Δεν υπάρχει έστω και η παραμικρή αμφιβολία ότι οι πολυπληθέστατες συγκεντρώσεις ταρακούνησαν το βαλτωμένο τοπίο γύρω από τις διαδικασίες, την έρευνα για τις πιθανές παραλείψεις, τα λάθη και όλα όσα αποτελούν το αντικείμενο της έρευνας. Οπως, επίσης, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι δεν μιλάμε απλώς για εργαλειοποίηση με στόχο την ανασύσταση της πολιτικής οντότητας της αντιπολίτευσης, αλλά για κυνική ομολογία εκμετάλλευσης.

Τα τεχνάσματα και τα διαδικαστικά σλάλομ του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ «πρότασης μομφής», «πρότασης δυσπιστίας στον ίδιο τον πρωθυπουργό», «Προανακριτική για τον υφυπουργό Τριαντόπουλο», τα «ναι μεν στην Προανακριτική, αλλά με την επιφύλαξη να δούμε τι λέει ακριβώς το πόρισμα», δηλώνουν ακόμα και με την πρώτη ανάγνωση τον τακτικισμό, τη βιασύνη και κυρίως την παραδοχή του τελικού στόχου: Η φθορά σε τέτοιο βαθμό που να οδηγήσει στην πτώση της κυβέρνησης αφού περάσουν όλα από τη διαδικασία των πλατειών και της κινηματικής επεξεργασίας που όλοι γνωρίζουμε πού έχουν οδηγήσει στο παρελθόν. Η Δικαιοσύνη είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει, ιδίως για τις σημερινές ηγετικές φυσιογνωμίες της αντιπολίτευσης. Η υποψία γεννιέται μόνο και μόνο από τη βιασύνη να μπει, από την πλευρά της, στον δημόσιο διάλογο ακόμα και ζήτημα «πρόωρων εκλογών».

Ανεξάρτητα από τα λάθη, τις αστοχίες ή τις κακές επιλογές στήριξης της κυβέρνησης σε πρόσωπα που δεν έπρεπε και εκτός από την οργή και τον θυμό των ανθρώπων που περιμένουν δικαίωση, υπάρχει και ένα άλλο κύμα ανέκφραστης οργής και δεν γνωρίζω αν μπορέσει να εκφραστεί ποτέ: Αυτό της αγανάκτησης για την εργαλειοποίηση του πόνου. Γιατί αυτή η αγανάκτηση δεν στρέφεται μόνο κατά της κυβέρνησης, αλλά κατά όλου του πολιτικού κόσμου. Και όλοι ξέρουμε γιατί τρίβουν τα χέρια τους ο επαγγελματίας ψεκασμένος των κηραλοιφών και η χαριτόβρυτος που νομίζει ότι είναι η Ελληνίδα Μελόνι…