Η είδηση του θανάτου του επιβεβαιώθηκε από τον Ουκρανό πρέσβη στην Ελλάδα, Σεργκέι Σουτένκο (στην ΕΡΤ, στην εκπομπή του Γιώργου Κουβαρά).

Βέβαια, ακόμα και τώρα, θα βρεθούν πολλοί που δεν θα πιστέψουν τον Ουκρανό πρέσβη, θα τον αμφισβητήσουν, ίσως να πουν πως είναι fake news και πως ο Μιχαήλ ζει κάπου στη Χαβάη, πως όλα είναι προπαγάνδα των Ουκρανών ναζιστών για να διαβάλουν τον Πούτιν. Οπως δεν πίστεψαν και τον ίδιο τον στρατιώτη όταν απευθύνθηκε στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

«Καλημέρα, αξιότιμα μέλη της ελληνικής Βουλής. Απευθύνομαι σε εσάς ως Ελληνας στην καταγωγή. Λέγομαι Μιχαήλ. Ο παππούς μου πολέμησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατά των ναζιστών. Τραυματίστηκε τρεις φορές. Εγώ γεννήθηκα στη Μαριούπολη και συμμετέχω στην άμυνα της πόλης από τους Ρώσους ναζιστές. Δεν θα μιλήσω για τις δυσκολίες που έχουμε στην ουκρανική άμυνα μέσα από το Τάγμα Αζόφ, αυτό είναι το χρέος μου έναντι της πόλης μου, είναι το χρέος μου ως άνδρας. Πρέπει να μιλήσω για τις καταστροφικές συνθήκες στις οποίες βρίσκεται η ειρηνική Μαριούπολη».

Ολοι θυμόμαστε τις αντιδράσεις που ακολούθησαν, κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους δορυφόρους του. Τον είπαν ναζιστή, ακροδεξιό, αγνόησαν κάθε εξήγηση για το τι σημαίνει να πολεμάς για την πατρίδα σου και το τι είναι ή δεν είναι σήμερα το Τάγμα Αζόφ. Επιστρατεύτηκαν τα φιλοπουτινικά τρολ του Διαδικτύου για να τον περιγελάσουν, τον είπαν όργανο της προπαγάνδας, έφτασαν να σχολιάζουν κοροϊδευτικά μέχρι και την εμφάνισή του. Από την ασφάλεια του σπιτιού τους και την ανωνυμία του υπολογιστή τους βέβαια.

«Κατάφεραν να φυτέψουν την ιδέα που απέτρεψε τους Ελληνες να δουν έναν Ελληνα να τους απευθύνεται. Είδαν ένα μέλος του Τάγματος Αζόφ να τους απευθύνεται. Αυτή είναι η μεγαλύτερη απογοήτευσή μου», ανέφερε ο κ. Σουτένκο, αλλά κανενός ιεροκήρυκα της ελληνικής Αριστεράς το αφτί δεν ίδρωσε.

Διότι, βλέπετε, στην Ελλάδα οι επαγγελματίες ειρηνιστές είναι με τον άνθρωπο γενικώς και αορίστως, όχι με το θύμα ειδικώς και συγκεκριμένα. Οι επαγγελματίες ειρηνιστές θρηνούν τα κτίρια της Μαριούπολης, όχι τους ανθρώπους που πεθαίνουν.

Οι επαγγελματίες ειρηνιστές, αν ποτέ βρεθούν σε θέση αμυνόμενου, όπως τώρα οι Ουκρανοί πολίτες, δεν θα πολεμήσουν, αλλά θα παραδοθούν και θα ζητήσουν παγκόσμια ειρήνη.

Οι επαγγελματίες ειρηνιστές, αν τύχει να βρεθούν στο μέτωπο, θα κοιτάνε πρώτα τα κομματικά διαπιστευτήρια και θα χύσουν τα δάκρυά τους μόνο για τους νεκρούς συντρόφους. Οχι για τους άγνωστους στρατιώτες που έλεγαν ότι το όνομά τους ήταν Μιχαήλ.