Οι Ιταλοί δοκίμασαν κυριολεκτικά τα πάντα την τελευταία 15ετία της οικονομικής κρίσης. Ξεκίνησαν, μάλιστα, τα πειράματα από τη δεκαετία του ’90, παραδίδοντας τα κλειδιά της εξουσίας σε έναν πετυχημένο, πλην εξαιρετικά αμφιλεγόμενο επιχειρηματία.

Το γεγονός ότι ο ίδιος άνθρωπος στα 86 του χρόνια παραμένει στον πολιτικό αφρό και συμμετέχει στην κυβέρνηση είναι ενδεικτικό της τρικυμίας που δέρνει τη χώρα. Τον αντισυστημισμό τους για τα σοφτ Μνημόνια, στα οποία τους υπέβαλαν οι Βρυξέλλες μετά το 2011, οι Ιταλοί τον εκδήλωσαν ποικιλοτρόπως. Αρχικά εμπιστεύθηκαν το αριστερόστροφο λαϊκίστικο Κίνημα Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο, που απογοήτευσε, «λογικεύθηκε» και ενσωματώθηκε σε μεγάλο βαθμό.

Ο «γάμος» του με τον δεξιό λαϊκισμό της Λέγκας ήταν απόηχος των καθ’ ημάς ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., με εξίσου πενιχρά αποτελέσματα. Η ιταλική οικονομία παρέμεινε μη ανταγωνιστική εξαιτίας του «ευρωμάρκου», το δημόσιο χρέος την πνίγει σαν θηλιά, η «λιτότητα των επιδομάτων» έγινε ενδημική και η Ρώμη της G7 κατέληξε να εξαρτάται από τα ευρωπαϊκά ταμεία ελεημοσύνης.

Το σύνολο του πολιτικού συστήματος (με εξαίρεση την πονηρή Μελόνι) στοιχήθηκε πίσω από τον «μάγο τραπεζίτη» για τη μοιρασιά του φιλέτου στις ελίτ και των περισσευμάτων στα μεσαία και κατώτερα στρώματα. Το πλήρωσαν ακριβά στην κάλπη. Την ίδια τύχη θα έχει λογικά και η Μελόνι, η οποία από τη στιγμή που «προσκύνησε» -έστω ανόρεχτα- τους ευρωατλαντικούς θεσμούς, θα παίξει άγρια το χαρτί του εθνικισμού, του «αντιμεταναστευτισμού» και της αντιφιλελεύθερης ρητορείας.

Επειδή, όμως, η Ιταλία έχει ισχυρή δημοκρατική παράδοση (σε αντίθεση με Πολωνία, Ουγγαρία), το έργο που θα ανέβει στη Ρώμη θα είναι sui generis. Το κακό είναι ότι τα κόμματα διαμαρτυρίας τελείωσαν και οι Ιταλοί δεν έχουν τίποτα άλλο να δοκιμάσουν. Να δούμε πώς θα γεμίσει η Φύση το κενό…