Οι «παραγωγοί» τους ουκ ολίγοι. Τόσοι, ώστε να είναι πιο εύκολο να κατονομάσει κανείς αυτούς οι οποίοι δεν έχουν εκστομίσει κάποια απ’ αυτά. Με τα «μαργαριτάρια» του Α. Τσίπρα εκδίδεται τόμος. Ενώ με του Π. Πολάκη εκδίδεται ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια. Για να μείνω μόνο στους κορυφαίους.

Το τελευταίο διάστημα όμως έχουν «διακριθεί» ιδιαιτέρως δύο από τα κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γ. Τσίπρας και ο Χρ. Σπίρτζης. Από τα πολλά του «εξαδέλφου», οι εξελίξεις ανασύρουν βιαίως στην επιφάνεια τη μνημειώδη ατάκα του ότι «η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός». Η προκλητικότητα της Τουρκίας έφτασε στο σημείο προχθές να οδηγήσει και σε ανόητες ενέργειες, όπως η δοκιμή με την εκτόξευση βαλλιστικού πυραύλου. Το πόσο ανόητη ήταν αυτή η ενέργεια φαίνεται -εκτός των άλλων-  και από τις ενοχλημένες επίσημες ή ανεπίσημες αντιδράσεις χωρών όπως το Ισραήλ, η Αίγυπτος, η Βουλγαρία και η Ρουμανία. Ομως, το λάθος έγινε. Οπως μπορεί να γίνει και το ατύχημα ή το «ατύχημα», ή μια ακόμα πιο μεγάλη ανοησία με πρωτοβουλία του Τ. Ερντογάν. Τι δείχνουν όλα αυτά; Οτι η στρατηγική της κυβέρνησης να ενισχύσει σημαντικά την αμυντική ισχύ της χώρας είναι πέρα για πέρα σωστή. Το έχει καταλάβει η Τουρκία, η οποία δεν κρύβει τη δυσαρέσκειά της -την οποία έχει κάνει και «επιχείρημα» στις συνομιλίες της με τις ΗΠΑ και την Ε.Ε.- γιατί έχει αλλάξει ο συσχετισμός των δυνάμεων στο πεδίο και κυρίως στον αέρα. Κι έτσι αναγκάζεται να δοκιμάζει πυραύλους ή να γδύνει βασανισμένους μετανάστες, για να κατηγορήσει μετά την Ελλάδα.

Δεν το κατάλαβε ποτέ όμως ο Γ. Τσίπρας (την εκδοχή να ήξερε τι ακριβώς έλεγε την αποκλείω για λόγους αρχής, καθώς σε αυτήν την περίπτωση θα έπρεπε να ενταχθεί σε άλλη κατηγορία). Και δεν το κατάλαβε, ούτε το καταλαβαίνει -εφόσον δεν βρήκε μια ευκαιρία να το επανορθώσει- ακόμα και τώρα. Σε αυτές τις ακραία επικίνδυνες συνθήκες που έχει δημιουργήσει ο απελπισμένος αναθεωρητισμός του Τ. Ερντογάν. Την ίδια στιγμή όμως, το καταλαβαίνει η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, η οποία αξιολογεί τα εθνικά θέματα πάρα πολύ ψηλά στα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας. Κι όπως έδειξε η πρόσφατη δημοσκόπηση της ALCO για τον Alpha, το 43% εμπιστεύεται τον Κ. Μητσοτάκη για τη διαχείριση των εθνικών θεμάτων και μόλις το 17% τον Α. Τσίπρα…

Το δεύτερο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που «ιδρώνει τη φανέλα» της ομάδας των «πολιτικών μαργαριταριών» είναι ο κ. Σπίρτζης. Ο οποίος, εκτός της «αγωνιστικής» στάσης που έδειξε όταν η ΕΛ.ΑΣ. εξάρθρωσε τρεις εγκληματικές συμμορίες που είχαν καταλάβει σχεδόν τη μισή φοιτητική εστία στου Ζωγράφου, είχε και τη φαεινή, πλην εντελώς επιπόλαιη απαίτηση να δοθούν στη δημοσιότητα και τα 213 ονόματα που φέρονται να εμπλέκονται στο άθλιο κύκλωμα του κτήνους που λέγεται Μίχος. Η «αστοχία υλικού» που εμπεριείχε αυτή η «ζηλωτική» δήλωσή του, στο όνομα της μη συγκάλυψης (όταν έπαιζε το χυδαίο χάσταγκ), ανάγκασε τον εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ να βγει την ίδια μέρα και να πει ότι πρέπει να δοθούν στη δημοσιότητα τα 10 ονόματα για τα οποία υπάρχουν πιο «δεμένα» στοιχεία. Ο κ. Σπίρτζης προσπέρασε με μεγάλη άνεση το καταφανές «άδειασμά» του και χθες είπε το κορυφαίο: Να καταργηθούν η πανεπιστημιακή αστυνομία, η ΔΡΑΣΗ, η ΟΔΟΣ και οι Μαύροι Πάνθηρες, δηλαδή όλα «τα άθλια σώματα που έχει δημιουργήσει η Ν.Δ. στην ΕΛ.ΑΣ.». Και το είπε αυτό την ώρα που το 82% της κοινωνίας ανησυχεί πολύ για την αύξηση της εγκληματικότητας…

Να, λοιπόν, η παραφρασμένη απάντηση στο αγωνιώδες και ιστορικό ερώτημα του τσοπάνη, «με τον ήλιο τα βγάζω, με τον ήλιο τα βάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;». Οσο ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου, είναι καταδικασμένος να βλέπει τα τρένα να περνούν και να εκτονώνεται στη «Λέσχη Παρνασσός της… Ασχετοσύνης».

ΑΙΧΜΗ

ΑΥΤΟΓΚΟΛ

Προ διημέρου, η ευρωκοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής τον Δ. Παπαδημούλη, πανηγύριζε για τη «μεγάλη νίκη». Ποια ήταν αυτή; Το Ευρωκοινοβούλιο απέρριψε την απαλλαγή της Frontex από ευθύνες για την παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού. Οι ιαχές των πανηγυρισμών ήταν πιο δυνατές από τις αντίστοιχες που ακούστηκαν στη νεόδμητη «Αγια-Σοφιά» όταν μπήκε το γκολ της ΑΕΚ στην παράταση…

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, μαζί με την ομάδα της Αριστεράς στην οποία ανήκει -στη σοσιαλιστική ομάδα είναι απλός παρατηρητής-, κατάφερε ένα καίριο πλήγμα στη Frontex. Η οποία τι είναι; Είναι η έμπρακτη απόδειξη ότι η Ε.Ε., μετά τα γεγονότα του 2020 στον Εβρο, αναγνώρισε ότι τα ελληνικά σύνορα είναι και ευρωπαϊκά σύνορα. Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, η παγκόσμια κοινή γνώμη είδε αποσβολωμένη την τραγική και απάνθρωπη εικόνα των 92 γυμνών βασανισμένων μεταναστών, τους οποίους η τουρκική Στρατοχωροφυλακή, αφού τους λήστεψε και τους έγδυσε, τους έστειλε σαν «εργαλεία» σε ελληνικό έδαφος.

Υπήρξε μια χαμηλών τόνων αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρξε, όμως, και μια άλλη αντίδραση, η οποία απαντούσε σκληρά στα ψέματα της τουρκικής προπαγάνδας. Χθες, η Frontex, με επίσημη ανακοίνωσή της, είπε ξεκάθαρα ότι «στις 14 Οκτωβρίου (…) υποστηρίξαμε τις ελληνικές Αρχές στη διάσωση μεγάλης ομάδας μεταναστών που πέρασαν στην Ελλάδα από την Τουρκία (…). Οι μετανάστες βρέθηκαν χωρίς ρούχα και ορισμένοι από αυτούς με εμφανή τραύματα (…). Ο οργανισμός ενημέρωσε τον υπεύθυνο θεμελιωδών δικαιωμάτων της Frontex για πιθανή παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων».

Το θέμα των «92» έχει πάρει μεγάλη διάσταση και θα απασχολήσει -μεταξύ άλλων- και τα αρμόδια όργανα της Ε.Ε. Εκεί θα κριθούν και τυπικά η ελληνική αλήθεια και το τουρκικό ψέμα. Και η μαρτυρία της Frontex, που παραμένει το επίσημο όργανο της Ε.Ε. για την αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης, θα είναι κρίσιμης σημασίας…

Το Δημόσιο είναι «χωματερή»;

Η Πειθαρχική Ολομέλεια του Αρείου Πάγου προχώρησε προχθές στην απόλυση άλλων 5 δικαστικών λειτουργών, με αποτέλεσμα οι απολυθέντες δικαστικοί από τις αρχές του 2022 να φτάσουν τους 20. Μεταξύ των 5 που απολύθηκαν πρόσφατα υπάρχουν κραυγαλέες περιπτώσεις δικαστικών λειτουργών οι οποίοι ήταν και ανίκανοι και τεμπέληδες. Μία πρωτοδίκης, π.χ., είχε κυλιόμενες, ανά έτος, εκκρεμείς υποθέσεις που κυμαίνονταν μεταξύ 40 και 250! Δηλαδή, από 40 έως 250 Ελληνες πολίτες, κατ’ έτος, περίμεναν ματαίως να εκδικαστούν οι υποθέσεις τους. Αυτή είναι η μια πτυχή της παθογένειας της ελληνικής Δικαιοσύνης.

Η άλλη μπορεί να είναι και πιο προκλητική: Οι απολυθέντες έχουν δικαίωμα-δυνατότητα να εργαστούν στο Δημόσιο! Ποιοι; Οι με τη «βούλα» του Αρείου Πάγου ανίκανοι ή τεμπέληδες. Ευλόγως θα αναρωτηθεί κάποιος εργαζόμενος ή άνεργος τι είδους… απόλυση είναι αυτή. Κι ακόμα: Τι είναι το Δημόσιο ώστε να απορροφά δημοσία δαπάνη διαπιστωμένα άχρηστους εργαζομένους;

Αλλαγή εδώ και τώρα…

Προφανώς, η απόφαση για αυτήν τη δυνατότητα «πατάει» στη νομοθεσία. Αλλά μήπως είναι η ώρα να αλλάξει αυτή η νομοθεσία; Γιατί αυτή η δυνατότητα που δίνεται στους απολυθέντες να εργαστούν στο Δημόσιο, εκτός των άλλων, υπονομεύει ευθέως την προσπάθεια της κυβέρνησης να αλλάξει το Δημόσιο. Να πάψει να λειτουργεί «δημοσιοϋπαλληλικά» και οι δημόσιοι υπάλληλοι να μη χαρακτηρίζονται ως «κηφήνες». Αλλωστε, η ύπαρξη ζωντανών και παραγωγικών δυνάμεων στις τάξεις του Δημοσίου φάνηκε, μεταξύ άλλων, στην πανδημία, στο πώς έτρεξε η ψηφιοποίηση στη συμβολή των δημόσιων υπηρεσιών ως προς την αντιμετώπιση φυσικών ή αφύσικων καταστροφών.

Δεν μπορεί η κυβέρνηση, η οποία ορθώς αποφάσισε να δίνει μπόνους στους δημιουργικούς και παραγωγικούς δημοσίους υπαλλήλους και στηρίζει την αξιολόγηση, ταυτοχρόνως να δίνει τη δυνατότητα να εργαστούν στο Δημόσιο άνθρωποι που κρίθηκαν -σε ανώτατο επίπεδο- ανίκανοι.