«Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους.

Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».

Υπαινίσσεται ότι από τότε που «παραμέρισε στο κύμα» ο Τσίπρας, ξεμείναμε από θέματα. Οτι η παρουσία του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα μετά από ήττες, που δεν έχουν προηγούμενο από Μεταπολιτεύσεως, ήταν η λύση στην αρθρογραφία και στα ρεπορτάζ. Φοβάμαι ότι κάνει λάθος, γιατί οι επίγονοί του δεν υπάρχει περίπτωση ούτε να μας απογοητεύσουν ούτε και να μας κάνουν να πλήξουμε. Αυτή τη στιγμή ταλανίζονται με το πότε θα εκλεγεί ο νέος αρχηγός.

Να πάνε με τον Φάμελλο στις αυτοδιοικητικές, τον Οκτώβρη, ώστε να μείνει στα χέρια του ο «μουτζούρης» του προαναγγελθέντος αποτελέσματος, ή να το τραβήξουν ως τις ευρωεκλογές, του χρόνου, με τον προσωρινό πρόεδρο επιφορτισμένο να ανασυντάξει και να αναδιαρθρώσει το κόμμα, μη τυχόν πετύχουν καλύτερη επίδοση στις ευρωεκλογές; Πιστεύω ότι σύντομα θα το πάρουν απόφαση για το επικείμενο ξύλο που θα φάνε τον Οκτώβρη, οπότε θα περάσουν στην εκλογή, ίσως όχι με διάδοχο ανάλογου παγκόσμιου εκτοπίσματος Τσίπρα, αλλά τέλος πάντων θα βολευτούν.

Το σημαντικό, όμως, είναι με ποια στρατηγική θα πάνε και ποια θα αφήσουν. Θα μείνουν στον αναπαλαιωθέντα ακτιβισμό του 2012; Θα κατεβάσουν κοόρτεις «αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα για μια ανανεωμένη ριζοσπαστική Αριστερά ή θα αποφασίσουν να δουν τι κάνει η ευρωπαϊκή Αριστερά στην Ευρώπη; Δεν θα έλεγα ότι τα πάει περίφημα κι αυτή, έχοντας σημάνει γενική αποχώρηση, αλλά τουλάχιστον να έχουν έναν μπούσουλα.

Μετά μπαίνει και το μέγα δίλημμα: Ποιος ή ποια από τους φερόμενους τέσσερις υποψηφίους μπορεί να τραβήξει το κάρο, αφού ο Τσίπρας άφησε το κόμμα… σκορδαλιά δίχως σκόρδο. Και γιατί να το κρύψουν άλλωστε; Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκαταστάθηκε στου Μαξίμου ως κόμμα μονοκράτορος και τώρα μπορεί να γίνει σκόρδο… η κ. Αχτσιόγλου; Συγκινήθηκα μέχρι δακρύων ακούγοντας τη Βουλή να μας λέει «για τον δύσκολο, αλλά πλέον όμορφο ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ». Ηγουν, τουτέστιν δηλαδή, θα έχουμε συνέχεια της κλάψας, της μιζέριας και των αυτοκτονικών τάσεων, διατεινόμενοι ότι θα μας σώσουν από τη δυστυχία τού να έχουμε κυβέρνηση Μητσοτάκη;

Αδύνατον, όπως κι εσείς βλέπετε, να αποδεχθούν το εκλογικό αποτέλεσμα. Και να είχε επισυμβεί μία φορά η συντριβή, να πεις ότι αυταπατώνται, κατά την παράδοση που τους άφησε ο τέως. Αλλά εδώ είχαμε και βελτιωμένη τη συντριβή, εντός μηνός, πέραν πάσης αμφισβητήσεως.

Είναι αυτό που λέμε: Η Δημοκρατία τρέχει από τα μπατζάκια του ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε το ζήτημα δεν είναι τι ψήφισε το 41% των Ελλήνων, αλλά τι ψήφισε το εκλεκτό, αγωνιστικό, συντροφικό 17%. Οσο πάει γίνεται και… καλύτερο. Οχι;