Η ομάδα των Δομάζου, Σιδέρη έχασε για ένα τσακ την πρόκριση στο Μεξικό το 1970, αλλά κανείς δεν χάρηκε για την καταδικαστική ισοπαλία με τη Ρουμανία. Οσο κι αν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα του Γουέμπλεϊ μύριζε δικτατορική προπαγάνδα, κανείς δεν τα έβαψε μαύρα με τον άθλο του Παναθηναϊκού.

Οπως, τρία χρόνια νωρίτερα, κανείς δεν πανηγύρισε λιγότερο το ευρωπαϊκό Κύπελλο της ΑΕΚ στο Καλλιμάρμαρο επειδή στις κερκίδες καθόταν ο Παττακός. Στο Ιράν η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη, επειδή δεν πρόκειται για μια περαστική δικτατορία, αλλά για ένα καταπιεστικό, αναχρονιστικό καθεστώς, σχεδόν μισού αιώνα, με αξιόλογη λαϊκή βάση.

Κι επιπλέον, το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εμπλέκεται με τις εθνικές μειονότητες. Το ψυχόδραμα των Ιρανών ποδοσφαιριστών στο Κατάρ -οι οποίοι δεν έψαλλαν τον εθνικό ύμνο στο πρώτο ματς αλλά το έκαναν στα δύο επόμενα- κορυφώθηκε με τη συγγνώμη του μεσοαμυντικού, Σαεϊντ Εζατολαχί, προς τον ιρανικό λαό για την ήττα-αποκλεισμό από τις ΗΠΑ. Αυτός ο λαός όμως δεν είναι ούτε πολιτικά ούτε εθνικά ομοιόμορφος.

Την ώρα που μπήκε το γκολ του Πούλισιτς, στη γενέτειρα της 22χρονης Μαχσά Αμινί, το Σαγκέζ, αλλά και σε άλλες πόλεις του ιρανικού Κουρδιστάν, πολύς κόσμος πανηγύριζε με κορναρίσματα, ιαχές στους δρόμους και πυροτεχνήματα. Πρόκειται για επαρχίες όπου το ζήτημα των γυναικείων δικαιωμάτων συμπλέκεται αξεδιάλυτα με το θέμα της αυτονομίας και τις παράλληλες επιχειρήσεις του ιρανικού στρατού κατά Κούρδων ανταρτών, όπως εκείνες που διεξάγουν οι Τούρκοι σε Ιράκ-Συρία.

Με τον αποκλεισμό χάρηκαν όμως και μη κουρδικής καταγωγής Ιρανοί, που μπήκαν στον κόπο να ταξιδέψουν στο Κατάρ για να εκφραστούν πιο ελεύθερα. «Αυτή δεν είναι η Team Melli (η “εθνική ομάδα”, όπως την λένε στο Ιράν) αλλά η Team Mullah (η “ομάδα των μουλάδων”)», είπε ένας από αυτούς στο Reuters.