Μόνον το 2022 εξέδωσε τέσσερα βιβλία. Ρωτώντας τον φίλο μου Ηλία, έμαθα ότι «έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο κοινό, που τη διαβάζει φανατικά». Οπότε, αγόρασα το βιβλίο της διαφήμισης, «Κλειδωμένες καρδιές».

Υποστηρίζω με πάθος το να διαβάζουμε, κι ας είναι ό,τι πέφτει στα χέρια μας. Στη δεκαετία του ’70, τα Βίπερ Νόρα -που τα πουλούσαν τα περίπτερα- έφεραν την επανάσταση των χαρτόδετων βιβλίων. Μπήκε σε κάθε σπίτι και ο Σολζενίτσιν! Ετσι, πολλοί, εκείνης της γενιάς, αγάπησαν το διάβασμα. Σήμερα, η φιλαναγνωσία υστερεί…

Τώρα, γιατί αναφέρομαι στη δημοφιλή συγγραφέα; Διάβασα στο Twitter την ανάρτησή της: «Οταν τραβηχτούν τα νερά, η δυσωδία πτωμάτων, ανθρώπων και ζώων θα φτάσει μέχρι την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. ΝΤΡΕΠΟΜΑ!!». Με δύο θαυμαστικά, όπως κάνουν όσοι θεωρούν ότι η χρήση ενός σημείου στίξης δεν αποδίδει. Υπάρχουν και περιπτώσεις με πέντε θαυμαστικά, ερωτηματικά, αποσιωπητικά…

Αλλά πώς είναι τόσο βέβαιη ότι η δυσωδία των άταφων νεκρών θα φτάσει έως την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη; Μάλλον είναι βέβαιη ότι το κράτος θα απουσιάσει στην πρόληψη των επιπτώσεων στην υγεία των πολιτών. Εχει πληροφόρηση -ίσως από τη «μοιρολογίστρα» με τη διασπορά ψευδών ειδήσεων- ότι οι νεκροί είναι δεκάδες; Ή πώς θα προλάβουν οι συγγενείς τους να πράξουν όσα επιβάλλει η ορθόδοξη λατρεία των κεκοιμημένων; Για τα ζώα υπάρχει ειδική διαδικασία «ταφής», ώστε να μην επιβαρυνθεί η ήδη επιβαρυμένη περιβαλλοντική ατμόσφαιρα.

Ωστόσο, τα νερά που υποχωρούν δεν φαίνεται να κρύβουν «τους εκατό νεκρούς της μοιρολογίστρας». Εκτός κι αν η κ. Δημουλίδου, με τη δημιουργική φαντασία της, αποδειχθεί ότι ξέρει «κάτι» περισσότερο. Η δική της δημοσίευση προκαλεί σύγχυση και φόβο στους αναγνώστες και δηλώνει ότι ΝΤΡΕΠΕΤΑΙ.

Την Τρίτη, το Μάαστριχ ήταν απροσπέλαστο. Αυτοκινητόδρομοι αδιάβατοι. Το νοσοκομείο πλημμύρισε με 50 mm νερού σε λίγες ώρες. Στη Θεσσαλία έριξε έως 1.000 mm σε 2 ημέρες. Εψαξα στα ολλανδικά ΜΜΕ. Δεν είδα τον Herman Koch να ντρέπεται, επειδή η Γερμανία δεν διαθέτει τα ολλανδικά συστήματα διαχείρισης νερού, οπότε τα νερά της υπερχείλισαν το ποτάμι στο γειτονικό Maastricht. Ούτε να γράφουν ότι «φταίει ο Γουλιέλμος» -πολλώ δε μάλλον η Μαξίμη- ή ο Μαρκ Ρούτε, ο πρωθυπουργός τους από το 2010!

Ντρέπεται η κ. Δημουλίδου για τη δυσωδία από την αποσύνθεση, συνέπεια της ανείπωτης καταστροφής. Ισως να εννοεί -το βρίσκω πιο λογικό- ότι ντρέπεται επειδή η ανάρτησή της μηδενίζει τον κόπο και προσβάλλει εκατοντάδες εθελοντές, στρατιώτες, Ειδικές Δυνάμεις, τον παππού με τη βάρκα, που με αυταπάρνηση βοήθησαν εκατοντάδες ανθρώπους.

Αυτό πράγματι έχει νόημα. Θα μας έκανε να σκεφτούμε τι σημαίνει, σε τέτοιες ώρες, η αλληλεγγύη. Το «ντρέπομαι» δεν θα διαβαζόταν ως στρατευμένο μήνυμα. (…και ίσως πηγαίναμε πιο πέρα από την 11η σελίδα στις «Κλειδωμένες καρδιές»).

Ειδήσεις σήμερα