Η τιμή και ο χρόνος είναι προσωπικό θέμα. Εξαρτώνται από τις οικονομικές δυνατότητες και τον χαρακτήρα του καθενός. Ερχεται όμως κάποια στιγμή που δεν είναι ότι δεν τα έχεις. Αλλά δεν τα δίνεις. Και αν μπορούν να τα βρουν από αλλού, με γεια τους και χαρά τους. Μόνο που στον τουρισμό ακόμα και αν τα πάρεις από αυτούς που κλείνουν το αεροπορικό εισιτήριο από τον Οκτώβριο, θα είναι για μία φορά. Οπως και με τον κινηματογράφο, το πώς ένας προορισμός αποκτά κακό όνομα το καταλαβαίνει κάποιος όταν είναι πολύ αργά. Ιδιαίτερα αν δεν συνυπολόγισε τις ιδιαιτερότητες της σεζόν του 2022, της πρώτης χρονιάς μετά την πανδημία.

Στην προβολή τη διαφορά κάνει το Airbnb. Από τη φύση του το Airbnb δεν παρέχει ένα ολοκληρωμένο τουριστικό πρόγραμμα. Στον οργανωμένο τουρισμό ο τουρίστας έχει πληρώσει αεροπορικά εισιτήρια, μεταφορά στο ξενοδοχείο, γεύματα στο εστιατόριο και ξεναγήσεις. Δηλαδή πληρώνει με τις τιμές που έχει αγοράσει το πρακτορείο. Με το Airbnb, που στην απλή του έκδοση είναι το «δωμάτια προς ενοικίαση», ο τουρίστας διαλέγει και πληρώνει. Και επειδή δεν ξέρει την αγορά όπως ένας Ελληνας, κινδυνεύει να φάει τη «δάγκα». Και να είναι αξέχαστη.

Τίποτα δεν συμβαίνει για πρώτη φορά. Μη οργανωμένος τουρισμός υπήρξε στην Ελλάδα για δεκαετίες. Μέχρι το ‘80 όταν τα οργανωμένα τουρ των Αγγλων εμφανίστηκαν στα Μάλια και στον Λαγανά και οι Γερμανοί ταξίδευαν με τη Neckerman Reisen, ο μοναχικός τουρίστας ήταν ο κανόνας. Για τον τουρίστα που ταξιδεύει σόλο δημιουργήθηκε η τουριστική αστυνομία και υποχρεώθηκαν τα εστιατόρια να βάζουν στις εισόδους τιμοκαταλόγους. Τίποτα όμως δεν μπορεί να προστατεύσει απόλυτα τον τουρίστα που ταξιδεύει μόνος. Οπως και τίποτα δεν μπορεί να προστατεύσει μια χώρα από την εκδίκηση του τουρίστα που ένιωσε ριγμένος.

Τη διαφορά με το σήμερα κάνει το Ιντερνετ. Τη δεκαετία του ‘70 ο αγανακτισμένος τουρίστας έστελνε μια επιστολή σε εφημερίδα. Σήμερα κάνει μια ανάρτηση στο twitter. Κρατάει στη φωτογραφία μια απόδειξη που γράφει spaghetti 30 ευρώ και το όνομα έχει βγει. Και πολύ γρήγορα η Ελλάδα από τουριστικός παράδεισος βγάζει το όνομα της παγίδας τουριστών.

Οι προβολείς στον ΣΥΡΙΖΑ

Η εκλογή του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει μεγάλη σημασία. Αντίθετα με το ΠΑΣΟΚ που μπορεί να ανατρέξει σε ένα πραγματικό ή μυθικό παρελθόν και χαρακτηρίζεται «μαγαζί γωνία», ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι σαν τα μαγαζιά με το παγωμένο γιαούρτι. Μόδα για ένα, δύο χρόνια και μετά ανάμνηση μαζί με τα μπαρ με τις σαλάτες στα χαμπουργκεράδικα. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ανατρέξει σε μια χρυσή εποχή επιτυχιών αλλά σε μια εποχή που ένας έντρομος λαός ήταν πρόθυμος να πιστέψει οτιδήποτε μπορούσε να του δώσει ελπίδα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ του Ιουνίου του 2023 έχει τόση σχέση με το ΚΚΕ όση είχε το Εσωτερικό με την ΕΔΑ του ’50. Και ο ΣΥΡΙΖΑ της Αχτσιόγλου θα έχει τόση σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα όση σχέση είχε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ των Καμμένου και Τσίπρα με τις συνιστώσες της εποχής του Αλαβάνου.

Οσο για τη φράση του Νίκου Μπίστη «Μην ξεχνάμε ότι δεν εκλέγουμε μόνο αρχηγό, αλλά δυνάμει πρωθυπουργό», σε κάποιο μέτρο ισχύει. Σε αυτό που όταν ο Αίας Γαστούνης προσλαμβάνει προπονητή, δεν τον παίρνει μόνο για την Γ’ κατηγορία αλλά και για το Κύπελλο Ελλάδας.

Ο ΑΛΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΟΥΛΙΓΚΑΝ

Την περασμένη Τετάρτη το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Θεσσαλονίκης επέβαλε την ποινή της ισόβιας κάθειρξης σε επτά από τα 12 άτομα που κατηγορούντο για τη δολοφονία του Αλκη Καμπανού, ενώ στα άλλα πέντε επιβλήθηκαν ποινές πολυετούς φυλάκισης. Οι ένοχοι τον Φεβρουάριο του 2022 σταμάτησαν τον Καμπανό και δύο φίλους του και αφού τους ρώτησαν τι ομάδα είναι και η απάντηση ήταν «Αρης», δολοφόνησαν τον Καμπανό και τραυμάτισαν τους δύο.

Η απόφαση συνοδεύτηκε από τις προβλεπόμενες αντιδράσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. «Καλά, σε οκτώ χρόνια όλοι θα είναι έξω». Που δεν θα είναι. «Ενοχοι είμαστε όλοι μας». Που δεν είμαστε, αλλά είναι η φράση που μόνιμα λένε όσοι δεν θέλουν να κατονομαστούν οι ένοχοι. Υπάρχουν όμως και άλλοι ένοχοι. Αυτοί που ανέχτηκαν τις «παραβατικότητες» των σημερινών δολοφόνων μέχρι να καταλήξουν στο έγκλημα.

Κάποιοι πιθανόν να έχουν δει γραμμένο σε τοίχους το «Εδώ μόνο εμείς». Δεν είναι τίποτα περισσότερο από πταίσμα αλλά και η λογική που οδηγεί σε εγκλήματα τύπου Αλκη Καμπανού. Χρόνια τούς είχαν επιτρέψει να πιστεύουν ότι μια γειτονιά, μια πόλη τούς ανήκει. Η διαφορά εκείνη τη μέρα ήταν ότι οι «ιδιοκτήτες» της πόλης αποφάσισαν να δείξουν τι παθαίνουν οι παρείσακτοι. Ενα έγκλημα που μπορεί να μη γινόταν αν το κράτος δεν άφηνε τη μικρή εγκληματικότητα να εξελιχθεί σε μεγάλη.