Oμως η αποχώρηση του Α. Λοβέρδου από το ΠΑΣΟΚ, η οποία δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα είναι η μόνη, ρίχνει φως εκεί που η νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ προτιμούσε το σκοτάδι ή το ημίφως. Το ΠΑΣΟΚ εμφανίστηκε χαρούμενο με τα αποτελέσματα των εκλογών, παρότι απέτυχε παταγωδώς να πετύχει τον διακηρυγμένο στόχο του «ισχυρού διψήφιου» ποσοστού. Το σκάρτο 12% με καμία ανάγνωση δεν είναι ισχυρό διψήφιο ποσοστό. Πόσω μάλλον όταν «επιτεύχθηκε» σε συνθήκες κανονικής κατάρρευσης του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο αιμοδότησε επί σειρά ετών με ψηφοφόρους και στελέχη του. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει 15% από τις εκλογές του 2019 και το ΠΑΣΟΚ καταφέρνει να αγγίξει το 12% από το 8% που είχε πάρει το 2019, δεν το λες καλό αποτέλεσμα. Ειδικά όταν απέτυχε παταγωδώς και ο στόχος να πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής τα απομεινάρια του ΣΥΡΙΖΑ. Οσα σοφίσματα κι αν επιστρατευτούν, όπως π.χ. το περίφημο «αυξήσαμε κατά 50% το ποσοστό μας». Σωστά. Οπως σωστό είναι ότι κι ένα κόμμα που είχε πάρει 1% το 2019 και πήρε 2% τώρα αύξησε το ποσοστό του 100%…

Η αποχώρηση του Α. Λοβέρδου -και ό,τι συμβολίζει- φωτίζει κι άλλες περιοχές που η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ήθελε να μείνουν στο ημίφως. Φωτίζει την αντιγραφή από τον Ν. Ανδρουλάκη του μοντέλου εξουσίας του Α. Τσίπρα: της ηγετικής ομάδας-«παρέας». Ενα μοντέλο εξουσίας που αποτέλεσε το στοιχείο της αυτοκαταστροφής του. Οι περίκλειστες παρέες είναι καταδικασμένες σε πολιτικό ιδρυματισμό, ο οποίος με τη σειρά του οδηγεί σε έλλειψη επαφής με την κοινωνική πραγματικότητα, που είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη για την αρχή της αντίστροφης μέτρησης.

Το σημαντικότερο όμως που αναδεικνύει η αποχώρηση του Α. Λοβέρδου δεν είναι κυρίως η αποτυχία του ΠΑΣΟΚ να γίνει ξανά μεγάλο κόμμα. Είναι η απροκάλυπτη ροπή του προς το «συριζαϊσμό» και η στροφή του σε μια σκουριασμένη «αντιδεξιά» πολιτική, η οποία είχε νόημα το 1981, αλλά είναι εκτός πραγματικότητας το 2023. Ο Ν. Ανδρουλάκης δεν είναι ούτε καν κακή απομίμηση του Α. Παπανδρέου. Σε αυτό ο Α. Τσίπρας ήταν καλύτερος. Παρά την ευρωπαϊκή εμπειρία του και παρά τη θητεία του στο «εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ», μοιάζει περισσότερο με «πρασινοφρουρό» της δεκαετίας του 1980 παρά με έναν σύγχρονο πολιτικό που αντιλαμβάνεται τις ταχύτατες και ανατρεπτικές αλλαγές που συντελούνται στην κοινωνία. Μπορεί να συγκρατήθηκε στη λαϊκιστική πλειοδοσία, αλλά δεν απέφυγε ούτε τον πολιτικό μικρομεγαλισμό ούτε ακατανόητες ακρότητες του τύπου «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας», οι οποίες στην πράξη σήμαιναν μηδέν. Τίποτα.

Αυτή η αμήχανη πολιτική ήταν ολοφάνερο ότι ήταν ο μανδύας της σφοδρής επιθυμίας του Ν. Ανδρουλάκη να μην μπει σε καμία κυβέρνηση. Μέσα του επιθυμούσε αυτοδύναμη κυβέρνηση Μητσοτάκη όσο ήθελε ο Α. Τσίπρας να βγει το «ναι» στο δημοψήφισμα του 2015. Βέβαια δεν του βγήκε όλο το «σύστημα που έπαιξε». Γιατί ναι μεν ο Μητσοτάκης σχημάτισε αυτοδύναμη κυβέρνηση απαλλάσσοντάς τον από την ευθύνη της ανάληψης μέρους της κυβερνητικής ευθύνης, αλλά ο λαός έδειξε ότι δεν αντιλαμβάνεται το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα εξουσίας με προοπτική. Αυτό που εντέλει πέτυχε είχε κάποια αξία στο αμφιθέατρο της Νομικής της Κομοτηνής τη δεκαετία του 1990. Αλλά δεν έχει την παραμικρή αξία στη νέα εποχή που χάραξε με τις διπλές εκλογές του 2023.

ΑΙΧΜΗ

ΤΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ;

Το ένα μετά το άλλο, κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βγαίνουν και ομολογούν, το καθένα με τον τρόπο του και τα κίνητρά του, ότι τελικά δεν είχαν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Το έθεσε πρώτος ο Δ. Τεμπονέρας. Το εξέφρασε καλύτερα ο Δ. Βίτσας λέγοντας, «Δεν είχαμε πάρει χαμπάρι τι γινόταν στην κοινωνία». Και λίγο πιο «επαγγελματικά» το είπε ο Χρ. Σπίρτζης σημαδεύοντας στο μέτωπο Ε. Τσακαλώτο, Ε. Αχτσιόγλου και Α. Χαρίτση, μιλώντας για τα στοχευμένα επιδόματα που έδωσε η κυβέρνηση: «Ηταν ένα κενό από το οικονομικό επιτελείο μας που δεν γνώριζε ότι πραγματικά η αγορά έχει πάρει μια μεγάλη ανάσα».

Βέβαια, όλοι αυτοί, μαζί με όλο τον ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι τις 24 Ιουνίου μιλούσαν για μια Ελλάδα που πεινάει, που φτωχοποιείται και ζει… χειρότερα απ’ ό,τι ζούσε επί ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ.! Καταστροφολογούσαν ασύστολα. Αλλοι συνειδητά, άλλοι από άγνοια κι έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα. Οι πρώτοι παραποιώντας σκόπιμα την πραγματικότητα, «πειράζοντας» ακόμα και στοιχεία της Eurostat ή της ΕΛ.ΣΤΑΤ. Οι δεύτεροι χωρίς να βλέπουν π.χ. ότι τα τριήμερα «βούλιαζαν» όλοι οι προορισμοί με πληρότητες κοντά στο 100% ή ότι αυξάνονται οι καταθέσεις σε λογαριασμούς που έχουν 5.000-50.000 ευρώ. Τους δείκτες της οικονομίας ή τις αλλεπάλληλες αναβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας της ελληνικής οικονομίας είναι προφανές ότι δεν μπορούσαν να τις διαβάσουν. Εδώ κοτζάμ «επιτελείο» και δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τους φορολογικούς συντελεστές από τα φορολογικά έσοδα.

Ο,τι δεν κατάλαβε ή παραποίησε ένα κόμμα με 4,5 χρόνια κυβερνητικής εμπειρίας, το κατάλαβε η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας. Η οποία και δεν ανέχθηκε ούτε το «μαύρο» ούτε την κινδυνολογία ούτε την άγνοια ούτε τη νέα προσπάθεια εξαπάτησής της. Το ερώτημα όμως παραμένει το ίδιο: Τι άνθρωποι είναι αυτοί;

Ανεβάζει στροφές και η Δικαιοσύνη

Μάλλον πρέπει να αλλάξουν τα σχέδιά τους ο Η. Κασιδιάρης, ο Δ. Κουφοντίνας, αλλά και πολλοί άλλοι ποινικοί κατάδικοι. Ο Κασιδιάρης σχεδιάζει να αποφυλακιστεί σε περίπου σε ένα χρόνο και να αναλάβει πάλι πιο ενεργό πολιτικό ρόλο. Λογαριάζει όμως χωρίς τον Γ. Φλωρίδη. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο νέος υπουργός Δικαιοσύνης ετοιμάζει νομοσχέδιο με το οποίο αυστηροποιούνται οι όροι αποφυλάκισης καταδικασμένων ως μέλη εγκληματικών οργανώσεων, αλλά και βιαστών ή παιδεραστών. Στο ίδιο νομοσχέδιο θα προβλέπεται ότι όλες οι δίκες θα τελειώνουν το αργότερο σε 500 μέρες. Οταν υπάρχει πολιτική βούληση, φαίνεται.

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Αληθεύει ότι στον ΣΥΡΙΖΑ η μία τάση περιμένει την άλλη, ώστε να ξέρουν ποιοι θα «παραμερίσουν» πρώτοι;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Στα… προσεχώς στην οθόνη της Κουμουνδούρου «Το τρένο της μεγάλης φυγής»;