Από τη στιγμή που η ίδια η Αστυνομία γίνεται «θέμα» των αστυνομικών δελτίων της, ο πολίτης έχει κάθε δίκιο να αισθάνεται ανασφαλής. Και μόνον η σκέψη ότι «οι λύκοι έχουν γίνει φύλακες των προβάτων» είναι αρκετή να κλονίσει την εικόνα της Αστυνομίας, που με τόσο κόπο και επιμονή επιχειρεί να αποκαταστήσει ο υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοΐδης.

Θεωρώ άδικο και αντιδημοκρατικό να κάνουμε γενικεύσεις.. Ωστόσο, είναι αναγκαία συνθήκη για τον πολίτη να θεωρεί ότι στην πλειονότητά τους οι υπάλληλοι -άντρες και γυναίκες- που υπηρετούν στα Σώματα Ασφαλείας είναι σωστοί επαγγελματίες και έντιμοι πολίτες, έτοιμοι να τον βοηθήσουν. Όμως, επειδή πλέον τα φαινόμενα της διαφθοράς δημιουργούν ανήκουστες εντυπώσεις, είναι ώρα να χωρίσει η ήρα από το στάρι. Πρέπει τα ίδια τα στελέχη να θελήσουν και να απαιτήσουν να «τρέξει» μια επιχείρηση «καθαρά χέρια» στην Αστυνομία.

Είδα, την επαύριο της δημοσιοποίησης της αποτρόπαιης ιστορίας με αστυνομικό που μετέβαλε το σπίτι του σε άντρο οργίων και κολαστήριο για τα ανήλικα παιδιά του και την αστυνομικό, την παντελώς ανίκανη μητέρα τους να τα υπερασπιστεί – αυτό δεν το χωράει ο νους μου- αστυνομικούς με σκυμμένο κεφάλι.

Αν οι υπηρεσίες εσωτερικού ελέγχου της Αστυνομίας δεν καταφέρνουν να έχουν πληροφόρηση, ώστε να μην εμφανίζονται, εκ των υστέρων, ως επιμηθείς, τότε αυτό το επικίνδυνο έλλειμμα πρέπει να αποκατασταθεί, με κάθε μέσον και τρόπο. Δεν λείπουν ούτε οι ικανοί ούτε οι έντιμοι στο Σώμα.

Δύο παράμετροι λειτουργούν κλονίζοντας την εικόνα της Αστυνομίας. Η πρώτη είναι ότι αστυνομικοί, «ασκώντας την εξουσία» που απορρέει από το κανονιστικό πλαίσιο της εργασίας τους, θεωρούν ότι «τα πάντα τους επιτρέπονται» και ότι η υπηρεσία προσφέρεται προς προσπορισμό οικονομικής άνεσης και προς ίδιον όφελος.

Η δεύτερη είναι ότι η παραβατικότητα και η εγκληματικότητα των αστυνομικών αντιμετωπίζονται με συναδελφική αλληλεγγύη «ιδιότυπης» ασυλίας. Το ερώτημα που απαιτεί διερεύνηση είναι: Γιατί όταν η αστυνομικός-σύζυγος κατήγγειλε τον αστυνομικό-σύζυγό της για ενδοοικογενειακή βία, «οι συνάδελφοι» επιχείρησαν «να τη συνετίσουν»; Γιατί δεν της δημιούργησαν αίσθημα εμπιστοσύνης, ώστε να ανοίξει το στόμα της και να μιλήσει;

Είναι, άραγε, αληθές ότι για το αγόρι, που έπεσε από το μπαλκόνι, η μάνα δήλωσε στην έρευνα που διεξήχθη από την Αστυνομία ότι «πήγε κάτι να πιάσει, ανέβηκε σε μια καρέκλα κι έπεσε»;

«Τι μάνα είναι αυτή και τι πατέρας», ακούω στις εκπομπές των ηλεκτρονικών μέσων. Είναι καθολική η ερώτηση. Αλλά η απάντηση δεν πρέπει να δοθεί από εμάς.

Ούτε τι μάνα ούτε τι «πα-τέρας». Ας αφήσουμε να μιλήσουν οι ειδικοί επιστήμονες και μετά έχει τον έλεγχο η Δικαιοσύνη. Αυτό το φρικιαστικό έγκλημα μας ξεπερνά!