεται για τις εξελίξεις, αλλά γιατί το θέαμα κόμματος που οδεύει προς αποδρομή δεν είχε ποτέ παρουσιαστεί εναργέστερα, από Μεταπολιτεύσεως.

ΕΙΝΑΙ ΘΑΥΜΑ αν σκεφθείς πως ο αρχηγός «Σκέτος», στην πλέρια πολιτική του ανυπαρξία, ευαγγελιζόταν, στις ευρωεκλογές, τη… διακυβέρνηση! Η αυταπάτη είναι κακός σύμβουλος. Ο ΣΥΡΙΖΑ ας αποδεχθεί ότι έκλεισε τον κύκλο του. Ας πάνε γι’ άλλα.