ΑΥΤΟ που μετράει δεν είναι τι λένε τα κόμματα ή τα μέσα ενημέρωσης, αλλά το πόσο θα αλλάξει η καθημερινότητα της Θεσσαλονίκης και πόσο θα μειωθεί το κυκλοφοριακό.

ΔΙΑΒΑΣΑ κάπου ότι εκδικάστηκαν 90 προσφυγές κατά των έργων του Μετρό Θεσσαλονίκης, κυρίως, για την απόσπαση και την επανατοποθέτηση των αρχαίων στον σταθμό Βενιζέλου. Οταν είναι να γίνει κάποιο σημαντικό έργο, πάντα βρίσκονται κάποιοι -κυρίως κόμματα της αριστερής αντιπολίτευσης- που αντιδρούν και δηλώνουν δημόσια πως δεν πρέπει να γίνει.

ΤΙ να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τη δεκαετία του ’90, όταν αποφασίστηκε η πεζοδρόμηση της Ερμού, είχαν ξεσηκωθεί οι έμποροι γιατί ισχυρίζονταν πως θα έχαναν πελάτες και θα έβαζαν λουκέτο. Τελικά, η Ερμού μπήκε στη λίστα των 20 ακριβότερων εμπορικών δρόμων του κόσμου.

ΣΤΗ συνέχεια, είχαμε το σίριαλ με το πάρκο στο Ελληνικό. Επί χρόνια, ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, έκανε καμπάνια κατά του έργου. Ακόμα και όταν έγινε κυβέρνηση. Ετσι, ενώ ο διαγωνισμός αξιοποίησης έγινε το 2014, έπρεπε να περάσει σχεδόν μια δεκαετία για να δούμε ότι προχωρούν, επιτέλους, τα έργα. Υποθέτω, πως σε δυο-τρία χρόνια, που θα έχει ολοκληρωθεί, τότε θα διαπιστώσει όλη η Ελλάδα ότι πρόκειται για το μεγαλύτερο πρότζεκτ αστικής ανάπλασης που έγινε ποτέ στην Ευρώπη.

ΕΧΟΥΜΕ ξεχάσει πως υπήρχαν αντιδράσεις για το Πάρκο Νιάρχου στον παλαιό Ιππόδρομο; Εκεί, που φτιάχτηκε ένα έργο – διαμάντι, με την Εθνική Βιβλιοθήκη, τη Λυρική Σκηνή και δέχεται πάνω από έξι εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο; Ή ότι είχαν γίνει 109 προσφυγές κατά της κατασκευής του Μουσείου Ακρόπολης; Ή ότι μπαχαλάκηδες, αλληλέγγυοι, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και ο δήμαρχος Χάρης Δούκας, γκρινιάζουν γιατί θα γίνει σταθμός μετρό στην πλατεία Εξαρχείων;

ΚΑΙ, καθώς η κουβέντα ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη, αξίζει να θυμηθούμε πως τα ίδια πήγαν να κάνουν και με τον FlyOver στην Περιφερειακή Οδό. Ενστάσεις, διαμαρτυρίες και δικαστικές προσφυγές. Τελικά, όμως, το έργο προχωράει γρήγορα και σε δύο χρόνια θα δώσει νέα ανάσα στο κυκλοφοριακό της πόλης.

ΟΛΑ αυτά δεν γίνονται έτσι τυχαία. Πρόκειται για αντιδράσεις που προκύπτουν μέσα από βαθιές ιδεοληψίες και οπισθοδρομικές αντιλήψεις. Από κόμματα και δημοσιολόγους, που γκρινιάζουν κάθε μέρα καταγγέλλοντας την καθημερινότητα, αλλά συγχρόνως δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, να μην πάει η χώρα μπροστά, γιατί φοβούνται την πρόοδο, ίσως, και το ότι δεν θα έχουν κάτι για να γκρινιάζουν.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει την πολιτική βούληση να πάει τη χώρα μπροστά. Κι ας κραυγάζει η αντιπολίτευση, κι ας κάνουν προσφυγές για κάθε έργο ή μεταρρύθμιση. Ας το πάρουν, πλέον, χαμπάρι οι αιωνίως διαμαρτυρόμενοι.