Διότι στην αρχή σκέφτηκα: «Λες να συνειδητοποιεί τι δεινά  έχει επιφέρει η ενιαύσια παρουσία του στον προς ερημοποίηση ΣΥΡΙΖΑ;». Η αισιοδοξία μου ότι η εν Φουρνέ, και δη στον Βοτανικό Κήπο, ανταλλαγή όρκων πίστεως και αγάπης μετά του Tyler -ο  γάμος, ειρήσθω εν παρόδω, έγινε στη Ν. Υόρκη-, ενώπιον των προσφερόντων τον οβολό τους για το γαμήλιο ταξίδι του ζεύγους, ίσως και να τον έκανε να αντιληφθεί  ότι  η συνεχής δημιουργία  «σκηνικών»   πλούτου, χλιδής και γκλαμουριάς  δεν αρμόζει σε πολιτικό αρχηγό.

ολλώ δε μάλλον όταν οι  δημοσιογράφοι που τον υπηρέτησαν στα κομματικά ΜΜΕ είναι  ακόμη απλήρωτοι και κυρίως όταν  «το κόμμα» -ουχί πλέον του Συνασπισμού και  της Αριστεράς- έχει διαλυθεί στα εξ ων είχε συνθέσει ο προκάτοχός του το 2014. Σοβαρή δουλειά δεν την έλεγες πως ήταν, με τη συνεύρεση-ανεμομαζώματα της πλατείας των δήθεν εξοργισμένων, ακραίων, καμμένων και χρυσαυγιτών. Ευκαιριακό ήταν  και το δρομολόγιο με το οποίο ο ιδεολογικός συμφυρμός  κατέληξε στου Μαξίμου. Γι’ αυτό και η εισπήδηση του  Κασσελάκη στο ξέφραγο αμπέλι δεν ήταν δυστύχημα, αλλά  αναμενόμενο ατύχημα: Ηταν «ο ουδείς και ο απ’ όλα». Ο πολλά υποσχεθείς και μηδέ εκτελέσας.

Εν τέλει, διαπίστωσα ότι ο Κασσελάκης χαρακτήριζε ως ξέφραγο αμπέλι το κράτος, στη μεταγαμήλια δήλωσή   του, και όχι την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι, ηρέμησα.  Πολλώ δε μάλλον που χθες, ντάλα μεσημέρι, υποδέχθηκε τον -μηδέποτε απομακρυθέντα- Πολάκη,  που  επέβαλε τη διαγραφή,  διά διαπομπεύσεως, της βουλευτού Λινού, για να επιστρέψει αυτός, εν δόξη και τιμή, και να σαρώσει στην Κεντρική Επιτροπή, το επερχόμενο Σαββατοκύριακο, με όλα  τα επίμαχα θέματα ανοιχτά:  Είτε, ως  φυσικός ηγήτορας,   θα κάνει την  κατάθεση μομφής κατά  του Στέφανου προέδρου – εξαναγκάζοντας σε αλλόκοτη συμπαράταξη  τους «87»- είτε θα πραγματοποιηθεί η πολυσυζητημένη  ομαδική αποχώρηση  των «87» διαφωνούντων στελεχών.

Οθεν ο Στέφανος πρόεδρος θα μείνει με τη «σφραγίδα», τον Τyler, την παράνυμφο Farlie, κάτι αδελφοξαδέλφια και οπωσδήποτε την Ακρίτα, τον ναυαρχούκο, τον Γαβρήλο, την Τζάκρη, τον Μαμουλάκη και ολίγιστους που μου διαφεύγουν, αλλά συμποσούμενοι  αντιπολίτευση  μπορεί να είναι, όχι όμως και αξιωματική. Και μην ακούσω περί προοδευτικής  συμπόρευσης. Οι ηγέτες, οι ευαγγελιζόμενοι την ανατροπή του Μητσοτάκη, ευρέθησαν λειψοί στο ζύγι.  Οι  συνέπειες; Ο μπεζαχτάς  στον ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει λειψός. Αλλά τι γράφω τώρα; Εχει ανάγκη χρημάτων ο  παμπλούσιος πρόεδρος; Πιστεύω να σπεύσει να συμβάλει εξ ιδίων. Εν ανάγκη, έχει και τα κατατεθέντα για το ταξίδι του μέλιτος.

Ξέρω ποια ερώτηση είναι στα χείλη σας: Και ο Τσίπρας; Μα, δεν  ασχολείται κανείς μαζί του. Για λύπηση είναι.