Λογικό, οι αγορές απεχθάνονται την αβεβαιότητα και η χώρα επί τρεις μήνες θα βρεθεί μέσα σε μία ζώνη παρατεταμένης προεκλογικής περιόδου. Τουλάχιστον ικανοποιήθηκαν οι «μυαλοπώληδες», που ζητούσαν από τον Μητσοτάκη να γνωστοποιήσει την ημέρα των εκλογών από τον Ιανουάριο, μάλλον για να παραλύσει η χώρα για ένα εξάμηνο.

Ας περάσουμε όμως στα σοβαρά. Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει το αποτέλεσμα, οι κάλπες πάντα είναι απρόβλεπτες, όμως τα διλήμματα πρέπει να τεθούν από τώρα με σαφήνεια στους πολίτες, γιατί οι εκλογές δεν θα είναι περίπατος στο πάρκο. Και αυτό ισχύει κατά κύριο λόγο για την κυβερνητική παράταξη.

Το δίλημμα είναι σαφές: Μητσοτάκης ή αλλιώς επιστροφή στο 2015 με σύμπραξη Τσίπρα, Βαρουφάκη και ολίγον ΠΑΣΟΚ γιατί, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν βλέπουμε εύκολα να συνυπάρχουν στην ίδια στέγη ο Πολάκης με τον Ανδρέα Λοβέρδο.

Η πρόοδος που έχει σημειωθεί στην οικονομία δεν είναι δεδομένη, ούτε αυτόματη η πορεία προς την ανάπτυξη και τη μείωση της ανεργίας στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων 12 ετών. Η σημερινή κυβέρνηση έκανε λάθη, σε ορισμένους τομείς δεν έδειξε την τόλμη που χρειαζόταν προκειμένου να αντιμετωπίσει χρόνιες παθογένειες, όμως η διαφορά με την περίοδο Τσίπρα είναι χαώδης. Η χώρα μπήκε σε πορεία κανονικότητας μετά από μία μακρά περιπέτεια όπου διακυβεύθηκε ακόμα και η παραμονή μας στο ενιαίο νόμισμα, μειώθηκαν οι φόροι και ανέβηκαν τα δημόσια έσοδα, προχώρησε με άλματα η ψηφιοποίηση της Δημόσιας Διοίκησης, δημιουργήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες νέες θέσεις εργασίας και η τόνωση στην απασχόληση ωθεί ανοδικά τα εισοδήματα.

Ολα αυτά σε μία τετραετία αλλεπάλληλων κρίσεων, εν μέσω πανδημίας, ενεργειακής κρίσης, πολέμου στην Ουκρανία και παγκόσμιας πληθωριστικής έκρηξης. Η Ελλάδα στάθηκε όρθια, η οικονομία όχι μόνο άντεξε, αλλά κατέγραψε από τις υψηλότερες αναπτυξιακές επιδόσεις στην ευρωζώνη.

Ομως οι κάλπες δεν είναι παιχνίδι, ούτε υπάρχουν περιθώρια για νέα πειράματα. Η σταθερότητα δεν είναι εγγυημένη, παρά μόνο εφόσον προκύψει μία ισχυρή κυβέρνηση με ένα στιβαρό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα.

Τα περί «προοδευτικής συμμαχίας» ΣΥΡΙΖΑ με Βαρουφάκη και ΠΑΣΟΚ σκοντάφτουν αφενός στην απλή αριθμητική, τα κουκιά δεν βγαίνουν όταν όλες οι δημοσκοπήσεις δίνουν καθαρή πρωτιά στη Ν.Δ., και αφετέρου στην ανυπαρξία προγραμματικών θέσεων για την επόμενη μέρα.

Σε αυτό το μακρύ διάστημα της προεκλογικής περιόδου η κυβέρνηση οφείλει να αναδείξει το έργο και το σχέδιό της, αλλά ταυτόχρονα να επισημάνει τους κινδύνους από μία ενδεχόμενη οπισθοδρόμηση σε συνθήκες τύπου 2015. Χωρίς κινδυνολογίες αλλά με επιχειρήματα, γιατί όλοι οι ψηφοφόροι πρέπει να ξέρουν ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο, ούτε η αύξηση του ΑΕΠ ούτε η μείωση των μεταναστευτικών ροών ούτε η δημοσιονομική ευχέρεια που επιτρέπει την εφαρμογή μέτρων στήριξης για νοικοκυριά και επιχειρήσεις.

Γιατί, όπως είναι γνωστόν, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από την κάλπη. Το διαπίστωσαν αρκετοί το 2015 όταν πίστευαν ότι «και δύο από τα δέκα που υπόσχεται αν υλοποιήσει ο Τσίπρας θα είναι καλύτερα» και γύρισαν με το τρίτο Μνημόνιο.