Τον Μάιο ο Ερντογάν κέρδισε καθαρά τις βουλευτικές και προεδρικές εκλογές, με το γνωστό ανατολίτικο μίγμα σκληρής καταπίεσης, απαραίτητων συμμαχιών και εξαγοράς ψήφων. Τα εσωτερικά μέτωπα δείχνει να τα έχει κλείσει. Γι’ αυτό τον βλέπουμε να δραστηριοποιείται μόνο στο εξωτερικό (Γάζα, Ουκρανία, Μεταναστευτικό, Κεντρική Ασία, Αφρική, ως εκεί που φτάνουν τα… σύνορα της καρδιάς του). Αφού τακτοποιήσει όσο πιο αθόρυβα γίνεται και το ζήτημα της Ελλάδας (αυτό ερμηνεύστε το όπως θέλετε – σήμερα δεν θα μπούμε στον πειρασμό να σχολιάσουμε τα της επίσκεψής του), ο Ερντογάν θα προσπαθήσει να ολοκληρώσει τον κύκλο των κατακτήσεων με το πιο βαρύτιμο τρόπαιο: την… Αλωση της Πόλης.

Η βασιλίδα πάρθηκε μεν το 1453, αλλά χάθηκε το 2019 από τον «άπιστο» (δηλαδή «γκιαούρη») κεμαλιστή Εκρέμ Ιμάμογλου, στο πρόσωπο του οποίου ο αρχηγός του ΑΚΡ βλέπει τον πλέον επικίνδυνο αντίπαλο. Προσπάθησε να του βάλει δικαστικές τρικλοποδιές, αλλά απέτυχε. Τον Μάρτιο του 2024, όμως, ο «σουλτάνος» έχει αρκετές πιθανότητες να τον εκθρονίσει, καθώς η ετερόκλητη αντι-ερντογανική συμμαχία του 2019 αποτελεί παρελθόν. Συνεχίζοντας την αυτόνομη πορεία της, η «λύκαινα» Μεράλ Ακσενέρ του IYI Parti ανακοίνωσε ότι θα κατεβάσει δικό της υποψήφιο δήμαρχο στην Πόλη.

Ομοίως, οι Κούρδοι, που έχουν εξοργιστεί με τις εθνικιστικές κορόνες των κοσμικοκεμαλικών ηγετών, Κιλιτσντάρογλου και Οζγκιούρ Οζέλ. Μια αντιπολίτευση σπασμένη στα τρία ο Ερντογάν μπορεί ευκολότερα να την αντιμετωπίσει, αν και οι δημοσκοπήσεις στις αρχές του φθινοπώρου έδειχναν τον χαρισματικό Ιμάμογλου να νικά τόσο τον διαβόητο υπ. Εσωτερικών, Σουλεϊμάν Σοϊλού, όσο και τον μετριοπαθέστερο υπ. Περιβάλλοντος, Μουράτ Κουρούμ, ή τον γαμπρό του Ερντογάν, Σελτζούκ Μπαϊρακτάρ. Για τον Ταγίπ, όμως, η «ανακατάληψη» της «δικής του Πόλης», όπου μεγάλωσε, έγινε δήμαρχος και ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα, είναι θέμα τιμής.