Μιας και δεν ζούμε στη δεκαετία του ’60, με τους πολέμους στην Αλγερία και με τους στρατηγούς να εξυφαίνουν πραξικοπήματα κατά του Ντε Γκολ, αυτή τη φορά ο «σωτήρας» δεν θα βρεθεί στο πρόσωπο ενός λοχία, αλλά στην καλοχτενισμένη «κουπ» της Μαρίν Λεπέν, την οποία όλο και περισσότεροι βλέπουν ως το μικρότερο κακό (μέχρι να διαπιστώσουν ότι δεν είναι).

Μήπως έβαλε κι ο Μακρόν το χέρι του για να βγάλει τα μάτια του, με τις αντιδημοφιλείς μεταρρυθμίσεις στα εργασιακά, το Ασφαλιστικό, με τις πολιτικές υπέρ των πλουσίων και με την κατά γράμμα εφαρμογή των συμβουλών του φίλου του Σαρκοζί στην καταστολή των «Κίτρινων Γιλέκων»; Σίγουρα είναι κι αυτό. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο Μακρόν δεν ήρθε στον κόσμο της πολιτικής για να διδάξει την αγάπη. Ηρθε για να μετασχηματίσει τη χώρα με τον τρόπο που ονειρεύονται οι βιομήχανοι της Medef, οι τραπεζίτες και γενικώς οι εγχώριες ελίτ. Κι αυτά τα πειράματα κοινωνικής μηχανικής έχουν κόστος. Ενίοτε βαρύ.

Σύμφωνα με ακριτομυθίες προεδρικών συμβούλων στον γαλλικό Τύπο, στην παρούσα φάση ο Μακρόν ακούει τους πάντες προσπαθώντας να κατανοήσει τις περίπλοκες αιτίες του κοινωνικού αναβρασμού, προτού λάβει αποφάσεις. Πρώτιστο μέλημά του είναι η «βιώσιμη αποκατάσταση της τάξης», ει δυνατόν χωρίς μόνιμη παρουσία 45.000 αστυνομικών στους δρόμους. Δύσκολα θα το πετύχει χωρίς να αναιρέσει τον βαθύ εαυτό του, που το 2017 διατυμπάνιζε ότι η ελεύθερη επιχειρηματικότητα θα μειώσει τις ανισότητες και το ρατσισμό στα προάστια. «Τα προβλήματα της χώρας είναι τόσο βαθιά, ώστε απαιτούνται δομικές αλλαγές μακροπρόθεσμου ορίζοντα», τόνισε ο κοινωνιολόγος Ολιβιέ Γκαλάν. Οι οποίες (αλλαγές) μάλλον προσκρούουν στην ατζέντα Μακρόν. Σκούρα τα πράγματα…