Τουτέστιν «ο» πρωθυπουργός κ. Μελόνι («il» presidente del consiglio, Meloni) αντί του βιολογικώς ορθού «η πρωθυπουργός» («la» presidente κ.λπ.). Αραγε πώς θα ακουγόταν στη δική μας αρχηγό του κράτους να την προσφωνούν «ο πρόεδρος κ. Σακελλαροπούλου»; Μάλλον θα το θεωρούσε κακόγουστη προσβολή. Στην Ιταλία όμως αποτελεί γλωσσικό θεσμικό έθιμο να χρησιμοποιείται μόνο το αρσενικό άρθρο σε δημόσια αξιώματα. Κάτι που αποκαλύπτει τις ρίζες μιας βαθιάς ανδροκρατικής κουλτούρας από καταβολής του σύγχρονου ιταλικού κράτους (1870). Στην Ιταλία είναι συνηθισμένο να αποκαλούν τα θηλυκά μέλη της κυβέρνησης «ο» υπουργός αντί «η» υπουργός, ενώ ακόμη και στον νομικό κλάδο θεωρείται σόλοικο να πεις «l’avvocata» (η δικηγόρος). Πάντοτε «ο» δικηγόρος (l’avvocato), ό,τι κι αν προσδιορίζει η ταυτότητα.

Οι νέες γενιές δυσφορούν με αυτόν τον αναχρονισμό κι έχουν αρχίσει να τον καταστρατηγούν συστηματικά. Ως φορέας βαθιά συντηρητικών αξιών, η 45χρονη πρωθυπουργός επέμενε να την αποκαλούν «ο» πρόεδρος ακόμη και ως αρχηγός των «Αδελφών της Ιταλίας».

Οι τελευταίοι που σήκωσαν μπαϊράκι στα σεξιστικά diktat ήταν το συνδικάτο των εργαζομένων στην κρατική ραδιοφωνία-τηλεόραση της RAI (Usigrai). Kάλεσαν τους συναδέλφους τους να μην υποκύψουν στον εκβιασμό να αποκαλούν με το στανιό «ο» πρωθυπουργός τη Μελόνι και να τηρήσουν των εσωτερικό κώδικα δεοντολογίας της Βενετίας, που κάνει σαφή αναφορά στη χρήση του σωστού γένους σε ό,τι αφορά τα φυσικά πρόσωπα.

Η διαμάχη πήρε διαστάσεις, καθώς μέλη της συντηρητικής ιταλικής Ακαδημίας είπαν ότι θεωρούν ορθή τη χρήση του αρσενικού για τις γυναίκες αξιωματούχους, ενώ η φεμινίστρια συγγραφέας Μικέλα Μούρτζια επιτέθηκε στην πρωθυπουργό, κατηγορώντας την ότι όχι μόνο διαστρεβλώνει την ιταλική γλώσσα, αλλά αποκαλύπτει και τον εξουσιαστικό χαρακτήρα της.