Ηταν Μάρτιος του 2016 όταν μια διπλή τρομοκρατική επίθεση στο αεροδρόμιο του Ζάβεντεμ και στο μετρό του Μαλμπέκ στο κέντρο της βελγικής πρωτεύουσας σκόρπισε το θάνατο. Συνολικά 32 άνθρωποι σκοτώθηκαν και εκατοντάδες τραυματίστηκαν από τις βομβιστικές επιθέσεις, την ευθύνη των οποίων ανέλαβε το Ισλαμικό Κράτος. Οι επιζώντες ακόμα και σήμερα, έξι χρόνια μετά, αντιμετωπίζουν σοβαρά σωματικά και ψυχολογικά προβλήματα. Κάποιοι δεν κατάφεραν ποτέ να συνέλθουν, όπως η 17χρονη τότε Shanti De Corte που υπέφερε από κατάθλιψη και κρίσεις πανικού, επιχείρησε δύο φορές να αυτοκτονήσει και τελικά πριν από λίγους μήνες επέλεξε το δρόμο της ευθανασίας.

Τα βελγικά ΜΜΕ ασχολούνται, όπως είναι φυσικό, εκτεταμένα με την κάλυψη της δίκης, δίνοντας χώρο στις προσωπικές ιστορίες των επιζώντων και των συγγενών των θυμάτων να ακουστούν ξανά. Τι ζητούν τώρα; Ιατρική και ψυχολογική υποστήριξη, αλλά πάνω από όλα δικαιοσύνη. «Ελπίζω να υπάρξει δίκαιη απόφαση για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στις ζωές μας, αν και ποτέ δεν θα ξεχάσουμε», λέει στο AP η Τζοάνα Μεταλα. Ηταν 6 μηνών έγκυος και καθ’ οδόν για τη δουλειά της, όταν εξερράγη η βόμβα στο μετρό. Τραυματίστηκε σοβαρά, αλλά επέζησε όπως και το μωρό της. «Θα είναι μια πολύ δύσκολη διαδικασία, αλλά ίσως μας χαρίσει λίγη γαλήνη», συμπληρώνει.

Στην Αθήνα αυτόν τον καιρό έχει ξεκινήσει η δίκη για τη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, 4,5 χρόνια μετά τη μοιραία εκείνη μέρα. Δεν υπάρχουν κοινά στις δύο ιστορίες, εκτός από τον μεγάλο αριθμό των θυμάτων, την ιστορικότητα της διαδικασίας και την απέραντη, συνεχιζόμενη οδύνη των επιζώντων και όσων έχασαν για πάντα τους αγαπημένους τους. Οι καταθέσεις τους είναι συγκλονιστικές και ο πόνος αβάσταχτος. Είναι μια διαδικασία που πρέπει να φθάσει μέχρι το τέλος χωρίς παρελκυστικές τακτικές και αδικαιολόγητες καθυστερήσεις. Για να αποδοθεί δικαιοσύνη.