Σε αυτό οι Αγγλοι προηγήθηκαν των Γάλλων, που ξεσηκώθηκαν το 1789 και χρειάστηκε να περιμένουν ως τα μέσα του 19ου αιώνα (1848) για να απαλλαγούν οριστικά από τους βασιλιάδες τους. Οριστικά; Αυτό δεν είναι και γραμμένο στην πέτρα. Το Σύνταγμα της Πέμπτης Δημοκρατίας του 1958 μετατρέπει τον πρόεδρο σε «εκλεγμένο μονάρχη», επιτρέποντας σε ισχυρές προσωπικότητες να επιβάλουν τη θέλησή τους στη χώρα. Οπως ακριβώς κάνει τώρα ο Μακρόν (ή «Δίας»), που «αποφάσισε και διέταξε» να περάσει χωρίς ψηφοφορία στη Βουλή το ασφαλιστικό, ενώ το Συνταγματικό Δικαστήριο δεν τόλμησε να του μπει εμπόδιο.

Αγγλία και Γαλλία διατηρούν μακραίωνη σχέση αγάπης και μίσους (ιδίως το δεύτερο) και ισχυρή εθνοπολιτισμική ώσμωση. Οι αποικιακοί ανταγωνισμοί παλαιότερα, ο ατλαντισμός στη συνέχεια και το Brexit σήμερα δεν τους αφήνουν να αγαπηθούν άνευ όρων. Τώρα η ενθρόνιση του Καρόλου αναζωπύρωσε κοινωνικοπολιτικές εστίες στην απέναντι πλευρά της Μάγχης. Ο Μελανσόν κατήγγειλε τα «γλοιώδη τηλεοπτικά σιρόπια για τη μοναρχία, την ώρα που τόσος κόσμος ζει στη μιζέρια», μιλώντας ασεβώς για την Αυτού Μεγαλειότητα: «Το θέατρο με αυτόν τον μεταμφιεσμένο άνθρωπο, με τα στολίδια και τα πολύτιμα πετράδια, ήταν εντελώς αποκαρδιωτικό απέναντι σε ανθρώπους ταπεινωμένους από τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές… Γι’ αυτό εμείς είμαστε βαθιά Δημοκρατικοί». O βουλευτής της «Ανυπότακτης Γαλλίας», Αλεξίς Κορμπιέρ, είπε ότι «είναι δικαίωμα των Βρετανών φίλων μας να έχουν βασιλιά, αλλά εμείς θεωρούμε τη μοναρχία αντιδημοκρατική εκτροπή». Στους αντίποδες, ο Μακρόν, που παρέστη στην τελετή, συνεχάρη τους «φίλους της Γαλλίας, Κάρολο και Καμίλα», την ώρα που ο κοινοβουλευτικός επικεφαλής των γκολικών Ρεπουμπλικανών, Ολιβιέ Μαρλέ, αναφωνούσε αγγλιστί: «Long live the King!». Kαι κρόσσια τα νεύρα του Μελανσόν…