Τη μεγάλωσα σχεδόν μόνη μου. Μένει στης αδελφής μου, στην Αθήνα, στέλνω 400 ευρώ το μήνα. Το παιδί μου δεν θέλει χαρτζιλίκι. Εργάζεται νυχτερινή νοσοκόμα. Μαθαίνει κιόλας. Μόλις τελειώσω από αυτή δουλειά, τρέχω να πλύνω πιάτα στην κουζίνα εστιατορίου, ως τη μία το βράδυ. Παίρνω 450 ευρώ. Ευτυχώς τρώμε ό,τι μένει στο εστιατόριο. Εχετε πάει να ψωνίσετε στο super market; Πού πάει τις τιμές η Ευρωπαϊκή Ενωση; Μήπως ο Κυριάκος επαναφέρει το κοινωνικό τιμολόγιο; Μας έκαψε το ρεύμα. Πώς θα βγάλουμε το χειμώνα που έρχεται;».

Μόλις είχα διαβάσει ότι η κυβέρνηση πράττει «τα δέοντα» και θα «κάνει οριζόντια έκπτωση στους λογαριασμούς του ρεύματος». Της το είπα κι έλαμψε το πρόσωπό της. Οσο για την ακρίβεια που απέδωσε στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τι να της πω; Να της μιλούσα για υποδομές; Της είπα πως εισάγουμε πατάτες από την Κύπρο, κρεμμύδια, φακές και φασόλια από την Τουρκία, πορτοκάλια και λεμόνια από την Αργεντινή, ακτινίδια από την Αυστραλία , καρπούζια από την Ισπανία και το αργίτικο πεπόνι έχει όσο μισό κιλό κρέας – κι είμαστε ντάλα καλοκαίρι! Τρέλα μού έρχεται.

Της είπα ότι βλέπω τις πορτοκαλιές στη Αργολίδα να ξεπατώνονται γιατί δεν αποδίδουν, ότι περνώντας στην εθνική οδό βλέπω είτε «φυτεμένα» φωτοβολταϊκά -πάλι καλά- είτε χέρσες εκτάσεις, ότι στην μέσα Κρήτη, τα καλοκαίρια, που χαιρόμουνα ότι στο σπίτι του παππού μου είχαμε όλα τα καλά του κόσμου, έχει ερημώσει ο τόπος. Η πρωτογενής παραγωγή στην Ελλάδα φθίνει. Παλιά είχαμε ως και ελληνικά εργοστάσια κατασκευής ηλεκτρικών ειδών -ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΣΚΙΜΟ- και τώρα δεν βγάζουμε… καρφίτσες. Οτι κάναμε εξαγωγή βαμβακερά υφάσματα και τώρα όλα έρχονται από τον αστερισμό Κίνα; Οτι εισάγουμε σχεδόν τα πάντα, γιατί μας έρχονται… φτηνότερα! Της λέω για τον πόλεμο… στην Ουκρανία. Ολοι, όμως, ξέρουμε πως ό,τι ακριβαίνει, ακόμη κι αν λείψει ο λόγος «της ανηφόρας» του, στην Ελλάδα ποτέ δεν κατεβαίνει…

Εν τω μεταξύ, η κυρία Αργυρώ, προκομένη και γρήγορη, έχει τελειώσει το στρώσιμο του κρεβατιού, το σκούπισμα και το ξεσκόνισμα του δωματίου, άλλαξε και τις πετσέτες. Ηρθε και στάθηκε μπροστά μου, χαμογελαστή: «Θέλετε κάτι ακόμη; Εσείς ξέρετε καλύτερα τι γίνεται», μου λέει. «Πέστε τα και στον Κυριάκο, αν τον δείτε. Καλή μέρα να έχετε. Να μας ξανάρθετε. Και ευχαριστούμε που μας ακούσατε».

Ευθύνη που μου βάζει η κυρία Αργυρώ! Τι καλύτερα ξέρω εγώ; Να μεταφέρω όσα μου είπε. Δηλαδή, όλα όσα θα μου έλεγαν όλες οι Αργυρώ του τόπου μας, Κυριάκο.