Η επανεκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη ήταν αποτέλεσμα μιας ολιγόμηνης ευπρεπούς διαδικασίας, που μπορεί να είχε τις ποιοτικές της διακυμάνσεις, αλλά δεν υπερέβη τα όρια ούτε του αποδεκτού πολιτικού λόγου ούτε και της ηθικής των προσωπικών αναφορών σε επίπεδο ευγενούς άμιλλας. Το τι συνέβη στον ΣΥΡΙΖΑ έχει τη σφραγίδα της ίντριγκας και των περίεργων συνωμοσιών. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που η αστειότητα κατάφερε να υπερνικήσει την αίσθηση της πολιτικής παρακμής, που αναδυόταν καιρό τώρα από την Κουμουνδούρου. Κάποιος παρατηρητής με ιστορική γνώση στα της Αριστεράς, γενικώς, θα έλεγε ότι «αργά ή γρήγορα, αυτό θα γινόταν». Μόνο που δεν είναι η κλασική μαρξιστική θεωρία της «νομοτέλειας». Αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι… νόμος της φύσης ή, καλύτερα, της Φυσικής.

Ο πολιτικός τουρίστας Κασσελάκης αποκλείστηκε από τη διεκδίκηση της ηγεσίας ενός κόμματος που του είχε παραδοθεί μετά από χαώδεις περιδινήσεις. Ο ίδιος, με βίντεο που ανήρτησε, χαρακτήρισε την απόφαση για τον αποκλεισμό του «πρωτοφανή και σοκαριστική». Το Γραφείο Τύπου του κόμματος απάντησε ότι η απόφαση «είναι άμεσα εφαρμοστέα και αμετάκλητη». Ο,τι και αν πρεσβεύει ο Στ. Κασσελάκης, ο σχεδιασμός ήταν πολύ συγκεκριμένος. Η επιστροφή του ελέγχου του κόμματος και των οικονομικών του στα γνωστά χέρια.

Παράλληλα, όποιο και αν είναι το πολιτικό βάθος του Νίκου Ανδρουλάκη, θα αποδείξει το σημείο στο οποίο μπορεί να φτάσει μέσα από μια αποκατεστημένη σχέση με την ισορροπία που αφορά και στον δικό του ρόλο και στον ρόλο του κόμματός του. Ο ίδιος θα αποδείξει αν τώρα είναι σε θέση να αντιληφθεί τις διαφορές του ρόλου του «προέδρου του ΠΑΣΟΚ» από τον ρόλο του «επόμενου πρωθυπουργού».

Η μικρή αντίφαση, λοιπόν, ορίζεται από το τι συνέβη στα δύο κόμματα τις τελευταίες ημέρες. Και η μεγάλη αντίφαση, από τις διαφορές μεταξύ αυτού που συνέβη και αυτού που ορίζει η πραγματικότητα των αναγκών της χώρας. Είναι μεγάλη αυτή η απόσταση. Πολύ μεγάλη…