Η τέχνη είναι για να προκαλεί. Η τέχνη είναι για να ανοίγει ορίζοντες. Ας φύγουμε, όμως, για λίγο από τα εικαστικά. Πάμε σε κάτι πιο απλό. Ας θυμηθούμε μερικές από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιτυχίες. Πόσες ταινίες έχουμε δει για το οργανωμένο έγκλημα στις ΗΠΑ; Τι σημαίνει, ότι ο Κόπολα έκανε καμπάνια υπέρ της Μαφίας με τον «Νονό»; Μήπως έπρεπε να είχε απαγορευτεί η ταινία; Για να μη θυμηθούμε και τα δικά μας, με τον «Τελευταίο πειρασμό» του Νίκου Καζαντζάκη.

ΑΝ οι τέχνες έμπαιναν σε ένα αυστηρό πλαίσιο λογοκρισίας, τότε δεν θα είχαμε απολαύσει αριστουργήματα ζωγραφικής, γλυπτικής, εικαστικών εγκαταστάσεων, τραγούδια, ταινίες, θεατρικές παραστάσεις που με ρηξικέλευθες ιδέες άλλαξαν το πώς βλέπουμε τον κόσμο.

ΥΠΗΡΞΑΝ, λοιπόν, αντιδράσεις για το έργο της Γεωργίας Λαλέ, που παρουσιαζόταν στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη. Το έργο έχει ως στόχο να ευαισθητοποιήσει τους πολίτες για το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας και των εγκλημάτων κατά των γυναικών. Πρόκειται για μία ελληνική σημαία σε ροζ – κόκκινες – λευκές αποχρώσεις, φτιαγμένη από σεντόνια που έδωσαν στην εικαστικό κακοποιημένες γυναίκες.

ΟΥΤΕ τεχνοκριτικός είμαι ούτε γνωρίζω πολλά από εικαστικές τέχνες. Αυτό, όμως, που είδα αποτυπώνει ξεκάθαρα την πρόθεση της εικαστικού. Προσωπικά, δεν νιώθω ότι προσβάλλει την ένδοξη ελληνική σημαία, ούτε τη χώρα μας.

ΤΟ ότι ενοχλήθηκαν κάποιοι «ψεκασμένοι» δεν αποτελεί δικαιολογία για την κυβερνητική απόφαση να αποσυρθεί το έργο. Την ίδια ώρα, διάβαζα πως το 2017 κάποιοι πήγαν και προσκύνησαν «το κάστανο που είχε βράσει ο Αγιος Παΐσιος». Πραγματικά, σε ποια από τις δύο περιπτώσεις έχει χαθεί η… μπάλα; Στο έργο για την ενδοοικογενειακή βία; Ή στην… αγιοποίηση ενός… κάστανου;

ΒΕΒΑΙΑ, επειδή έχουμε Δημοκρατία και ελευθερία έκφρασης, όποιος το επιθυμεί, ναι, μπορεί να πηγαίνει και να προσκυνά ένα… κάστανο.

ΑΣ επιστρέψουμε, όμως, στο ζήτημα της ελληνικής σημαίας. Για κάθε χώρα η σημαία αποτελεί εθνικό σύμβολο. Στο εξωτερικό τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Στις περισσότερες χώρες η σημαία μπαίνει σε μπλούζες, σε τζιν παντελόνια, σε κράνη δικυκλιστών. Είναι ένα brand που πουλάει. Ας σκεφτούμε μόνο την αμερικανική και τη βρετανική σημαία.

ΕΔΩ στην Ελλάδα τα πράγματα είναι αλλιώς. Ας μην κρυβόμαστε άλλο πίσω από το δάχτυλό μας. Υπάρχει μια απίστευτη ενοχοποίηση. Δυστυχώς, εδώ και δεκαετίες η σημαία «παραχωρήθηκε» στην Ακροδεξιά, την ώρα που η Ακροαριστερά την έκαιγε σε διαδηλώσεις. Με αυτό θα έπρεπε να ασχοληθούν τόσο η κυβέρνηση όσο και τα μετριοπαθή κόμματα της αντιπολίτευσης. Πρέπει να υπάρξει απενοχοποίηση της ελληνικής σημαίας. Και, σίγουρα, η απόσυρση της «ροζ σημαίας» δεν βοηθάει προς αυτή την κατεύθυνση.