Ο Χάνσεν, έχοντας σπουδάσει στην Αθήνα και μελετώντας τα ιερά που περιέβαλαν τον Παρθενώνα, του έδωσε τη μορφή του Ερεχθείου. Απέδωσε στο μέγαρο του Kοινοβουλίου την ιδέα της Δημοκρατίας -που υπηρετεί- με το ύφος της αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής. Για να κάνει ακόμη πιο ορατή τη σύνδεση, στην είσοδό της τοποθέτησε το τεράστιο άγαλμα της Αθηνάς. Στο πιο ιστορικό τμήμα της Βιέννης προβάλλει ένας υπέρλαμπρος αρχαιοελληνικός ναός, κάνοντας υπερήφανους τους Βιεννέζους.

Αυτά σκέφτομαι όταν περνώ μπροστά από τη νεοκλασική τριλογία, που κοσμεί το κέντρο της πρωτεύουσας της Ελλάδας. Πρώτο, το μαρμάρινο Μέγαρο της Ακαδημίας των Αθηνών, χάρη στη μεγάλη δωρεά του Σίνα, το 1856. Ονομάστηκε «Σιναία Ακαδημία», αλλά ήδη το όνομα του εθνικού ευεργέτη πέρασε στη λήθη. Τα σχέδιά της, επίσης, εκπόνησε ο αρχιτέκτονας Θεόφιλος Χάνσεν. Θα μπορούσατε να φανταστείτε την αυστριακή Βουλή να περιβάλλεται από λευκούς τσίγκους; Ούτε λόγος! Στους τσίγκους κατέφυγαν οι ακαδημαϊκοί για να προφυλάξουν το Μέγαρο από τη συνεχή κακοποίηση. Πόσες φορές να καθαρίσουν τους μαρμάρινους τοίχους από τα άθλια συνθήματα της ασεβούς Αριστεράς που βανδαλίζει τα πάντα στο κέντρο της Αθήνας;

Ακολουθεί το κεντρικό κτίριο του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με τα λαμπρά προπύλαια. Αρχιτεκτόνημα του Χανς Κρίστιαν Χάνσεν -αδελφού του Θεόφιλου-, διακοσμημένο με τη μνημειακή ζωγραφική του Karl Rahl. Αυτές τις μέρες -που πρόβλημα ορθοπαιδικό με κρατάει στο σπίτι- αναρωτιέμαι αν η τελευταία κουρελαρία-κόκκινο πανό, που είχε κρεμαστεί μπροστά στο κτίριο, έχει κατέβει. Λίγες φορές θυμάμαι την ιστορική πρόσοψή του, χωρίς κόκκινα και μαύρα «επαναστατικά» συνθήματα -π.χ. για τον Κουφοντίνα- και σχεδόν ποτέ καθαρές τις μαρμάρινες βάσεις, στις οποίες υψώνονται οι ανδριάντες στον περίβολό του. Ο σεβασμός στο πανεπιστήμιο και στη γνώση δεν συμπορεύονται με την άκρα Αριστερά που αφήνει τη μουντζούρα, ως «επαναστατική πράξη», παντού.

Τέλος, το εμβληματικό μαρμάρινο Βαλλιάνειο Μέγαρο -δωρεά των τριών απόδημων αδελφών Παναγή, Μαρίνου και Ανδρέα Βαλλιάνου- είναι η ιστορική Εθνική Βιβλιοθήκη. Οικοδομήθηκε κι αυτή σε σχέδια του Θεόφιλου Χάνσεν, με επιβλέποντα μηχανικό τον Τσίλερ. Οι πλευρικοί τοίχοι φιλοξενούν «μουντζούρες». Στον μικρό κήπο, στην πίσω όψη, βρίσκουν καταφύγιο εξαρτημένοι από ουσίες, περιμένοντας τα «βαποράκια».

Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα θα υπήρχε αυτή η αρχιτεκτονική τριτολογία-κόσμημα και θα τολμούσαν αναρχικοί, αλληλέγγυοι και ακτιβιστές της καταστροφής να τη βανδαλίζουν, ατιμώρητοι; Το κυριότερο: Θα τολμούσαν να το κάνουν, αν θα αντιμετώπιζαν την κατακραυγή των πολιτών; Πολιτισμός δεν είναι να γίνονται αριστερές μουσικές συγκεντρώσεις στα Προπύλαια «κατά του πολέμου», γενικώς. Οπως είπε ο Κοραής, πολιτισμός είναι όταν η ζωή μας εμπνέεται και ταυτίζεται με την πνευματική καλλιέργεια, το σεβασμό στην Τέχνη και την αισθητική.

Qui tacet, consentit (Ο σιωπών συναινεί…).