Ο Μαδούρο κινδύνεψε να έχει το ίδιο τέλος -όχι ως φυσική οντότητα, αλλά ως επικεφαλής του λαϊκο-σοσιαλιστικού καθεστώτος. Πλην όμως, βοήθησε την τύχη του με ισχυρές δόσεις πραγματισμού.

Αφού επιβίωσε άγριων κοινωνικο-οικονομικών καταστάσεων, με εμφυλιακές συγκρούσεις, αμερικανοκίνητες απόπειρες πραξικοπημάτων στα όρια της εισβολής και μιας φάσης με έντονη διεθνή απομόνωση, ο ηγέτης της Βενεζουέλας έβαλε νερό στο κρασί του κι άρχισε να συνομιλεί με τον «εχθρό». Οχι μόνο τον εσωτερικό της αντιπολίτευσης, αλλά και τον εξωτερικό των ΗΠΑ, που επιδίωκε -και εξακολουθεί να επιδιώκει- να τον κάνει στην άκρη.

Η πρόσφατη κρίση με τη Γουιάνα είναι ένα δείγμα, ότι ο Μαδούρο πατάει πιο γερά στα πόδια του. Κι αυτό οφείλεται -όσο κι αν ακούγεται παράξενο- στη σταθεροποίηση της οικονομίας. Ο ετήσιος πληθωρισμός 6.000% του 2016-17 είναι παρελθόν και κινείται πλέον σε επίπεδα Αργεντινής, γύρω στο 185%.

Στόχος μάλιστα είναι να πέσει σε διψήφιο ποσοστό το 2024, κάτι που για τα μέτρα της Βενεζουέλας θα ισοδυναμεί με θρίαμβο. Μάλιστα ο Φρανσίσκο Ροντρίγκες, του πανεπιστημίου του Ντένβερ, προβλέπει αύξηση του ΑΕΠ της Βενεζουέλας κατά 2%-6%. Βοήθησε σε αυτό η μερική άρση των πετρελαϊκών κυρώσεων από την κυβέρνηση Μπάιντεν, όπως και ο συνεχιζόμενος διάλογος με την αντιπολίτευση στα Μπαρμπάντος, με στόχο να διεξαχθούν ομαλά οι προσεχείς εκλογές.

Σημαντική μερίδα της αντιπολίτευσης έχει προσχωρήσει στη λογική της ομαλής συμβίωσης με τον Μαδούρο, καθώς το Made in USA πείραμα Γκουαϊδό απέτυχε παταγωδώς. Είναι γεγονός ότι με τον πρώην οδηγό λεωφορείου στο τιμόνι ο «σοσιαλισμός του 21ου αιώνα» δεν έχει την λάμψη που είχε με τον Τσάβες. Εχει όμως πολύ περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης.